Μεγαλώνω…
Μεγαλώνω και δεν έχω χρόνο για δεύτερες ευκαιρίες και «δεύτερους» ανθρώπους. Δεν έχω υπομονή πια. Δεν μπορώ να μαντεύω. Κουράστηκα να μαντεύω. Δεν θέλω να ακούω λόγια. Κουράστηκα να ακούω λόγια.
Θέλω να βλέπω μονάχα πράξεις. Δεν αντέχω άλλες ανούσιες σχέσεις, άλλες περιττές συζητήσεις κι άλλες επιβεβλημένες, δήθεν επικοινωνίες. Δεν γουστάρω τίποτε από δαύτα. Δεν γουστάρω ούτε ανούσια «σ’ αγαπώ», ούτε γκρεμοτσακισμένες υποσχέσεις αιώνιας πίστης και αφοσίωσης.
Δεν με συναρπάζουν πια τα συνηθισμένα δώρα. Τίποτε συνηθισμένο δεν με συναρπάζει. Αντίθετα, όσο μεγαλώνω, σέβομαι περισσότερο την φυσική παρουσία κάποιου δίπλα μου. Την επιλογή κάποιου να είναι πραγματικά δίπλα μου κι όχι από υποχρέωση…
Σέβομαι τον ποιοτικό χρόνο που θα περάσει κάποιος μαζί μου. Με ιντριγκάρει περισσότερο το αμοιβαίο κι όχι η «καραμέλα» που αναφέρεται στο μονοδιάστατο.
Μεγαλώνω, ξέρω…
Μεγαλώνω και αφήνω πίσω όλον εκείνο τον άρρωστο εαυτό μου, που αγαπούσε τους πάντες και τα πάντα σαν να μην υπήρχε αύριο. Πλέον, επιλέγω ν’ αγαπήσω περιμένοντας σαν δώρο το κάθε «αύριο» που ξημερώνει.
Δεν έχω απωθημένα πια. Δεν ερωτεύομαι υποκατάστατα ούτε ερωτοτροπώ μαζί τους. Δεν χρησιμοποιώ το «Όλα ή τίποτα». Προτιμώ μια ασφαλή εκδοχή και των δύο. Μια μέση κατάσταση. Μια μέση λύση. Τα άκρα σκοτώνουν. Αυτό έχω μάθει μετά από τόσα και τόσα χρόνια μαχών…
Σκοτώθηκα δεκάδες φορές για να το μάθω αυτό. Συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο είναι να αφήνεις το παρελθόν εκεί που ανήκει. Ήσυχο, απόμακρο, εκεί που ανήκει. Σταμάτησα να κάνω τον ρακοσυλλέκτη συναισθημάτων.
Ούτε γέρικα όνειρα κουβαλάω στην πλάτη μου πια. Με αποπροσανατολίζουν όλα αυτά. Έχω να φροντίσω εμένα. Κάθε πρωί που ξυπνάω «ανασαίνω» τον καινούργιο μου εαυτό. Ανασαίνω την τωρινή μου εκδοχή. Ανασαίνω ελεύθερος. Ελεύθερος πια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου