Γκρίζα. Βαριά. Σύγχυση. Ανυπόφορα. Αυτές είναι μερικές από τις λέξεις που οι άνθρωποι που υποφέρουν από κατάθλιψη χρησιμοποιούν για να περιγράψουν πώς νιώθουν. Αλλά υπάρχουν τόσες άλλες λέξεις που εγώ προσωπικά δεν μπορώ καν να αρχίσω να συλλάβω επειδή η κατάθλιψη ενός ατόμου δεν είναι σαν αυτή κάποιου άλλου.
Θυμάμαι να μιλάω με κάποιον όταν πέρναγα μια ζόρικη περίοδο της ζωής μου, σχετικά με το πώς ένιωθα και ένιωσα παρηγοριά που γνώριζα που ένιωθε πάνω κάτω αυτά που ένιωθα και εγώ. Που χρησιμοποιούσε λέξεις όπως το γκρίζο, το βαρύ, το μπερδεμένο και το ανυπόφορο.
Όμως έλεγε και άλλες λέξεις που δεν είχαν απήχηση σε εμένα. Είναι ενδιαφέρον ότι η κατάθλιψη συχνά κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται τόσο μόνοι. Υπάρχει πολύ «Εγώ» ή «Εμένα», αλλά σπάνια το «εμείς».
Και ακόμα, η κατάθλιψη είναι κάτι που εμείς, όπως τόσοι άνθρωποι στον κόσμο, βιώνουμε, παρόλο που αυτό το γεγονός δεν προσφέρει πολύ ενότητα.
Ο συγγραφέας Andrew Solomon, εξερευνεί, όπως και οι άλλοι άνθρωποι, την κατάθλιψή του. Το σκοτάδι, τις πολλές ερωτήσεις, τους διάφορους τρόπους θεραπείας, τις μορφές υποτροπής και ο τρόπος που μαθαίνουμε για αυτήν και για τον εαυτό μας, μπορεί να είναι το καλύτερο εργαλείο για να προχωρήσουμε μπροστά.
Επισημαίνει ότι το αντίθετο της κατάθλιψης δεν είναι η ευτυχία, αλλά η ζωτικότητα/ζωντάνια. Όταν βρισκόμουν σε ένα σκοτεινό μέρος, ανάγκαζα τον εαυτό μου να είμαι σε κόσμο, σε ένα εστιατόριο, προσπαθώντας να φάω και να γελάσω όπως ο καθένας.
Αλλά δεν μπορούσα. Δεν ήθελα να είμαι ευτυχισμένος. Ήθελα να θέλω να τρώω. Ήθελα να θέλω να μιλάω σε άλλους ανθρώπους. Αλλά δεν μπορούσα.
«Συνειδητοποίησα πως έχανα το ενδιαφέρον μου σχεδόν για τα πάντα. Δεν ήθελα να κάνω τίποτα από τα πράγματα που ήθελα προηγουμένως να κάνω και δεν ήξερα γιατί. Το αντίθετο της κατάθλιψης δεν είναι η ευτυχία αλλά η ζωντάνια. Και ήταν η ζωντάνια που φαινόταν πως έφευγε από μένα εκείνη τη στιγμή. Όλα όσα ήταν να κάνω φαίνονταν τόσα πολλά.
Γύριζα σπίτι και έβλεπα το κόκκινο φως να αναβοσβήνει στον τηλεφωνητή μου και αντί να είμαι ενθουσιασμένος που θα άκουγα τους φίλους μου, σκεφτόμουν «Πω πω είναι πολλοί αυτοί στους οποίους πρέπει να απαντήσω» ή αποφάσιζα ότι έπρεπε να γευματίσω και μετά σκεφτόμουν ότι έπρεπε να βγάλω το φαΐ έξω και να το βάλω σε πιάτο και να το κόψω και να το μασήσω και να το καταπιώ και μου φαινόταν όλο αυτό σαν τα Πάθη του Χριστού».
Η κατάθλιψη του Solomon τον οδήγησε σε ένα αποκαλυπτικό ταξίδι ανά τον κόσμο που μίλησε με άλλους που είχαν κατάθλιψη. Και έμαθε να κάνει ερωτήσεις που θα τον οδηγούσαν τελικά στο να συνειδητοποιήσει ότι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να μιλήσουν. Πρέπει να μιλήσουν. Ένα πράγμα που παρατήρησα σχετικά με την κατάθλιψη είναι ότι δεν υπάρχει καθόλου θεραπεία.
Αλλά ο τρόπος που ο Solomon έκανε συγκεκριμένες ερωτήσεις πραγματικά δίνει αξία σε αυτό. Αναρωτιόταν αν τα φάρμακα που τελικά κατέληξε να παίρνει για την κατάθλιψή του, τον έκαναν να είναι περισσότερο ο εαυτός του ή κάποιος άλλος. Αναρωτήθηκε επίσης αν πρόκειται για χημικό πρόβλημα ή για ψυχολογικό.
Και αν τελικά χρειάζεται χημική θεραπεία ή φιλοσοφική θεραπεία. Η κατανόηση της κατάθλιψης είναι πολύπλοκη, ίσως επειδή την μπερδεύουμε με άλλα πράγματα όπως η στενοχώρια και η θλίψη.
Αυτή η ιδέα έκανε τον Andrew να θέλει να την καταλάβει ακόμα περισσότερο και έτσι για καλό του επέλεξε να προσεγγίσει άλλους ανθρώπους για να δει τι είναι αυτό που κάνει κάποιος ανθρώπους να είναι πιο δυνατοί από κάποιους άλλους.
«Και ανακάλυψα όσα μιλούσα σε καταθλιπτικούς ανθρώπους ότι έχουν πολλές παραισθητικές αντιλήψεις. Οι άνθρωποι λένε «κανείς δεν με αγαπάει». Και εσύ λες «Εγώ σε αγαπάω, η γυναίκα σου σε αγαπάει, η μητέρα σου σε αγαπάει». Μπορείς να δώσεις αυτή την απάντηση πολύ εύκολα τουλάχιστον στους περισσότερους ανθρώπους.
Αλλά οι άνθρωποι που έχουν κατάθλιψη λένε «Ό,τι και αν κάνουμε όλοι θα πεθάνουμε στο τέλος». Ή λένε «Δεν μπορεί να υπάρξει αληθινή επικοινωνία μεταξύ δύο ανθρώπων. Ο καθένας μας είναι παγιδευμένος στο σώμα του». Και σε αυτούς πρέπει να απαντήσεις «Αυτό είναι αλήθεια, αλλά πιστεύω ότι πρέπει να σκεφτούμε τώρα τι έχουμε για πρωινό».
Ίσως ένα από τα πιο σπαραχτικά του νοήματα είναι η καταθλιπτική του συνειδητοποίηση που αποδέχεται την κατάθλιψη και τολμώ να πω ότι το να «αγαπάς» την κατάθλιψή σου, μπορεί να λειτουργήσει για σένα πιο πολύ απ’ όσο νομίζεις.
«Και σε αυτό στο οποίο κατέληξα μετά από καιρό ήταν ότι οι άνθρωποι που αρνούνται την εμπειρία τους και λένε «Είχα κατάθλιψη πολύ καιρό πριν, δεν θέλω να το σκεφτώ ποτέ ξανά αυτό. Δεν πρόκειται να ξανακοιτάξω πίσω σε αυτή την κατάσταση. Θα συνεχίσω τη ζωή μου», ειρωνικά αυτοί είναι οι άνθρωποι που είναι οι πιο σκλαβωμένοι από αυτό που έχουν.
Με το να αποκλείεις ην κατάθλιψη την δυναμώνεις. Όσο την κρύβεις από τον εαυτό σου, μεγαλώνει. Και οι άνθρωποι που τα πάνε καλύτερα είναι εκείνοι που μπορούν να ανεχτούν το γεγονός ότι ζουν σε αυτήν την κατάσταση. Αυτοί που μπορούν να ανεχτούν την κατάθλιψή τους είναι εκείνοι που έχουν δύναμη ψυχής».
Αν οι άνθρωποι μάθουν να εκτιμούν την κατάθλιψη, ίσως να τους φανεί λίγο πιο ανεκτή. Μπορεί να μην αποτραπεί μια υποτροπή, αλλά η απομάκρυνση των τρομακτικών της δυνάμεων θα μπορούσε ακόμα και να υποστηρίξει την ιδέα ότι η υποτροπή θα γινόταν πιο ανεκτή.
Μετάφραση : awakengr.com via collective-evolution
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου