Όσος χρόνος και αν έχει περάσει από τη μέρα που έφυγες, όλα παραμένουν το ίδιο δύσκολα.
Μη με παρεξηγείς, έχω και τις καλές μου μέρες.
Μέρες που βρίσκω παρηγοριά στη σκέψη ότι είσαι σε ένα γαλήνιο και καλύτερο μέρος.
Αλλά όταν έρχονται οι κακές μέρες…
Νιώθω θυμό, απόγνωση, οργή, σύγχυση. Γιατί έπρεπε να φύγεις τόσο σύντομα;
Γιατί εσύ;!
Όταν έφυγες, πήρες ένα κομμάτι του εαυτού μου μαζί σου. Ένα κομμάτι μου, που δεν θα μπορέσω ποτέ να πάρω πίσω. Ένα κομμάτι μου, το οποίο ποτέ δεν πρόκειται να αντικατασταθεί. Ένα κομμάτι που δεν θα μπορέσει ποτέ να ξεχαστεί.
Μου λείπεις.
Θα έδινα τα πάντα για μια κουβέντα ακόμα, ένα γέλιο ακόμα, ένα ο,τιδήποτε ακόμα.
Μετανιώνω πολύ, επειδή ποτέ δεν είπα όλα όσα έπρεπε να πω, τόσες φορές όσες θα ήθελα.
Εύχομαι να σου είχα πει πόσο καταπληκτικός είσαι. Ότι κάνεις αυτόν τον κόσμο καλύτερο. Ότι πριν γίνεις ένας άγγελος στον ουρανό, ήσουν ένας άγγελος στη Γη.
Εύχομαι να σου είχα πει πόσο πολύ σε εκτιμώ.
Πάντα θα σε ευγνωμονώ για όλα όσα έχεις κάνει για μένα. Τώρα που έφυγες, εύχομαι να είχα περισσότερες ευκαιρίες για να κάνω κι εγώ πιο πολλά για σένα. Αλλά ακόμα κι έτσι, οι πράξεις σου ποτέ δεν πέρασαν απαρατήρητες. Σε ευχαριστώ, για όλα.
Εύχομαι να σου είχα πει πόσα πολλά σημαίνεις για μένα.
Μακάρι να σου είχα πει πόσο ευτυχισμένη νιώθω που σε γνώρισα.
Ότι ήσουν τέλειος μέσα στις ατέλειές σου…
Εύχομαι να σου είχα πει ότι ήμουν περήφανη για σένα.
Ότι οι επιτυχίες σου ήταν αξιοθαύμαστες, και σου άξιζε να αναγνωριστείς για όλες.
Εύχομαι να σου είχα πει πόσο λυπάμαι, επειδή θεώρησα πολλά πράγματα δεδομένα.
Ποτέ δεν συνειδητοποίησα πόσο σημαντική ήταν η κάθε στιγμή μαζί σου. Θεωρούμε τόσο εύκολα κάποια πράγματα δεδομένα, γιατί ποτέ δεν περιμένουμε ότι η τελευταία φορά, θα είναι και η τελευταία φορά…
Εύχομαι να σου είχα πει πόσο πολύ σε αγαπάω.
Το ξέρω, το είπαμε ο ένας στον άλλο εκατοντάδες φορές, αλλά εύχομαι να το είχα πει περισσότερες.
Τώρα έχεις φύγει για πάντα. Δεν υπάρχουν πισωγυρίσματα, επανορθώσεις, καμία ευκαιρία για τις εκατοντάδες ενοχές που κουβαλάω μέσα μου κάθε μέρα.
Τώρα, αναπολώ μία μία ξεχωριστά τις αναμνήσεις που μοιραστήκαμε. Είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχω σε αυτόν τον κόσμο και μου ραγίζει η καρδιά, αλλά θα είμαι δυνατή, γιατί ξέρω ότι δεν θα συμβιβαζόσουν με τίποτα λιγότερο.
Η κληρονομιά σου θα ζει μέσα μου μέχρι το τέλος του κόσμου.
Προσεύχομαι να με περιμένεις στις λευκές πόρτες του παραδείσου.
Μέχρι να ξανασυναντηθούμε…
Επιμέλεια: Marva
By Kady Turcol
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου