Τα όνειρα πάντα ντύνονται με την ελπίδα και την αισιοδοξία. Είναι αυτά που μας κρατούν στη ζωή. Αναλώνουμε πολύ χρόνο - και καλά κάνουμε - στις ονειροπαγίδες μας. Μόνο που ξεχνάμε ένα βασικό πράγμα: Ποιού είναι ακριβώς τα όνειρα που κάνουμε; Είναι δικά μας;
Η ζωή που είναι δική μας.
Σε ένα από τα πολλά περίφημα πράγματα που έγραψε ο Όσκαρ Ουάϊλντ, ανέφερε πως «οι περισσότεροι άνθρωποι είναι άλλοι άνθρωποι. Οι σκέψεις τους είναι οι απόψεις κάποιου άλλου, οι ζωές τους μια μίμηση, τα πάθη τους μια αναφορά». Υπερβολικό; Πολλές φορές η υπερβολή συναντά την αλήθεια.
Αν ψάξουμε έντιμα και ειλικρινά μέσα μας, θα δούμε πως η ονειροχώρα που έχουμε φτιάξει, δεν είναι εντελώς δική μας. Μέσα σε αυτήν, θα δούμε πολλά «ξένα» όνειρα. Από μικροί, μαζί με την ανατροφή παίρνουμε και κάποια «βάρη» από την οικογένεια και από το σχολείο.
«Πρέπει να κάνεις αυτό, πρέπει να γίνει το άλλο κτλ». Πρέπει; Τι πρέπει; Να κάνουμε μόνο αυτό που στο τέλος νιώθουμε. Από τη στιγμή που δεν επηρεάζουμε κανέναν αρνητικά, οφείλουμε να κάνουμε αυτό που εμείς ονειρευόμαστε.
Το να μην έχεις όνειρα δε σε κάνει ρεαλιστή.
Ακόμη πιο επικίνδυνο από το να είμαστε φορείς άλλων ονείρων, ξένων προς τα δικά μας, είναι να μην έχουμε όνειρα. Δεν μπορεί να γίνει απολαυστική η ζωή αν δεν έχει συνδεθεί με την ονειροχώρα. Χωρίς την έμπνευση που μας χαρίζουν τα όνειρα, χωρίς την φαντασία που τα ντύνει, δεν μπορούμε να δούμε το πόσο απολαυστική είναι η ζωή.
Από διάφορες πληγές και απογοητεύσεις, οδηγούμαστε σε σκέψεις που μας φέρνουν στο να κηρύξουμε πόλεμο απέναντι στα όνειρα. Αν σε κάτι αποτύχουμε, κακά τα ψέματα, τα βάζουμε με τα όνειρά μας, ότι δεν ήταν ρεαλιστικά. Για να μην απογοητευτούμε και για να μην πονέσουμε πάλι, θωρακιζόμαστε με «ρεαλισμό».
Βέβαια το τι είναι η πραγματικότητα χωρίς τη φαντασία των ονείρων, το ξεχνάμε! Φτάνουμε στο σημείο να αρνηθούμε τις φιλοδοξίες μας και να ζούμε από μέρα σε μέρα. Βλέποντας και κάνοντας. Αρχίζουμε να φοβόμαστε το μέλλον και τελικά, κόβουμε από τον εαυτό μας τη θέα του ορίζοντα. Όμως δεν είναι αυτός ο ρεαλισμός. Δεν υπάρχει ρεαλισμός που να μην έχει μέσα του φιλοδοξίες και όνειρα.
Να μην αφήνουμε κανέναν να κοιμάται πάνω στα όνειρά μας…
Αν δεν έχουμε όνειρα χωρίς να το καταλάβουμε, θα γίνουμε μέρος των ονείρων των άλλων. Εκεί, στεκόμαστε στην τύχη. Δεν μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη στα όνειρα των άλλων. Αν δεν έχουμε όνειρα και έχουν οι άλλοι για μας, τότε…μπορεί να ξυπνήσουμε μια μέρα ζώντας τη ζωή που μας σχεδίασε ένας άλλος.
Το να μοιραζόμαστε όνειρα με κάποιον άνθρωπο, δεν πρέπει να το συγχέουμε με το να είμαστε μέρος του δικού του ονείρου. Αν είμαστε μέρος του ονείρου του, σημαίνει πως εμείς, δεν έχουμε όνειρα.
Για να μοιραστείς ένα όνειρο, σημαίνει πως έχεις τη δική σου πρόσβαση στην ονειροχώρα και ο άλλος τη δική του και έτσι συναποφασίζεις να μοιραστείς. Αυτό είναι και το ιδανικό. Προσοχή όμως! Για να μοιραστούμε τα όνειρά μας, πρέπει πρώτα από όλα, να είναι δικά μας!
Φωτό από: www.samborskaya.com
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου