Οτιδήποτε τελειώνει στη ζωή μας, μας κάνει να αισθανόμαστε εξαιρετικά άβολα. Ένα όμορφο ταξίδι, μια σχέση, μια δουλειά.
Μας έχουν λανθασμένα μάθει να εκλαμβάνουμε κάθε τέλος σαν ένα μικρό θάνατο και να μην το αποδεχόμαστε. Γι αυτό το λόγο σε πολλές γλώσσες του κόσμου, για αποχαιρετισμό, αντί για τη λέξη αντίο, χρησιμοποιούμε τη φράση «εις το επανιδείν».
Προσπαθούμε να διατηρήσουμε την ψευδαίσθηση ότι τίποτα δεν τελειώνει. Η φύση όμως μας διδάσκει ότι οι εξωτερικές μορφές, αργά ή γρήγορα, καταρρέουν.
Όταν οποιαδήποτε εμπειρία μας, φτάνει στο τέλος, μια εpωτική σχέση, οι καλοκαιρινές διακοπές, το παιδί που φεύγει από το σπίτι για να σπουδάσει, η απόλυση ή η συνταξιοδότηση από την εργασία, ζούμε ένα μικρό θάνατο.
Η «μορφή» που αναδύθηκε ως η συγκεκριμένη εμπειρία μέσα από τη συνειδητότητά μας με την οποία ταυτιστήκαμε, διαλύεται.
Η διάλυση αυτή συχνά αφήνει πίσω της ένα αίσθημα κενότητας, το οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν μάταια να μην το νιώσουν, να μην το αντιμετωπίσουν, να το αποφύγουν. Η ταύτισή μας με αυτή τη μορφή ενισχύει την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, ενισχύει το «εγώ» μας.
Αν μπορέσεις να μάθεις να αποδέχεσαι ή ακόμη περισσότερο να καλωσορίζεις κάθε «τέλος» που έρχεται στη ζωή σου, τότε μπορεί να εντυπωσιαστείς παρακολουθώντας το αίσθημα της κενότητας να μετασχηματίζεται σε μια αίσθηση εσωτερικής γαλήνης και ηρεμίας.
Μαθαίνοντας να πεθαίνεις καθημερινά με αυτό τον τρόπο, ανοίγεσαι στην Αληθινή Ζωή και αναγνωρίζεις δειλά-δειλά το Άμορφο και Αμετάβλητο που κρύβεται πίσω από την προσωρινότητα και την ψευδαίσθηση των πάσης φύσεως μορφών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου