Όταν έχεις κάποιον δίπλα σου τα θεωρείς όλα δεδομένα, όλα αυτονόητα. Περνάς πράγματα και καταστάσεις βιαστικά, γιατί ξέρεις ότι την επόμενη στιγμή, ότι κι αύριο θα είναι πάλι εδώ.
Δεν τηλεφωνείς καθημερινά, γιατί είσαι «πιεσμένος κι αγχωμένος» δεν έχεις χρόνο «ούτε να δεις τον εαυτό σου», πολύ περισσότερο να περάσεις από το πατρικό σου σπίτι να πεις μια καλημέρα στον πατέρα σου και στη μάνα σου,
να δεις αν είναι καλά και αν χρειάζονται κάτι από σένα, να πας να πιεις ένα καφέ, ρε αδερφέ, με τον πατέρα σου και να μιλήσετε σαν φιλαράκια περί ανέμων και υδάτων. Ούτε αυτό…
Και ξαφνικά μια μέρα όλα εξελίσσονται όλα με κινηματογραφική ταχύτητα και απρόβλεπτα σε σχέση με την καθημερινότητα.
Από το τηλέφωνο μαθαίνεις ότι ο πατέρας σου είναι στο ασθενοφόρο καθ΄ οδόν προς το Νοσοκομείο με καρδιακό επεισόδιο και όταν φτάνεις διαπιστώνεις ότι δεν έχει επαφή με το περιβάλλον, γιατί πολύ απλά δεν είναι πλέον μαζί μας.
Ξαφνικά όλα περνούν από μπροστά σου ταχύτατα. Πότε τον είδες τελευταία φορά, τι του είπες, τι κάνατε τελευταία φορά μαζί. Προσπαθείς να φυλάξεις στην καρδιά σου όποια στιγμή σου έρχεται στο μυαλό, αν χαμογέλασε, αν φώναξε, αν τσακώθηκες μαζί του και γιατί.
Είναι δύσκολο να χάνεις τον πατέρα σου, να χάνεις γονιό, αυτόν που σε μεγάλωσε, σου συμπαραστάθηκε όταν είχες ανάγκη, όταν «έπεφτες» ήταν δίπλα σου να σε «σηκώσει» και να σε κάνει να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι και να μην χάνεις την ελπίδα σου εύκολα, στο πρώτο εμπόδιο.
Είναι απερίγραπτη η αίσθηση της οριστικής απώλειας. Βρίσκεσαι στο απόλυτο κενό. Μέχρι εκείνη τη στιγμή τα θεωρείς όλα δεδομένα…
Η αγάπη που μου πρόσφερε απλόχερα όλα αυτά τα χρόνια και θεωρούσα δεδομένη δεν αναπληρώνεται. Η αγάπη του γονιού προς το παιδί είναι αλλιώτικη.
Ένας άνθρωπος που από μικρός βίωσε την ορφάνια και από τους 2 του γονείς και βασανίστηκε από 13 ετών μόνος του, για να μπορέσει να βιοποριστεί και να τελειώσει το σχολείο, κατάφερε να κάνει οικογένεια, να χαρεί και να μεγαλώσει δίπλα στα παιδιά του και στα εγγόνια του και να μας σκεπάζει όλους με τις «φτερούγες» της αγάπης του.
Πάντα θα με συντροφεύουν τα λόγια του «κάνε υπομονή, όλα θα πάνε καλά, θα δεις…».
Τίποτε δεν είναι δεδομένο στη ζωή, δυστυχώς…
Εκείνη την ημέρα ένοιωσα ότι ξαφνικά μεγάλωσα …
Ο πατέρας μου έφυγε από κοντά μας στις 4/3/2012.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει πατέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου