Έρχεται μια μέρα, μια στιγμή, που ξυπνάς από το λήθαργο που είχες πέσει, άγνωστο για πόσο καιρό. Αυτός ο λήθαργος είναι εκείνος ο συναισθηματικός, που όλα κοιμούνται, καρδιά, ψυχή και μυαλό κι απλά λειτουργείς σε όλα μηχανικά, στη δουλειά, στις συνήθειες, στις σχέσεις σου, αν βέβαια, είσαι ακόμα τυχερός και υπάρχουν άνθρωποι που σου μιλάνε παρά την αδιαφορία και την αναισθησία σου.
Όλοι έχουμε περάσει από αυτή τη φάση στη ζωή μας ή θα περάσουμε και συνήθως έρχεται μετά από πολύ μεγάλο πόνο.
Έρχεται, λοιπόν, εκείνη η στιγμή που μπορείς να κοιτάξεις τις πληγές μέσα σου κι ακόμη περισσότερο, μπορείς και να τις αγγίξεις κι όπως βλέπεις δεν πονάνε πια το ίδιο, βασικά δεν πονάνε πια, απλά σε ενοχλούνε λίγο, όχι επειδή υπάρχουν, απλά επειδή μπορούν και σε επηρεάζουν ακόμα λίγο.
Ωραία, σε επηρεάζουν και τι έγινε, νιώθεις όμορφα που δεν μπορείς να νιώσεις τίποτα πια, που τα έχεις παγώσει όλα κι απλά έχεις σηκώσει ένα πέπλο κι ένα τεράστιο τείχος για να μην πληγωθείς ξανά; Μπορείς εσύ να ζεις έτσι; Επειδή εγώ δεν ξέρω κανένα λογικό άνθρωπο που μπορεί.
Ναι, πληγώθηκες, έκλαψες, ούρλιαξες, κόπηκες στα δυο, πόνεσες πολύ, πάρα πολύ, ξέρω πώς είναι, αλλά και τι έγινε, πόσα θα χάσεις ακόμη για κάτι που έγινε, σε προσπέρασε κι εσύ ακόμα το κλαις. Δεν είναι δίκαιο ούτε για εσένα, ούτε για αυτούς που σε αγαπάνε και τους αγνοείς επειδή φοβάσαι.
Αφού τα κομμάτια σου τα μάζεψες και είναι όλα στη θέση τους ξανά, το μόνο που μένει είναι να «φορτίσεις», αλλά αυτό δε γίνεται μαγικά και από μόνο του, θέλει τόλμη κι αποφασιστικότητα από εσένα τον ίδιο.
Τι παράλογος φόβος κι εγωισμός είναι αυτός κι έχεις κλειδώσει τα πάντα από συναισθήματα μέσα σου κι από καλά κι από άσχημα; Κράτησε όσο έπρεπε να κρατήσεις, φτάνει τώρα, πάμε ξανά. Η ζωή σε περιμένει εκεί έξω κι εσύ την αφήνεις να σε προσπερνάει και να σου πω κάτι;
Γελάει μαζί σου. Που είναι ο εγωισμός σου εδώ; Δέχεσαι να γελάει η ζωή μαζί σου; Προσωπικά, δεν το δέχτηκα, πείσμωσα και κάπως έτσι ξεκλείδωσα μέσα μου.
Δε μετάνιωσα λεπτό κι ας πληγωθώ ξανά, δεν με πειράζει, τουλάχιστον ζω και δεν επιβιώνω απλά, είμαι άνθρωπος και το υπερασπίζομαι κάθε μέρα με τα συναισθήματά μου, ευχάριστα ή δυσάρεστα.
Ήρθε και για εσένα αυτή η ώρα να βγεις και πάλι στο στίβο των συναισθημάτων και των σχέσεων, να τρέξεις ξανά το δικό σου «μαραθώνιο» μέχρι να βρεις στην πορεία του δρόμου και τη δική σου «σκυταλοδρομία».
Μη φοβάσαι πια, επειδή μόνο χάνεις με αυτό τον τρόπο, τίποτα δεν κερδίζεις, δεν είναι ασφάλεια το να μη νιώθεις τίποτα, απλή απάτη και ψευδαίσθηση είναι, που δημιουργεί ο καθένας μας για να νομίζει ότι προστατεύεται.
Προσπάθησε να εμπιστευτείς ξανά τους γύρω σου και κυρίως τον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν είναι δύσκολο, απλά λίγη προσπάθεια, θέληση και λίγη πίστη παραπάνω χρειάζεται.
Είναι τόσο όμορφο να δένεσαι με άλλους ανθρώπους ξανά μετά από μεγάλο διάστημα αδράνειας κι έχεις κι εσύ μεγάλη ανάγκη αυτό το δέσιμο, ιδιαίτερα μετά από όλα αυτά που έχεις περάσει και τώρα που στέκεσαι στα πόδια σου. Δεν ξεχνιέται η αγάπη, δεν ξεχνιέται η φιλία κι ο έρωτας, εκεί είναι και σε περιμένουν να αποφασίσεις να τα ζήσεις.
Μη φοβάσαι, ξεκλειδώσου και μετά από καιρό θα σκέφτεσαι γιατί δεν το έκανες νωρίτερα κι έχασες τόσες στιγμές με πρόσωπα αγαπημένα. Δεν αξίζει κανείς όσο ο ίδιος σου ο εαυτός και μην είσαι εσύ ο ίδιος αυτός που του στερείς την ευτυχία και την πληρότητα.
Φανής Μιχαήλ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου