Αγαπητέ μου πατέρα,
Είναι καιρός να σου γράψω. Σου χρωστώ ένα τεράστιο ευχαριστώ για όλα όσα μπόρεσα να γίνω στη ζωή μου. Φέρνοντας πίσω στο μυαλό μου όλη τη ζωή που έχω ζήσει ως τώρα, νιώθω μια βαθιά αίσθηση θαυμασμού και εκτίμησης για όλα τα πράγματα που υπήρξες για μένα.
Μόνον όταν απέκτησα δικά μου παιδιά, συνειδητοποίησα τι συγκλονιστικό πρόσωπο στάθηκες για μένα. Τώρα καταλαβαίνω πάσο τρομερή δουλειά είναι το γονεϊκό έργο.
Καθώς προσπαθώ να μεγαλώσω τα παιδιά μου και να τα βοηθήσω να πραγματώσουν το υπέροχο δυναμικό τους, νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη που είχα μπροστά στα μάτια μου το παράδειγμά σου.
Σε ευχαριστώ που δεν μου έδωσες πάντα ό,τι ζητούσα. Τώρα καταλαβαίνω πόσο σημαντικό είναι να ανακαλύπτω τα πράγματα μόνος μου, χωρίς να «περιμένω» να έρθουν μόνα τους ή όπως συνήθιζες να λες «απλώς να συμβούν».
Πολλοί από τους φίλους και τους γνωστούς μου υποφέρουν από μιαν αρρώστια που ονομάζεται «περισσότερο». Δεν μπορούν να αντέξουν τα λίγα, κυρίως επειδή είχαν γονείς που τους έδιναν τα πάντα, αντί να τους αφήνουν το περιθώριο να ανοίξουν τον δικό τους δρόμο στη ζωή και να ακούσουν, κάπου κάπου, τη λέξη «όχι».
Θυμάμαι τη χρονιά που είπες σε όλους μας ξεκάθαρα: «Φέτος κανείς σας δεν θα πάρει πολλά δώρα, γιατί δεν έχουμε λεφτά. Παρ ' όλα αυτά, θα περάσουμε θαυμάσια Χριστούγεννα, και ίσως την επόμενη χρονιά να έχουμε περισσότερα χρήματα, για να αγοράσουμε μερικά από τα πράγματα που θα θέλατε».
Κανείς μας δεν έβαλε τα κλάματα, κανείς δεν παραπονέθηκε. Σήμερα, ξέρω την αξία που έχει η λέξη «όχι», και αναρωτιέμαι αν τα παιδιά μου την ακούνε αρκετά συχνά. ‘Όσο κι αν τα αγαπάω, δυσκολεύομαι να τους αρνηθώ ορισμένα πράγματα και να τους αφήσω το περιθώριο να κατακτήσουν μόνα το δρόμο τους.
Σε ευχαριστώ που το έκανες αυτό για μένα, και που με ενθάρρυνες να δουλέψω γι ' αυτά που ήθελα να αποκτήσω στη ζωή και που με δίδαξες να μην κοιτάζω με ζήλεια το πορτοφόλι των άλλων, αλλά να γεμίζω το δικό μου με τα κέρδη της σκληρής μου δουλειάς.
Είναι τόσα πολλά τα θετικά πράγματα που έκανες για μένα. Ποτέ δεν δέχτηκες δικαιολογίες για τα λάθη μου ή για την κακή συμπεριφορά μου. Φαινόσουν πάντοτε να ξέρεις τους λόγους που έκανα ορισμένα πράγματα, ακόμα κι όταν εγώ ο ίδιος δεν ήξερα.
Με δεχόσουν γι ' αυτό που ήμουν και με βοηθούσες να διορθώσω τις ανεπάρκειές μου, αντί να με παγιδεύεις μέσα στα λάθη μου και να «εκμεταλλεύεσαι» την ηλικία μου. Ποτέ δεν έκανες για λογαριασμό μου κάτι που μπορούσα να κάνω μόνος μου.
Με ενθάρρυνες πάντα να δοκιμάζω καινούργια πράγματα, να προσπαθώ, και να μην ανησυχώ για την αποτυχία, αλλά να συγκεντρώνω πάντα το ενδιαφέρον μου στην πράξη και να μην παραπονιέμαι ποτέ.
Η ενθάρρυνση που μου έδινες ήταν ανεξάντλητη και ως σήμερα διαπιστώνω ότι προσπαθώ κι εγώ να ενθαρρύνω τους ανθρώπους που γνωρίζω. Ακόμα και χτες, έλεγα στη μικρή μου κόρη να σκαρφαλώσει πάνω στο δέντρο της αυλής, χωρίς να φοβάται ότι θα πέσει.
Θυμάμαι ότι κι εσύ με ενθάρρυνες να μάθω να σκαρφαλώνω, αντί να κλαίγομαι, και νομίζω ότι ακόμα σε βλέπω να με παρακινείς να κάνω την προσπάθεια, αντί να φοβάμαι το χειρότερο.
Μου δίδαξες πόση αξία έχει να στηρίζεται κανείς στον εαυτό τον, και σήμερα ξέρω ότι θα ήταν αρκετά δύσκολο για σένα που μου άφηνες το περιθώριο να διακινδυνεύω. Πιστεύω ότι αυτές οι εμπειρίες του ρίσκου ήταν θεμελιακές για την επιτυχία μου και για τον τρόπο που ζω τη ζωή μου.
Πάντοτε έλεγες: «Ξέχνα τι λένε οι άλλοι. Πες μου τι νομίζεις εσύ;» Θα σου χρωστώ αιώνια ευγνωμοσύνη γι ‘ αυτή τη φράση που μου την επανέλαβες τόσες φορές, ακόμα κι αν μερικές φορές αναρωτιόμουν γιατί δεν ήσουν σαν τους άλλους γονείς, που πάντα προσπαθούσαν να πείσουν τα παιδιά τους να φερθούν όπως οι άλλοι.
Μου έδωσες την ευκαιρία να αναπτύξω τη δική μου σκέψη, και τώρα βοηθώ τα παιδιά μου και τους συνεργάτες μου να κάνουν ακριβώς το ίδιο. Δεν με καταλαβαίνουν πάντα, ούτε συμφωνούν πάντα μαζί μου, εγώ, όμως, ξέρω ότι κάποτε θα νιώσουν κι αυτοί ευγνωμοσύνη για το μεγαλύτερο από όλα τα δώρα: την αυτόνομη σκέψη.
Είχες πάντα τέτοια επιμονή να μην αφήνεις τις κακές μου συνήθειες να τραβήξουν την προσοχή σου. ‘Ήξερες ενστικτωδώς ότι αυτό το πράγμα απλώς θα με ενθάρρυνε να συνεχίσω να φέρομαι έτσι. Συχνά, όταν ήμουν άτακτος ή αυθάδης, απλώς περίμενες να μου περάσει.
Περίμενες ώρες ολόκληρες να καταφέρω να κάνω καλά ένα μικρό, ασήμαντο πράγμα, και τότε με επαινούσες. Πολύ γρήγορα, έμαθα να σταματώ την ανόητη συμπεριφορά και, αντίθετα, να κάνω κάτι που θα τραβούσε θετικά την προσοχή σου. Η «προσοχή» σου ερχόταν όταν σταματούσα τις ανοησίες.
Την εποχή εκείνη δεν μου άρεσε καθόλου αυτό, γιατί ήθελα να με προσέχεις συνεχώς, αλλά όσο πιο άτακτος ήμουν, τόσο λιγότερη «προσοχή» μου έδινες. Τι καταπληκτικός τρόπος να με βοηθήσεις να σταματήσω την ανόητη συμπεριφορά.
‘Ήσουν πάντα όσο αυστηρός χρειαζόμουν και ήθελα να σε ευχαριστήσω και γι’ αυτό. Στην προσπάθειά μου να γίνω ισχυρότερος στάθηκες δίπλα μου σαν ακλόνητος βράχος. Θυμάμαι ότι ποτέ δεν άκουγες τις δικαιολογίες μου, χωρίς όμως να με διορθώνεις ή να προσπαθείς να αποδείξεις πόσο καλύτερος ήσουν εσύ.
Ποτέ δεν με κορόιδευες ή δεν με ειρωνευόσουν και θέλω να ξέρεις πως αυτό στάθηκε πολύ σημαντικό.
Θα μπορούσα να συνέχιζα απεριόριστα αυτό το γράμμα, νομίζω όμως ότι ξέρεις πως ακριβώς νιώθω. Ήσουν το λαμπερό φως που μου έδωσε την ευκαιρία να αποκτήσω τη δική μου λάμψη. Πάντα προτιμούσες να μου δίνεις το παράδειγμα, αντί να μου λες λόγια και κηρύγματα.
Ήξερες ακριβώς τι ήθελες για τα παιδιά σου, και το ζούσες εκεί, μπροστά στα μάτια μου καθημερινά.
Σου χρωστώ τα πάντα και ταυτόχρονα νιώθω ότι δεν σου χρωστάω τίποτα. Ό,τι έκανες, δεν το έκανες για να ανταμοιφθείς. Το έκανες γιατί ήξερες βαθιά μέσα στην καρδιά σου πραγματικά τι ήθελες για το παιδί σου.
Σε ευχαριστώ. Σε αγαπώ.
Απόδοση Έλενα Θάνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου