Να το ακούς το σώμα σου όταν σου μιλάει.
Γιατί σου μιλάει. Το σώμα σου έχει μνήμη και μάλιστα χωρίς να διαγράφει τίποτα.
Το σώμα ανακαλεί στην μνήμη του τα πάντα.
Κάθε άγγιγμα, κάθε συναίσθημα, κάθε στιγμή που πέρασε από πάνω του, το σώμα την έχει καταγράψει.
Το σώμα φτιάχνει τις μνήμες του και εκεί καταγράφει κάθε επιθυμία, κάθε ανασφάλεια, κάθε πόνο, κάθε τι που βιώνει.
Να το ακούς το σώμα σου όταν σου μιλάει. Γιατί το σώμα δεν λέει ψέματα. Το σώμα θυμάται κάθε άγγιγμα που πέρασε από πάνω του. Κάθε χάδι, κάθε αγκαλιά, κάθε γρατζουνιά πάνω στις στιγμές του πάθους.
Κάθε άγγιγμα που θέλησες να διώξεις μακριά. Κάθε άγγιγμα που δεν ήθελες να τελειώσει. Στο σώμα δεν μπορείς να πεις ψέματα αν εκείνες τις στιγμές η ψυχή σου ακολουθούσε τις πράξεις σου ή ήταν κρυμμένη στα πιο βαθιά σκοτάδια.
Στο σώμα σου δεν μπορείς να πεις ψέματα αν δόθηκες, αν παραδόθηκες ή αν απλά παραχώρησες για λίγο την ύπαρξή σου στα χέρια κάποιου άλλου.
Το σώμα σου έχει καταγράψει την στιγμή που αγαπήθηκες αλλά και την στιγμή που κακοποιήθηκες. Την στιγμή που το σώμα, δέθηκε κι έγινε ένα με την καρδιά και την ψυχή. Το σώμα δεν διαγράφει. Το μυαλό, μπορεί. Το σώμα, όχι.
Το σώμα είναι ένα φύλλο χαρτί που πάνω του γράφονται όλα ανεξίτηλα.
Κι έτσι μπορείς να τα ανακαλέσεις ανά πάσα ώρα και στιγμή. Αν το τολμάς. Αν το αντέχεις. Κοίτα το σώμα σου τώρα, κουρνιασμένο κι άλλοτε σε στάση εμβρυική. Κι άλλοτε, όταν είναι ήρεμο και γεμάτο από εκείνα που έχει επιθυμήσει, απλώνεται ανέμελα, ελεύθερα και χωρίς να προσπαθεί να καλύφθει.
Δεν έχει ανάγκη να καλυφθεί.
Να το παρατηρείς το σώμα. Να παρατηρείς την στάση που παίρνει. Να παρατηρείς τους πόνους που εκφράζει. Να παρατηρείς το βλέμμα και τα χέρια. Τα χέρια που σφίγγουν και ξεχνάνε να χαλαρώσουν σαν την σφιγμένη ψυχή. Τα πόδια που τυλίγονται σαν να προσπαθούν κάτι να συγκρατήσουν. Κάτι να προφυλάξουν. Τα χείλια που ξεραίνονται όταν έχουν πικραθεί από αυτά που είπαν ή που δεν είπαν.
Να το ακούς το σώμα σου. Δεν θα σου πει ψέματα ποτέ.
Να ακούς προσεκτικά ότι σου λέει. Να το ακούς και να το υπολογίζεις. Να ασχολείσαι μαζί του. Να μην αδιαφορείς για τα σημάδια του. Να σέβεσαι την μνήμη του. Εκείνο θυμάται πάντα το άγγιγμα που σε έκανε να χαμογελάσεις. Εκείνο που σε έκανε να νιώσεις ασφαλής.
Εκείνο που πήρε μακριά κάθε πόνο. Ξέρεις καλά ποιο άγγιγμα αποζητάς τις στιγμές του πόνου. Κι ας είναι ένα άγγιγμα που δεν πέρασε από το σώμα σου, αλλά από την ψυχή σου. Και ξέρεις καλά να αποκωδικοποιείς τον πόνο κι ας προσπαθείς να τον αντιμετωπίσεις με συμβατικές μεθόδους. Για το σώμα σου,το συνάχι, είναι μια καταπιεσμένη λύπη και ένα κρυολόγημα είναι ο τρόπος να μας πει το σώμα μας πως ζητάει αγκαλιά και φροντίδα.
Ο βήχας δίνει την διέξοδο στα αρνητικά συναισθήματα να σταματήσουν να μας πνίγουν και να βγουν. Ο πόνος στο στομάχι που είναι εκείνη η απώλεια που δεν μπορείς να διαχειριστείς και την κουβαλάς μέσα σου.
Να το ακούς το σώμα σου. Δεν θα σου πει ψέματα ποτέ.
Όπως και δεν θα σε αφήσει ποτέ να ξεχάσεις τα μυστικά που σε βοηθάει να κρύψεις κάθε φορά που στολίζεις το πρόσωπό σου με ένα χαμόγελο που δεν περνάει από τα μάτια σου και δεν αγγίζει καν την ψυχή σου. Δεν θα σε αφήσει να ξεχάσεις ποτέ κανένα συναίσθημα που ένιωσες. Τις ουλές που μπορεί να κρύβει το τατουάζ σου.
Την ματιά σου που δακρύζει από κάποια μόνιμη αλλεργία όταν δεις κάποια που η μορφή της είναι ίδια με εκείνης. Τα χέρια σου που τα σφίγγεις σαν να προσπαθείς να μην αφήσεις το χέρι του από το δικό σου. Την ταχυκαρδία σου σε κάθε του λέξη. Την ανάσα που σου έκοβε κάθε φορά που ήσουν «το κοριτσάκι του»
Το χαμόγελό σου που είναι αληθινό και φωτεινό κάθε φορά που περνάς από το στέκι του. Την ηρεμία που αποζητάς από το χάδι της μάνας σου κι ας πάτησες εκείνα τα 30 plus. Την ασφάλεια της αγκαλιάς του.
Να το ακούς το σώμα σου όταν σου μιλάει. Κι ακόμα και τον πόνο που σου δίνει να βιώσεις, ξέρεις καλά πώς αντανακλά εκείνα που κάνουν την ψυχή σου να υποφέρει.
Έχει μνήμη το σώμα.
Και μια μνήμη, που δεν μπορεί να διαγράψει εκείνα που η λογική επιτάσσει.
Είναι η μνήμη σου το σώμα. Είναι εσύ το σώμα σου. Είναι εσύ και οι πόνοι και τα σημάδια σου. Κι είναι όλα δικά σου…
Σοφίας Παπαηλιάδου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου