Ήταν κάποτε τρεις φίλοι, ο ρεαλισμός, το όνειρο και η δράση. Έκατσαν να πιούν ένα κρασί να συζητήσουν. Εγώ είμαι προσγειωμένος, δεν πετάω στα σύννεφα, είπε ο ρεαλισμός. Εγώ κάνω συνεχώς πράγματα, είμαι υπέροχη, δεν στέκομαι καθόλου!!!! Είπε η δράση. Το όνειρο δεν μιλούσε.
Εσύ τι έχεις να πεις???? Τον ρώτησαν κάπως ειρωνικά οι άλλοι δύο. Το όνειρο συνέχιζε να μην μιλάει. Τελικά μίλησε::::Εγώ κρύβομαι πίσω από εσένα δράση και σε παρακινώ να κάνεις πράγματα. Όσο για σένα ρεαλισμέ, θα σου μιλήσω αργότερα. Και τι έχεις να μου πεις??
Επέμενε αυτός. Πεστο τώρα!!!!! Το όνειρο πήρε μια βαθιά ανάσα:::::ωραία, θα σου πω. Είμαστε κι οι δυο απαραίτητοι ρεαλισμέ. Εσύ για να προσγειώνεις, εγώ για να απογειώνω. Πριν απαντήσει ο ρεαλισμός, χτύπησε η πόρτα.
Ήταν η επιτυχία, ήρθε απρόσκλητη και κάθησε δίπλα στο όνειρο. Αν δεν υπήρχες εσύ, είπε στο όνειρο, εγώ δεν θα υπήρχα . Διότι όλα από ένα όνειρο ξεκινούν. Αυτό δημιούργησε τον ηλεκτρισμό, το κρασί που πίνετε, το τραπέζι που κάθεστε. Και τσούγκρισαν όλοι μαζί στην υγεία του ονείρου.
Αφιερωμένο σε όλους τους δραστικούς ονειρευτές. Αυτοί πετυχαίνουν τα μεγάλα άλματα. Μα κι αν ακόμη ένα όνειρο αποτύχει, θα έχεις να λες πως προσπάθησες, δεν έμεινες πεζός με βάδην σημειωτόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου