Μέχρι το πάρε-δώσε να γίνει δώσε-πάρε…
Μέχρι το κίνητρο για την αγάπη να είναι η επιθυμία και όχι η ανάγκη…
Μέχρι το πλησίασμα να γίνεται για την γνωριμία και όχι για την επιβολή της ατομικότητας…
Μέχρι να κάνουμε πρόποση για καλή ευτυχία και όχι για καλή επιτυχία…
Μέχρι να δίνουμε την ευχή στο δρόμο άντε αγαπήσου ρε…
Μέχρι η μάνα να πει στο παιδί σε αγαπώ γιατί υπάρχεις…
Μέχρι να αναγνωρίζεις τις ελλείψεις σου στις φωνές που βάζεις στους άλλους…
Μέχρι να διακρίνεις τους φόβους σου στις επικρίσεις που κάνεις…
Μέχρι να αναρωτιέσαι την κάθε στιγμή: αυτό είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω;
Μέχρι να πίνουμε στην υγειά μας για τα μοιράσματά μας και όχι για τα μαζέματά μας…
Μέχρι να αγρυπνούμε συνεχώς για τον κόσμο που θέλουμε να βρούμε αύριο…
Μέχρι να γίνουμε τόσο μικροί που να χωράμε πάλι στα παιδικά μας κρεβατάκια…
Μέχρι που να γίνουμε φύλακες όλης της ανθρωπότητας και όχι ενός μέρους της…
Μέχρι τότε άνθρωπε, θα σε αγαπώ καρτερικά και σιωπηλά για τον πόνο και που περνάς, και που σκορπάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου