Να μάθεις να λες όχι.
Να το πιστεύεις και να το εννοείς.
Να βάζεις τον εαυτό σου προτεραιότητα και τους άλλους δίπλα σου, συνοδοιπόρους και φίλους. Όσους αξίζουν.
Όσους δεν αξίζουν να τους στέλνεις στον αγύριστο.
Να μη φοβάσαι να εκτεθείς, να μη φοβάσαι μη μείνεις μόνος.
Οι αληθινοί μένουν, τα ψεύτικα φεύγουν.
Να μάθεις να κλείνεις τις πόρτες από εκεί που τίποτα δεν σε κρατάει.
Να μη γυρνάς πίσω, να μη ρίχνεις βλέμματα δεύτερα και ματιές λοξές.
Να μη σε νοιάζει ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο.
Να μην αναλύεις πολλά και να μη σκέφτεσαι το ίδιο πράγμα χίλιες φορές.
Το ένστικτό σου πολλές φορές επιλέγει για σένα πριν από σένα.
Ξέρει αυτό που θα σε οδηγήσει, ποιον άνθρωπο θα χωνέψεις και ποιον θα αντιπαθήσεις απ’ το πρώτο λεπτό.
Σφίγγει το στομάχι σου και κρατάς στάση αμυντική.
Κι ας μη το ξέρεις κι ας μην το καταλάβεις ποτέ.
Εκείνο φτιάχνει γύρω σου μια φούσκα προστατευτική και σου κρούει τον κώδωνα.
Θα το 'χεις αισθανθεί κάποιες φορές σε εκείνες τις πρώτες γνωριμίες με φάτσες άγνωστες, με μέρη που δεν έχεις ξαναδεί.
Άλλα σε τραβάνε σα μαγνήτης κι άλλα σε διώχνουν μακριά. Έχουν λευκό μητρώο στο ιστορικό σου.
Δε σου έχουν κάνει κάτι, δεν τους ξέρεις αλλά κάτι σου λέει πως δε θες να τους γνωρίσεις.
Κάτι στην όψη τους, κάτι στην αύρα τους, κάτι ανεξήγητο σε σπρώχνει σε άλλη κατεύθυνση απ’ τη δική τους.
Άνθρωποι, τόποι, δουλειές που ο οργανισμός σου φωνάζει ένα βροντερό όχι.
Όχι μην πας εκεί.
Όχι, μην κάτσεις άλλο εδώ.
Όχι, δε θα σου κάνει καλό.
Τα ''όχι'' μας είναι αυτά που μας πάνε ένα βήμα παραπέρα στη ζωή.
Τα ναι είναι εύκολα και βολικά.
Λες ναι παντού κι όλοι είναι ευχαριστημένοι.
Συμφωνείς, γνέφεις καταφατικά κι όλα κυλούν λάδι.
Κανείς δεν αντιδρά, κανείς δε δυσαρεστείται.
Μόνο εσύ που κάνεις τον κουφό σε αυτή την εσωτερική φωνή που ουρλιάζει να φύγεις.
Εσύ που επιλέγεις να μείνεις σε μια σχέση τελειωμένη από την ανασφάλειά σου και τη λύπησή σου για τον άλλο.
Εσύ που συμβιβάζεσαι σε μια δουλειά που σιχαίνεσαι για να βγάζεις τα προς το ζην.
Εσύ που ανέχεσαι λόγια και συμπεριφορές για να μην προκαλέσεις αντιπαραθέσεις.
Εσύ που σκύβεις το κεφάλι κι αφήνεσαι στην μοίρα να σε οδηγήσει όπου εκείνη θέλει. Εσύ που δεν ορίζεις τη ζωή σου, που αφήνεις να την ορίζουν οι φίλοι, οι γονείς, οι συγγενείς, η σχέση σου. Εσύ που δέχεσαι γιατί ξέχασες πως είναι να αρνείσαι.
Ξεχνάς τη δύναμη του όχι. Όχι, δε γουστάρω να βγούμε. Όχι, δεν ανέχομαι να μη με σέβεσαι. Όχι, δε θέλω να είμαι η δεύτερη επιλογή. Μου αξίζει να είμαι η πρώτη. Μου αξίζει να κάνω πράγματα που αγαπώ. Μου αξίζει να επιλέγω τι και ποιος θα μπαινοβγαίνει στη ζωή μου.
Να μάθεις να λες όχι.
Να το πιστεύεις και να το εννοείς.
Να βάζεις τον εαυτό σου προτεραιότητα και τους άλλους δίπλα σου, συνοδοιπόρους και φίλους. Όσους αξίζουν.
Όσους δεν αξίζουν να τους στέλνεις στον αγύριστο.
Να μη φοβάσαι να εκτεθείς, να μη φοβάσαι μη μείνεις μόνος.
Οι αληθινοί μένουν, τα ψεύτικα φεύγουν.
Με τα όχι χτίζονται οι ζωές γιατί αυτά είναι τα δύσκολα. Αυτά που συνειδητά αποφασίζεις πως δε χωράνε στο δισάκι που κουβαλάς στον ώμο σου και τα πετάς στη διαδρομή. Πετώντας τα βάρη, γίνεσαι ελαφρύτερος και προχωράς με σταθερό βήμα.
Τα ναι είναι για τους χαζούς και τους δειλούς. Κι εσύ δεν είσαι ούτε το ένα, ούτε το άλλο.
Στη ζωή, να μάθεις να τα θέλεις όλα... Ν' απορρίπτεις τα μεσοβέζικα και τα ημίμετρα.
Καλλιόπη
Artist: Margaret Durow
Κατερίνας Χήναρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου