Όχι, μη γελιέσαι μάγκα μου. Δεν είχε την ευθύνη για το φευγιό της.
Δεν ήταν από εκείνες τις φευγάτες τις γκόμενες που θα την έβρισκες μια εδώ, μια εκεί και μια παρακάτω.
Δεν το' χε με το φευγιό. Δεν το γούσταρε. Ήθελε τον άνθρωπό της, την ζωή της κι εκείνα τα λίγα που την έκαναν ευτυχισμένη.
Κι όμως τα κατάφερες ρε μάγκα και την έκανες να φύγει.
Κι έφυγε την σωστή στιγμή.
Λίγο πριν πέσει η ίδια στα μάτια της, γιατί εσύ, είχες πέσει από καιρό.
Όχι, δεν της έκαναν τα παιχνιδάκια και οι κοντρίτσες.
Τα αισθήματα τα ήθελε πάντα σκέτα. Καθαρά. Κρυστάλλινα κι ατόφια.
Γι’αυτό που λες, δεν έχει ευθύνη για το φευγιό της.
Όταν έπαψες να είσαι εκεί για εκείνη και κράτησες μόνο το εκεί, από συνήθεια και βολή, δεν της έκανες άλλο.
Κι όταν εκείνη έμενε εκεί γιατί περίμενε να την κοιτάξεις, να την δεις και να ξαναπάρει το βλέμμα σου εκείνη την καύλα και την επιθυμία που είχε κάποτε ερωτευτεί σε εσένα, τότε δεν της έκανε άλλο ο εαυτός της.
Κι επειδή από μασκαραλίκια δεν ήξερε και πολλά, σου χάρισε μια ματιά κι έφυγε.
Και τώρα μάγκα μου δεν δικαιούσαι τίποτα από εκείνη.
Ούτε καν να την θυμάσαι…
Γράφει η Jinxie Jinx
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου