Ήταν μια μέρα που όλοι θέλαμε να φωνάξουμε δυνατά.
Μια μέρα που θέλαμε να πούμε ό,τι μας βαραίνει.
Μια μέρα που όσες κατηγορίες μας φόρτωσαν, τις αντικρούσαμε με την πίκρα, τον θυμό και την αγανάκτηση που μας είχε πνίξει, χωρίς όμως να πούμε ούτε λέξη.
Μια μέρα που δεν πιστεύαμε πως δεν μας γνώριζαν. Που απλά μας κοιτούσαν αλλά δεν είχαν ιδέα για το ποιοι ήμασταν. Δεν γνώριζαν τον πόνο, τα προβλήματα και το τι είχαμε περάσει.
Μια μέρα που μείναμε ανέκφραστοι απέναντι σε όσα ακούγαμε και μονάχα λέγαμε μέσα στις σκέψεις μας «Θεέ μου, τι λένε για μένα;»
Ήταν εκείνη η μέρα που επιλέξαμε να μην μιλήσουμε, να μην τα διαλύσουμε όλα, να μην ουρλιάξουμε, να μην ξεστομίσουμε τις προσβολές που μας είχαν κάνει.
Ήταν εκείνη η μέρα που είπαμε απλά ένα ξερό «εντάξει κατάλαβα» για να μην γίνει εμφύλιος πόλεμος, σεβόμενοι τους γύρω μας.
Η μέρα που κλείσαμε σιγά την πόρτα του δωματίου μας, πήραμε το μαξιλάρι μας, το τοποθετήσαμε στο στόμα μας, για να μην ακουστεί το ουρλιαχτό της καρδιάς μας και πλαντάξαμε στο κλάμα για όσα έγιναν!
Ήταν εκείνη η μέρα που ύστερα βγήκαμε με ένα χαμόγελο, κρατώντας τον εαυτό μας όρθιο με όση δύναμη μας είχε απομείνει και συνεχίσαμε.
Ήταν η μέρα που βγήκαμε νικητές αλλά λαβωμένοι. Και ίσως κανένας να μην μας πει εκείνο το μπράβο, ίσως όμως χρειαστείς κάποια στιγμή να το διαβάσεις:
Μπράβο για εκείνη την ημέρα που το ουρλιαχτό σου ήταν τόσο μεγάλο και το μετέτρεψες σε σιωπή!
Μπράβο για εκείνη την ημέρα που πήρες την ψυχή σου στα χέρια σου θρύψαλα, αλλά άντεξες!
Μπράβο για εκείνη την ημέρα που πνίγηκες από τα δάκρυά σου αλλά στο τέλος χαμογέλασες!
Μπράβο για εκείνη την ημέρα που απλά άντεξες!
Μακάρι όμως να μην έρθει ξανά εκείνη η μέρα!
Γράφει η Γεώρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου