Κοίτα με καλά καραγκιοζάκο.
Τόλμα να σηκώσεις τα θρασύδειλα τα μάτια σου και να με κοιτάξεις.
Με ξέρεις;
Με έχεις συναναστραφεί;
Όχι, δε με ξέρεις κι ας εκφράζεις γνώμη. Ας κάνεις ό,τι μπορείς για να με πατήσεις κάτω.
Κάνε ό,τι νομίζεις ανθρωπάκι, δεν έχω την ανάγκη σου.
Εμένα που αρνείσαι να με κοιτάξεις, μ'έχουν σμιλέψει θύελλες. Ξέρεις από θύελλες ανθρωπάκι; Αυτές που σου γδέρνουν την ψυχή με την έντασή τους, σου ματώνουν την καρδιά, σου κάνουν την αλμύρα τους δάκρυ.
Έχω κλάψει πολύ εμένα που με βλέπεις. Έχω κλάψει βουβά, από μέσα μου. Έκλαιγα την ίδια ώρα που έσφιγγα τις γροθιές μου, που πείσμωνα και προχωρούσα παρακάτω.
Τίποτα δε μου χαρίστηκε, με ακούς; Όλα κόντρα. Κι εγώ εκεί, πείσμα στο πείσμα, θέληση στη θέληση.
Γιατί έτσι είμαι. Γιατί αυτά που θέλω, τα κατακτώ. Έμαθα να παλεύω. Έμαθα να κυνηγώ τη ζωή.
Μόνη μου.
Δεν έχω την ανάγκη σου. Δε χρειάζομαι την όποια δύναμη απέκτησες, την όποια επιρροή ασκείς.
Βάλε μου όσα εμπόδια θες, θα τα περάσω. Κλείσε μου πόρτες, θα βρω παράθυρο. Σφράγισε τα παράθυρα, θα βρω χαραμάδα.
Τίποτα δεν είναι αρκετό να με εμποδίσει από όσα ονειρεύτηκα. Τίποτα δε με σταματάει από το να κυνηγήσω τους στόχους μου.
Κι εσύ ανθρωπάκι, εσύ που είσαι κάτι λιγότερο κι από αυτό το τίποτα, σαφώς και δε με τρομάζεις.
Γιατί έμαθα να παλεύω. Έμαθα να αναγνωρίζω κι εσένα και τους άλλους που σου μοιάζουν. Εκείνους που δε χαίρονται με τη χαρά κανενός άλλου παρά μονάχα τη δική τους.
Εκείνους που κάθε επιτυχία των άλλων τη νιώθουν μυτερό αγκάθι στο στέρνο τους.
Εκείνους που κάνουν ό,τι μπορούν για βάζουν τρικλοποδιές, να στήνουν εμπόδια.
Μπορεί να τα έφαγα τα μούτρα μου πολλές φορές. Μπορεί και να τα ξαναφάω. Αλλά κάτω στο χώμα δε μένω. Το χατήρι δεν το κάνω σε κανέναν κερατά να χαρεί ότι με νίκησε, ότι με γονάτισε, ότι με αποδυνάμωσε.
Όχι ανθρωπάκι, δε σου το κάνω το χατήρι, στήσε μου όσα εμπόδια θες.
Το πολύ πολύ να με καθυστερήσεις. Το δρόμο μου όμως δεν τον χάνω. Γιατί τον έχω βαθιά χωμένο στην καρδιά μου, έχω τα όνειρα πυξίδα, έχω τη θέληση, έχω το πείσμα.
Κι έχω κι αυτή την αηδία που μου προκαλεί η μικρότητά σου, που ολοένα τη διώχνω κι αυτή γυρίζει δυνατότερη. Καλά κάνει και γυρίζει γιατί μου θυμίζει αυτό που ολοένα από πίστη στους ανθρώπους επιμένω να ξεχνώ. Δεν είναι όλοι καλοί. Δεν είναι όλοι υπεράνω. Δεν είναι όλοι άνθρωποι. Είναι και ανθρωπάκια. Όπως ακριβώς είσαι κι εσύ.
Δε σε φοβάμαι. Αυτό κράτα από μένα.
Δε με αγγίζεις, δε με νικάς. Αντίθετα, σε νικάω.
Σε λυπάμαι και σε νικάω. Αργά ή γρήγορα, σε προσπερνώ κι εσένα και την τοξική σου ύπαρξη και πάω παρακάτω.
Ξέρε το… Κι αν ποτέ το καταφέρεις, χώνεψέ το…
Στεύης Τσούτση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου