Είναι εντυπωσιακή η συνειδητοποίηση πως κάθε δευτερόλεπτο που περνά ο πλανήτης χάνει και κερδίζει ζωές, πως χιλιάδες ανθρώπινα κύτταρα γεννιούνται και πεθαίνουν στον ανθρώπινο οργανισμό και πώς εκατομμύρια άνθρωποι κυνηγάμε τους στόχους και τις επιθυμίες μας σαν χαμστεράκια που τρέχουν στην ρόδα του μικρού τους κλουβιού.
Μεγάλη υπόθεση ο χρόνος. Για την ακρίβεια μεγάλη πολυτέλεια. Ο ξανακερδισμένος χρόνος θα μπορούσε να είναι η νέα μετοχή στο χρηματιστήριο των αξιών.
Κι απ΄την άλλη η πληροφορία πως ή έννοια του χρόνου είναι απόλυτα σχετική - ο φίλος μας ο Αινστάιν νομίζω το είπε
-… σε κάνει να φτιάχνεις λίστες και κόντρα λίστες αναζητώντας μανιωδώς το Ποια Ζωή Αξίζει να Ζήσεις και Πώς… Αν είσαι γύρω στα 20- 30 ή ίσως πάλι αν ανήκεις σε εκείνη τη δακτυλοδεικτούμενη μειονότητα που ζει ευτυχισμένη σε μία κάψουλα αλώβητης ευδαιμονίας, ίσως, αυτό το post να μην σε αφορά. Οι άλλοι νομίζω κάπου θα δείτε τον εαυτό σας στον διαδικτυακό παραμορφωτικό καθρέφτη.
Πολλοί μόνοι, μαζί. Αυτό είμαστε…
Οι ανθρώπινες σχέσεις πλέον μοιάζουν με B movie τρόμου. Ξέρεις, από αυτές που ο ήρωας ανοίγει το ψυγείο να πάρει ένα γιαούρτι κι από μέσα πετάγονται αιμοβόρα πεινασμένα πλάσματα που ζουν ρουφώντας λαίμαργα ανθρώπινο μυελό.
Είναι αυτή η σαν μαύρη τρύπα - αίσθηση πως ζούμε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο - χωρίς έξοδο κινδύνου - όπου κατοικούν όλα τα αρνητικά.
Φαντάζομαι κάπως έτσι αισθάνεται και το 99,9% των ανθρώπων αυτής της χώρας. Ξυπνάμε και κοιμόμαστε παγωμένοι από την αβεβαιότητα κι από το σκοτάδι που κρύβει από τον ορίζοντα το Αύριο.
Σε μία απόλυτη εμβρυική στάση αναμονής. Η έλλειψη προοπτικής. Κι αυτό τελικά νομίζω πως είναι το μεγαλύτερο κακό που μας έχει κάνει αυτή κρίση. Η απομάκρυνση από κάθε έννοια Εκλεκτικισμού, Ποιότητας, Ανθρωπιάς.
Οι άνθρωποι - τουλάχιστον της γενιάς μου, αυτοί που αναρωτιόμαστε που πήγαν οι Καλοί, που πήγαν οι Αγάπες, πού πήγαν τα Όνειρα μας, κουραζόμαστε πιο εύκολα, θυμώνουμε πιο συχνά, απογοητευόμαστε αμέσως, ξεχνάμε πιο γρήγορα, παραιτούμαστε με τη μία.
Η γενιά των 50άρηδων – ακροβατεί ανάμεσα στις Συμπληγάδες του Χτες – που πλέον μοιάζει πιο μεγάλο από το Αύριο – και του Αύριο που συρρικνώνεται σε ένα Σήμερα που μάλλον αφήνει στυφή γεύση στο στόμα.
Φαίνεται πως πέρα από την τσέπη μας αδυνάτισε και η αντίστασή μας στα πράγματα, η ηθική μας, η ανθρωπιά μας, η αντοχή μας στις συναισθηματικές δυσκολίες, η ανάγκη μας για νέα ξεκινήματα.Γεμίσαμε φοβίες και ο φόβος είναι η σκιά που κυνηγάει η άγνοια. Του τι μέλλει γενέσθαι…
50 φεύγα…
Καλωσήρθες στη δεκαετία της Συμφιλίωσης,του Restart και του Νo Matter What
Μετά τα βαθιά 48 είναι αρκετά αργά για δάκρυα πάνω από οικογενειακά, προσωπικά, επαγγελματικά, οικονομικά στραπάτσα αλλά ταυτοχρόνως είναι αρκετά νωρίς για να παραιτηθείς από την προσπάθεια μίας μελετημένης, συντεταγμένης Δεύτερης Ευκαιρίας.
Διανύοντας - όχι πάντα με επιτυχία και ευτυχία - την διαδρομή της ζωής μου θέλω να μοιραστώ μαζί σας μία μάλλον αυθαίρετη αλλά γεμάτη αλήθειες και συναίσθημα δική μου λίστα με πράγματα που νομίζω αξίζει κανείς να έχει κάνει ή να δοκιμάσει να κάνει, στην ίσως πιο σημαντική δεκαετία της ζωής του.
Kατ’ αρχάς και Κατ’ αρχήν Μη φοβηθείς τίποτα. Μη σε σταματήσει κανείς. Ο φόβος δεν μπορεί να σου πάρει τίποτα αν δεν του το χαρίσεις εσύ…
Ο φόβος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου και εκδηλώνεται με διαφορετικές μορφές, όπως: αναίδεια, ντροπή, θυμό, αλαζονεία, ζήλια, γκρίνια.
Αυτό που προκαλεί το φόβο είναι η κυρίως η έλλειψη αυτοπεποίθησης. «Ποτέ μην αρχίζεις μία δουλειά, μία μάχη, μία ερωτική σχέση αν ο φόβος της ήττας επισκιάζει την προοπτική της νίκης», έλεγε ο Αριστοτέλης Ωνάσης. Kαι πόσο δίκιο είχε.
Στα 50και οφείλεις να ξανα-ανακαλύψεις, δημιουργήσεις, αναδείξεις τον καλύτερό σου εαυτό και να τον απολαύσεις.
Decluttering. Mε δύο λόγια να ασπαστείς τον μινιμαλισμό και τα απελευθερωτικά αποτελέσματά του: «Ξεφορτώνομαι όλα τα άχρηστα από τη ζωή, την ντουλάπα, το γραφείο, τα κουτιά στην αποθήκη, το σπίτι, την καρδιά την ψυχή μου». Μένουν μόνο όσοι και όσα σου αξίζουν. Στα υπόλοιπα κουνάς το μαντήλι για πάντα.
Aξιοποίησε την εμπειρία σου με όποιο τρόπο εξαργύρωσης εσύ μπορείς να φανταστείς.
Πριν η οστεοπόρωση, τα βαριά γόνατα, οι επασβεστώσεις, ο μηνίσκος και η υπέρταση γίνουν η καθημερινότητά σου βάλε κάποια μορφή - ελαφριάς ή extreme - άσκησης στη ζωή.
Πριν το σώμα σου αρχίσει να σε εγκαταλείπει κάνε κάτι καλό για αυτό.
Να αφήσεις τα παιδιά σου να αναπνέουν τον δικό τους αέρα, να κάνουν τις δικές τους επιλογές, τα δικά τους λάθη, αλλά να είσαι έτοιμη να ανοίξεις – χωρίς κατηγορητήρια και κηρύγματα- το πορτοφόλι την αγκαλιά, την καρδιά και σου όταν θα γυρίσουν με γρατζουνισμένη καρδιά πίσω..
Να γελάς, να αγγίζεις, να φιλάς, να δοκιμάζεις, να μυρίζεις. Οι αισθήσεις είναι μεγάλο καταφύγιο και μεγάλη εξουσία.
Δοκίμασε να κόψεις ξανά και ξανά το κάπνισμα. Είναι εύκολο, μπορείς να το κόβεις κάθε χρόνο, κάθε μήνα, κάθε εβδομάδα, κάθε μέρα. Κάθε τσιγάρο που γλυτώνεις είναι νίκη.
Τα τρία θεμέλια της ευτυχίας σ’ αυτήν τη ζωή είναι: κάτι να κάνεις, κάτι να αγαπάς, κάτι να ελπίζεις.
Δεν χρειάζεται πάντα να σημαίνει κάτι, δεν χρειάζεται λόγο η επιθυμία για ζωή και συγκινήσεις… Κάνε κάτι πραγματικά κάτι τρελό. Δοκίμαζε καινούργια πράγματα.
Άλλαξε το άρωμα που φοράς από τα 30 σου.
Ο πόθος δεν λέει ποτέ ψέματα. Λέει για κάτι που οφείλει να συμβεί. Να ακούς προσεκτικά το ένστικτό σου αλλά και το σώμα σου.
Ζήσε αυτή τη δεκαετία σαν να είναι η πιο σημαντική της ζωής σου. Έτσι κι αλλιώς κάθε λεπτό που περνάει δεν πρόκειται να το ξαναζήσεις. Μηδένισε το κοντέρ.
Άσχετο αλλά να πίνεις και πιο πολύ νερό. Επίσης πείσε τον εαυτό σου πως μισείς το άμυλο, τη ζάχαρη, τη γλουτένη και ότι λατρεύεις την βρώμη, τη στέβια, την κινόα, τον λιναρόσπορο, το αβοκάντο και το βούτυρο καρύδας.
Ψάξε να βρεις το άλλο σου - συμβατό - μισό! Ποτέ δεν είναι νωρίς, ποτέ δεν είναι αργά…
Να αγαπάς , να ποθείς, να ερωτεύεσαι. Να πιστεύεις στους ανθρώπους, στο ένστικτό σου, στον εαυτό σου. Στην ελευθερία επιλογών, στα ξαφνικά και στις δεύτερες ευκαιρίες. Ευτυχώς αυτά δεν τελειώνουν ποτέ.
Πάρε διαζύγιο από τις τύψεις και τις ενοχές. Μόνο ελεύθερες ρίζες κι οξειδωτικό στρες παράγουν κι αυτό με τη σειρά του σου χαρίζει μόνο ρυτίδες.
Δεν σε αγαπούν και δεν θα αγαπήσουν όλοι… Το θέμα είναι να αρέσεις σ’ αυτούς που αγαπάς εσύ.
Έχεις συνειδητοποιήσει - φαντάζομαι - πως οι κακοί - δεν - είναι στη φυλακή και πως τα πολλά likes στα social media δεν σημαίνουν ότι έχεις πολλούς φίλους.
Μάθε και να συγχωρείς.
Άρχισε να αγαπάς σαν να υπάρχει αύριο. Αφού το «σαν να μην υπάρχει αύριο» είναι το μόνο εύκολο»
Και πού είσαι;…Κάθε στιγμή είναι καλή στιγμή για ένα καινούργιο ξεκίνημα.
«Στο τέλος της ημέρας, μπορούμε να αντέξουμε πολλά περισσότερο από ό,τι νομίζουμε ότι μπορούμε»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου