Γύρισα μια στιγμή το βλέμμα μου.
Παγώνει για λίγα λεπτά ο χρόνος.
Και τι να δω..
Αντικρύζω κόσμο φοβισμένο και μελαγχολικό.
Ανθρώπους με πλαστά χαμόγελα.
Ανθρώπους με αίσθημα απελπισίας στα μάτια. Κάποιοι πηγαίνουν άσκοπα στις καφετέριες για να απολαύσουν μια ώρα χωρίς σκοτούρες και έγνοιες, αλλά το κεφάλι τους είναι συνέχεια απασχολημένο.
Κάποιοι μέσα στα λεωφορεία φοράνε μάσκες αφενός να προστατευτούν από τον ιό και αφετέρου να κρύψουν την λύπη τους που είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους.
Άνθρωποι που νιώθουν, ότι είναι μονάχοι τους.
Εντάξει, λίγα είδα.
Πολλά κατάλαβα.
Ένα θα σου πω.
Μάθε να ζεις και όχι, απλά να επιβιώνεις.
Γιατί το κάνεις αυτό;
Τώρα πήγαινε και κοίτα τον καθρέφτη σου.
Τι βλέπεις;
Έναν πολεμιστή.
Έναν ήρωα.
Εσένα!
Ο μοναδικός που θα σε βγάλει από αυτή την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι τώρα, είναι ο εαυτός σου.
Σταμάτα να απελπίζεσαι.
Η απελπισία γεννά απελπισία και η αισιοδοξία φανερώνει ένα καλύτερο και ελπιδοφόρο μέλλον.
Σκέψου…
Τι θέλεις;
Η ζωή είναι δύσκολη.
Η ζωή καμιά φορά είναι σκληρή.
Εντάξει. Το ξέρω.
Πολέμησε το.
Θα βάλει το χέρι του και ο Θεός.
Νίκησε κάθε τι κακό που σε κυριεύει και σου γραπώνει την ψυχή, όμοιο με ένα γεράκι που αρπάζει το κάθε θήραμα του και μετά το καταβροχθίζει, δίχως έλεος.
Θα παλέψεις για να ζήσεις ;
Μαρία – Γεωργία Σαντορινιού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου