Φεύγεις…
Απλά φεύγεις χωρίς να πεις κάτι. Τόσο διακριτικά, τόσο ήσυχα, αθόρυβα, σχεδόν νεκρικά. Χωρίς εξηγήσεις, χωρίς γιατί, πως, χωρίς λέξεις. Χωρίς λόγους ή αιτίες. Φεύγεις χωρίς να ξέρεις εσύ η ίδια το γιατί. Φεύγεις γιατί έτσι νιώθεις.
Αφήνεις πίσω σου εκείνον να σε κοιτάει με απόγνωση και ερωτηματικά. Ελπίζει σε μία λέξη σου, σ’ ένα σου νόημα, σε κάτι, μα σκοτώνεις μέσα σου όλες τις ελπίδες. Δεν θες να ξέρει γιατί. Απομακρύνεσαι τόσο αθόρυβα σαν να μην μπήκες ποτέ στη ζωή του. Σαν να μην προχώρησες ποτέ μαζί του στο ίδιο μονοπάτι. Σαν να μην ένιωσες την καρδιά σου να τρέμει για εκείνον.
Προχωράς και αναγκάζεις τον ίδιο σου τον εαυτό να μην αναρωτιέται. Το μόνο που γνωρίζεις είναι ότι το έκανες γιατί έτσι ένιωθες. Πολλές φορές προσπαθείς να καταλάβεις τι συμβαίνει μέσα σου μα είναι αδύνατο. Αναζητάς λύσεις και αιτίες μα δεν βλέπεις κάτι.
Η ουσία βρίσκεται στο ερωτηματικό μα η αίσθηση σου σ’ αφήνει να κρύβεσαι από εκείνο. Βάζεις ένα θαυμαστικό και φεύγεις γιατί απλά νιώθεις ότι δεν έχεις κάτι να δώσεις. Ακόμα και τις στιγμές που νιώθεις ακόμα την καρδιά σου ν’ αντιδράει σ’ εκείνον, μέσα σου αυτό το αθόρυβο χάος σε κάνει να μένεις στάσιμη στο θαυμαστικό που έβαλες.
Αφήνεις άτομα να προχωράνε στη ζωή σου χωρίς λόγο, έτσι απλά γιατί έτυχε, και δείχνεις και σ’ εκείνον το ίδιο. Του δείχνεις ότι ανήκει σ’ αυτό το σύνολο τον ανθρώπων. Του δείχνεις ότι δεν τον ξεχωρίζεις. Του δείχνεις ότι απλά είναι ένας περαστικός. Του δείχνεις ότι τα βήματα του μέσα σου δεν είχαν ουσία. Τυχαία, περαστικά μονοπάτια που δεν οδηγούσαν πουθενά. Και όλα αυτά γιατί; Γιατί πνίγεσαι.
Πνίγεσαι στον βυθό του δικού σου χάους. Πνίγεσαι από συναισθήματα που δεν έχεις την δύναμη να δείξεις. Δεν έχεις την δύναμη να σπρώξεις το νερό πίσω σου και να δώσεις οξυγόνο στον εαυτό σου γιατί φοβάσαι. Φοβάσαι μην πληγωθείς. Φοβάσαι να αναπνεύσεις σ’ έναν κόσμο που κυριαρχεί η επιφάνεια και όλα είναι ψεύτικα. Φοβάσαι να δείξεις τι αισθάνεσαι γιατί πλέον αυτό δείχνει αδυναμία.
Δεν φταις εσύ…Αποξενωμένοι χαρακτήρες ατόμων που κυκλοφορούν δίπλα σου. Αυτή είναι η αιτία. Η μάζα. Το σύνολο. Βλέπεις ψεύτικες μάσκες μπροστά από πρόσωπα που προσπαθούν να κρύψουν την ουσία τους για να ταιριάξουν με τη μάζα.
Φοβάσαι να δείξεις ότι είσαι αληθινή, φοβάσαι να δείξεις τι έχεις μέσα σου γιατί ξέρεις ότι αυτό θα στο σκοτώσουν. Αλήθεια, όσο και αν προσπαθείς να είσαι ο εαυτός σου, όσο και αν σκοτώνεις την αδυναμία σου στις πλάτες των άλλων, πάντα θα βρίσκεσαι αυτή η γαμημένη στιγμή που χωρίς να το καταλαβαίνεις, θα χάνεσαι και θα πνίγεσαι μέσα στο σύνολο, ξεχνώντας ποια πραγματικά είσαι.
Προσαρμόζεσαι και ξεχνάς. Αφήνεις την βολεμένη μάσκα σου να γίνεται παράσιτο στην ουσία σου.
Πάντα θα φεύγεις…Και οι αναμνήσεις θα σε τιμωρούν. Αξίζει να ζεις μια ζωή κρυμμένη πίσω από άδεια συναισθήματα που απλά υπάρχουν; Αξίζει να συμφιλιώνεσαι με την μοναξιά σου επειδή η αδυναμία των άλλων θα σε καλύπτει; Αξίζει τελικά να το βάζεις στα πόδια γιατί χάθηκες πίσω από τη μάσκα σου; Πίσω από αυτό το τόσο ψεύτικο τοίχος των αμυνών σου;
ΟΧΙ.
Δεν αξίζει να μάχεσαι για κάτι που δεν σου ταιριάζει. Μην αφήνεις ανθρώπους να χάνονται από τα μονοπάτια σου επειδή φοβήθηκες να δώσεις τον εαυτό σου. Μην φεύγεις χωρίς λόγο από εκείνους που σου δίνουν επιλογές, δύναμη, αφοσίωση και συναισθήματα. Ξέρεις, το κόλπο δεν είναι να μάθεις να κολυμπάς στο χάος του συνόλου, αλλά στο χάος των συναισθημάτων σου.
Από Χριστίνα Βενιζέλου (C. Dark)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου