Να φεύγεις..!!!!

Το κείμενό μου μπορεί να είναι κάπως θλιμμένο, όπως τα μάτια μου, που παρ’ όλο που χαμογελάω συνέχεια, πάντα έβγαζαν μια λύπη μια μελαγχολία. Μια ανεξήγητη θλίψη που από παιδί δεν μπορώ να καταλάβω. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα φεύγω. Φεύγω όσο πιο μακριά μπορώ από ανθρώπους, από δουλειές, από σχέσεις, από σχολεία, από φιλίες.

Μου είχε πει κάποτε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο ότι είναι καλό να φεύγεις από κάποιες καταστάσεις, όχι πάντα όμως, κάποιες φορές είναι απλά αναγκαίο, ειδικά όταν καταλαβαίνεις ότι οι συνθήκες δεν είναι αυτές που θα ήθελες για εσένα. 

Πάντα πρέπει να φεύγεις από ανθρώπους πού σε κρατάνε πίσω, που δε σε αφήνουν να ονειρευτείς, που δε σε εμψυχώνουν στη ζωή σου, που πατάνε επί πτωμάτων για να ανέβουν. 

Επιβάλλεται να φεύγεις από ανθρώπους που μιλάνε άσχημα για άλλους, που λένε κακίες και υποτιμούν. Να φεύγεις μακριά από αυτούς που σου προκαλούν μόνο μιζέρια και στεναχώρια γιατί δεν έχουν μάθει να δίνουν χαρά.

Να φεύγεις μακριά από αυτούς που στο παίζουν καλοί μπροστά σου, σε κολακεύουν και σου λένε μόνο καλά λόγια, γιατί δεν είναι άνθρωποι που θα μείνουν δίπλα σου. Με την πρώτη δυσκολία θα τρέξουν μακριά σου. 

Πρέπει να φεύγεις μακριά από έρωτες δειλούς, από έρωτες άδειους που κοιτάνε πώς να γεμίζουν μόνο τα κενά τους. 

Που θέλουν μόνο να αρπάξουν από ‘σένα, που δεν έχουν μάθει από συναισθηματικό δέσιμο, και πάνω από όλα να φεύγεις μακριά από ανθρώπους που σε πνίγουν και δε σε αφήνουν να πετάξεις από καταστάσεις που μόνο κακό σου κάνουν.

Να φεύγεις από αυτούς που σε εκμεταλλεύονται. Από αυτούς που προσπαθούν να σε κάνουν κάτι το οποίο δεν είσαι. 

Να φεύγεις από άτομα και καταστάσεις που δε σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο, από ανθρώπους που δεν προσπαθούν να σε καταλάβουν και ούτε προσπάθησαν ποτέ. 

Που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να κρίνουν το περιτύλιγμα χωρίς να γνωρίζουν τι κουβαλάει ο καθένας στην ψυχούλα του. Αυτούς που σε θέλουν μόνο για βιτρίνα δίπλα τους, μόνο για την εικόνα. Ανθρώπους που τους ενδιαφέρει μόνο η εξωτερική σου εμφάνιση και το τι τραπεζικό λογαριασμό έχεις.

Άνθρωποι δίχως ηθική και αξία δεν είναι για’ σένα μάτια μου. Ναι, για σένα που διαβάζεις αυτό εδώ το κείμενο. Αξίζεις πολλά περισσότερα από αυτά που σου έχουν μάθει. 

Ξέρω, είναι δύσκολοι καιροί για ιππότες και βασίλισσες όμως δεν το βάζω κάτω γιατί ξέρω τι αξίζω και ξέρω τι αξίζεις και εσύ που νιώθεις αυτά που διαβάζεις. Αυτή η δύναμη ψυχής με κυριεύει χρόνια τώρα και δε με αφήνει ποτέ μόνη. 

Γι’αυτό και έχω αντέξει και συνεχίζω να αντέχω σε αυτό τον κόσμο που τόσο θα ήθελα να αλλάξω. Παρ’ όλα αυτά, έχω μάθει πάντα να φεύγω μακριά από όσα μου μαυρίζουν την ψυχή. Γι’ αυτό και ίσως τα μάτια μου να εκπέμπουν αυτή την απέραντη ομορφιά μελαγχολίας. 

Από μικρή ανήσυχο πνεύμα, ατίθαση, δεν μπορούσα να μπω σε καλούπια. Πόσο μάλλον να σκεφτώ όπως σκέφτονται όλοι. Είχα πάντα της δικές μου ιδέες, το δικό μου δημιουργικό τρόπο σκέψης. Ποτέ δεν κοιτούσα να πιαστώ με κάποιον για να με πάει παρακάτω. Είχα τα κότσια μόνη μου.

Έτσι είμαστε πλασμένοι οι περήφανοι άνθρωποι. Ωστόσο, ποτέ δεν ήμουν του γραπτού λόγου πάντα μου άρεσε να εκφράζομαι διαφορετικά. Παρ’ όλα αυτά, πάντα θαύμαζα τους μεγάλους συγγραφείς και ποιητές που έβγαζαν ένα μείγμα λογικής και τρέλας ταυτόχρονα. 

Ίσως να μπορούσα και εγώ να είχα γίνει κάποιος από αυτούς τους αθεράπευτα ονειροπόλους που θαυμάζω, αν δεν είχα μάθει πάντα να φεύγω από ανθρώπους πού δεν μπορούσαν να με νιώσουν…

Μαρία Αθανασίου

metaximas.org

https://thesecretrealtruth.blogspot.com