Γιατί αναλώνεσαι και σκορπίζεσαι μάτια μου; Μάθε τι αξίζεις και αναζήτησε αυτό που σου αρμόζει. Μην δίνεις όλο σου το είναι στον καθένα, δεν το αξίζουν όλοι. Μόνο εσύ χαλιέσαι και τους θρέφεις. Τους θρέφεις και τους μεγαλώνεις τον εγωισμό… Είναι αχόρταγος αυτός. Δεν χορταίνει με τιποτα… Είναι άτιμο πράγμα. Όποιος τον κουβαλά βασανίζεται.
Σε ψάχνω εαυτέ μου… που είσαι κρυμμένος; Πού βαθιά ριζώθηκες και δεν βγαίνεις; Έμεινες κρυμμένος και φοβάσαι να βγεις μήπως σε πληγώσουν ξανά… Τόλμησε! Και εκεί που θα νικήσεις τον φόβο θα αναδυθούν τα όμορφα συναισθήματα που αναζητάς.
Σταματάς σε κάθε χαρά να ανασάνεις λίγο και ξαναπάς πίσω… Όχι! μην το κάνεις. Σε σκοτώνει σιγά σιγά… σε βυθίζει σε σκοτεινές πλευρές… σ’ αυτές που δεν θες… που δεν ανήκεις!
Λίγος εγωισμός δεν βλάπτει.
Είναι εκείνο το λίγο που σου κρατάει την αξιοπρέπεια.
Εκείνο το λίγο που σε ανεβάζει λίγο.
Εκείνο το λίγο που πρέπει να έχει κάθε άνθρωπος για να μπορεί να λέει «ναι» και να το εννοεί.
Να λέει «όχι» και να το εννοεί κι αυτό…
Εκείνο το λίγο που δεν θα αφήσει να σε πατήσει κανείς στο λαιμό.
Εκείνο το λίγο που θα συγκινήσει έστω και λίγο αυτούς που τον έχουν ψηλά και δεν τον αφήνουν να κάνει βήμα πίσω.
Εκείνο το λίγο είναι που θα σε κάνει να αγωνιστείς πιο πολύ.
Να σηκωθείς αν πέσεις.
Και είναι εκείνο επίσης που αρμόζει να έχεις…
Αντέχεται γιατί είναι λίγο, ίσα ίσα για να βαστάει αναμμένη αυτή η σπίθα της ζωντάνιας που είναι έτοιμη ανά πάσα στιγμή να σβήσει αν την αφήσεις σε αυτούς με τον πολύ εγωισμό…
Άσε λίγο για σένα να μπορείς να προχωράς… απαραίτητο όπλο για να σκοτώνει λίγο πόνο… να μην μαζεύεται… έχει πολλούς, μάτια μου, που ρίχνουν σφαίρες… Κράτα τις άμυνες σου να προστατεύεσαι… με λίγο εγωισμό.
Ξένια Ανδρέου - enallaktikidrasi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου