Το παρακάτω κείμενο, είναι μια ομιλία που έδωσα σε ένα συνέδριο σχετικά με το διαζύγιο και αποφάσισα να το δημοσιεύσω επειδή πιστεύω πως θα βοηθήσει πραγματικά, οποιονδήποτε έχει χωρίσει πρόσφατα!
Θυμάμαι πολύ καλά, σαν να ήταν χθες, τη μέρα που συνάντησα για πρώτη φορά τον άνθρωπο που θα γινόταν δικηγόρος μου και θα με εκπροσωπούσε στο διαζύγιο. Ήμουν πολύ φοβισμένη, σχεδόν χαμένη.
Ήξερα πως έπρεπε να κάνω ό,τι ήταν να κάνω αλλά η ιδέα να είμαι σε ένα δικηγορικό γραφείο γι’ αυτό το λόγο, μου έσφιγγε το στομάχι. Έκανε ένα γεγονός που είχα αποφασίσει με 100% βεβαιότητα, να δείχνει αβέβαιο…
Δεν ήμουν σίγουρη για μένα και το γεγονός ότι η επίσκεψη στο δικηγόρο θα ήταν η αρχή για δικαστήρια, διαδικασίες, έξοδα , χαρτιά και για επιστροφή στην αγορά εργασίας μετά από 5 χρόνια που μεγάλωνα τα παιδιά μου στο σπίτι, με ανατρίχιαζε.
Περισσότερο όμως με φόβιζε πώς θα προσαρμόζονταν τα παιδιά μου, 3 και 5 ετών τότε, στο διαζύγιο και στο ότι θα έπρεπε να μένουν σε 2 σπίτια.
Όταν έφυγα από τη πρώτη συνάντηση με το δικηγόρο, η λέξη «διαζύγιο» γυρνούσε στο κεφάλι μου. Κανείς δεν μεγαλώνει θέλοντας ή σκοπεύοντας να χωρίσει. Οι γονείς μου ήταν παντρεμένοι και ευτυχισμένοι για 55 ολόκληρα χρόνια.
«Πώς απέτυχα έτσι;» «Γιατί δεν μπόρεσα να διορθώσω τη σχέση μας;» «Τι έκανα λάθος;» και «Γιατί σε μένα, ποιόν πείραξα;» ήταν οι ερωτήσεις που έκανα στον εαυτό μου και με πονούσαν. Γύρευα απαντήσεις, ένα σημάδι από τη ζωή πως είχα κάνει το σωστό.
Δυστυχώς, αρκετούς μήνες μετά, η ζωή με είχε “γραμμένη”. Και όχι μόνο δεν μου είχε στείλει ένα σημάδι πως τα πράγματα θα πήγαιναν καλύτερα, αντιθέτως χειροτέρευαν. Τα παιδιά έκλαιγαν γιατί τους έλειπε ο μπαμπάς. Εγώ έκλαιγα γιατί δεν μπορούσα να σκοτώσω μια κατσαρίδα μόνη μου ή γιατί έρχονταν οι λογαριασμοί και δεν είχα να τους πληρώσω.
Ύστερα, ήρθε και η ταπείνωση που ένιωθα στις συνεντεύξεις για δουλειά όπου με απέρριπταν είτε λόγω ηλικίας ή λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων. Και στο τέλος με πονούσε η σκέψη πως κανένας δεν θα γυρνούσε να με κοιτάξει αλλά και οι φορές που μου έλειπε ο άντρας μου.
Ύστερα συνήθισα κάπως. Τα παιδιά σταμάτησαν να κλαίνε και άρχισαν να διαμαρτύρονται και να μου λένε με θυμό ότι δεν τους άρεσε να ζουν σε δύο σπίτια. Ή ότι περνούσαν καλύτερα στον μπαμπά και θα πήγαιναν να μείνουν μαζί του.
Ή ότι ήμουν κακιά μαμά και ότι έφτααγα και θα πήγαιναν να μείνουν μαζί του. Σιγά σιγά όμως ανάμεσα στις κακές μέρες, άρχισαν να ξεπροβάλλουν και κάποιες καλές.
Γνώρισα μια χωρισμένη μαμά με την οποία μέχρι σήμερα είμαστε κολλητές. Άρχισα να γνωρίζω άντρες και να συνειδητοποιώ πως υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι εκεί έξω που μπορούν να σε κάνουν να περνάς καλύτερα από πρίν ενώ ξεκίνησα να γράφω.
Και το γράψιμο, λειτούργησε για μένα σαν αγχολυτικό. Ένιωθα σιγά σιγά άνετα με το νέο μου ρόλο και τη νέα μου ζωή και όποτε ήμουν αγχωμένη ή λυπημένη, έγραφα κι αμέσως ένιωθα καλύτερα. Σύντομα διαπίστωσα ότι με το γράψιμο, είχα βρεί ένα νέο μηχανισμό να αντιμετωπίζω τα προβλήματα.
Οι καλές μέρες, άρχισαν να είναι περισσότερες από τις κακές κι αντί να ρωτάω Το Θεό «Πότε επιτέλους θα νιώσω καλύτερα;» Του έλεγα «Σε παρακαλώ, συνέχισε να μου δίνεις δύναμη όσο κάνω τα πράγματα καλύτερα».
Με τον καιρό, άρχισα να αγαπώ εμένα. Άρχισα να παίρνω σοφές αποφάσεις που ήξερα πως θα με οδηγούσαν πιο γρήγορα και σωστά στο στόχο μου.
Άρχισα να βγαίνω για φαγητό με τα παιδιά μου και να γράφω για εταιρίες και εφημερίδες. Τα χρήματα ήταν λίγα και δούλευα Σαββατοκύριακα, διακοπές και αργίες αλλά ήμουν ψυχικά ξεκούραστη γιατί αν και κάτω από δύσκολες συνθήκες, μου άρεσε αυτό που έκανα.
Μετά από καιρό, γνώρισα τον άνθρωπο που ερωτεύτηκα εκεί που δεν το περίμενα, και ούτε καν το είχα επιδιώξει. Έκανα πολλά λάθη στη ζωή μου αλλά συνειδητοποίησα, πως δίχως λάθη δεν μαθαίνεις.
Σήμερα νιώθω το πιο τυχερό πλάσμα στη γή. Λατρεύω τη δουλειά μου, είμαι ερωτευμένη με έναν υπέροχο άνθρωπο και έχω πολύ καλή σχέση με τον πρώην άντρα μου, ώστε τα παιδιά μας να ζούν αρμονικά.
Φυσικά τα πράγματα δεν είναι τέλεια σίγουρα όμως είναι ήρεμα. 8 χρόνια πρίν όμως, στο γραφείο εκείνου του δικηγόρου, δεν φανταζόμουν ποτέ, αυτή την ευτυχή εξέλιξη στη ζωή μου.
Και από τότε, έμαθα να εστιάζω σε αυτά που έχω και όχι σε αυτά που δεν έχω. 8 χρόνια μετά από εκείνη τη πρώτη συνάντηση με τον δικηγόρο μου, έκανα ένα μακρύ και δύσκολο ταξίδι που όμως με έβγαλε σε ένα καλύτερο μέρος για να μπορώ σήμερα να κοιτάζω πίσω και να καταλαβαίνω την αξία που είχαν τα λάθη μου.
Εσύ που τώρα με διαβάζεις θυμήσου ότι το δώρο σου, είναι η δύναμή σου. Δεν φαντάζεσαι πόση έχεις, παρά μόνο όταν το να είσαι δυνατός είναι η μόνη σου επιλογή!
Άρθρο της συγγραφέως Jackie Pilosoph
Πηγή: www.divorcedgirlsmiling.com, απόδοση στα ελληνικά: singleparent.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου