Υπάρχει κάποιος που να θέλει να ξυπνήσει όταν βλέπει ένα ευχάριστο όνειρο; Όσο και να προσπαθείς να τον ξυπνήσεις για να του πεις ότι ονειρεύεται, δεν πρόκειται να καταφέρεις τίποτα. Μόνο αν το όνειρο γίνει εφιάλτης, μόνο τότε μπορείς να παρέμβεις. Και τότε ίσως να σε ψάξει και εκείνος να σε βρει.
Τι είναι το όνειρο; Είναι αυτό που νομίζουμε ότι συμβαίνει τώρα. Το ονομάζουμε ζωή ή πραγματικότητα, αλλά δεν έχουμε ιδέα τι είναι. Και επειδή η ημιμάθεια είναι χειρότερη της αμάθειας, το να γνωρίζουμε ότι υπάρχουν γαλαξίες, πλανήτες, άστρα και ότι στη Γη λαμβάνει χώρα η βιολογική εξέλιξη των ειδών, δεν σημαίνει και ότι γνωρίζουμε για τι πράγμα μιλάμε.
Όταν βλέπουμε ένα όνειρο τη νύχτα, έχουμε την εντύπωση ότι είναι η μία και μοναδική πραγματικότητα που βιώνουμε. Ξεχνάμε εντελώς ότι υπάρχει και μια άλλη πραγματικότητα, αυτή που βιώνουμε τώρα, στη φάση του ξύπνιου.
Και ποιος μας λέει ότι και αυτό το επίπεδο δεν είναι απλώς άλλο ένα επίπεδο πραγματικότητας και ότι πέρα από τη φάση του ξύπνιου δεν υπάρχει και ένα άλλο επίπεδο που υπερβαίνει τους περιορισμούς των σκέψεων και των αισθήσεων του σώματος;
Μη τρομάζετε. Σε μερικούς αυτές οι σκέψεις αρκούν για να πυροδοτήσουν μια κρίση αποπροσωποποίησης ή άγχους και πανικού. Μιλάμε απλώς για σκέψεις, όχι για την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα είναι ότι αυτή τη στιγμή έχουμε επίγνωση ότι κάτι συμβαίνει. Αυτό είναι όλο. Και αυτό αρκεί. Οι σκέψεις δεν πρόκειται ποτέ να μας πουν τι είναι αυτό που συμβαίνει.
Το όνειρο όμως που βιώνουμε τώρα, στη φάση του ξύπνιου, είναι το να νομίζουμε ότι υπάρχουν πράγματα που δεν υπάρχουν : ταυτότητες, εαυτοί, ονόματα, χαρακτηρισμοί, ταμπέλες, κριτικές, εχθροί, διαχωρισμοί, κίνδυνοι, και άλλα πολλά. Όλα αυτά αποτελούν μια δραστηριότητα, τη δραστηριότητα του νου.
Το περιεχόμενό τους, δηλαδή το αντικείμενο στο οποίο αναφέρονται, δεν υπάρχει. Κανένας δεν είναι κάπως, δεν υπάρχουν ταυτότητες, δεν υπάρχει εαυτός, δεν υπάρχει τίποτα. Όλα αυτά είναι απλώς σκέψεις που διαμορφώνουν ένα όνειρο, άλλοτε λειτουργικό και άλλοτε δυσλειτουργικό.
Όταν το όνειρο είναι λειτουργικό, ο "ήρωας" δεν έχει καμία όρεξη να ξυπνήσει και να δει ότι χωρίς τις σκέψεις του δεν είναι τίποτα - δεν έχει ούτε καν εαυτό πέρα από τις σκέψεις που του δίνουν αυτή την ψευδή εντύπωση.
Όταν το όνειρο είναι δυσλειτουργικό, ο "ήρωας" ψάχνει απεγνωσμένα τρόπο να ξυπνήσει - τότε είναι που αναζητάει βοήθεια και αν βρεθεί στο δρόμο του η κατάλληλη αφυπνιστική διδασκαλία, δίνεται η ευκαιρία στην πραγματικότητα να γνωρίσει τον εαυτό της.
Τα ανθρώπινα σώματα είναι τα οχήματα που δημιουργεί η ζωή για να γνωρίσει τα έργα της. Δεν ανήκουν σε κανέναν, δεν έχουν ταυτότητα, δεν έχουν προσωπικότητα και δεν καθοδηγούνται από κάποιον εαυτό.
Όλα συμβαίνουν μόνα τους και μόνο οι σκέψεις δίνουν την ψευδαίσθηση ότι ένα σώμα είναι κάτι ξεχωριστό από το όλο και καθοδηγείται από κάποιον. Μέχρι πότε όμως μια δραστηριότητα με αρχή και τέλος θα επισκιάζει φαινομενικά το άχρονο και άπειρο Είναι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου