Ο ψυχολογικός πόνος δεν είναι αυτό που νομίζουμε. Δεν έχει σκοπό να μας κάνει να υποφέρουμε, ούτε υπάρχει για να μας καταστρέψει.
Ο ψυχολογικός πόνος προέρχεται από τον ψυχολογικό εαυτό. Και ο ψυχολογικός εαυτός δημιουργείται μέσα από την αλληλεπίδραση με τους άλλους ανθρώπους - πρωτίστως με τα μέλη της οικογένειας και στη συνέχεια μέσα από την παιδεία και την κοινωνία. Εκεί διαμορφώνεται η αυτοεικόνα, η αυτοαντίληψη και ο προγραμματισμός σχετικά με το Εγώ.
Τα επώδυνα συμπτώματα που συνοδεύουν αυτή τη διαμόρφωση εξυπηρετούν ένα πολύ συγκεκριμένο σκοπό: μας στρέφουν προς τα μέσα. Έτσι γνωρίζει κανείς τον εαυτό του και απελευθερώνεται από τις ψευδείς πεποιθήσεις που αναπτύσσονται αυτόματα κατά την περίοδο της ανεπίγνωστης ανατροφής.
Χωρίς τον ψυχολογικό πόνο δεν υπάρχει η κίνηση προς τα μέσα, δηλαδή η επιστροφή στην πραγματικότητα. Δυστυχώς όμως, δεν είναι εύκολο να το συνειδητοποιήσει κανείς αυτό, ειδικά όταν δεν έχει λάβει την απαραίτητη σχετική εκπαίδευση. Το αντανακλαστικό που αναπτύσσουμε όλοι είναι η αποφυγή του πόνου και οι κατηγορίες που κατευθύνονται προς τους άλλους και προς τον εαυτό μας.
Από τη στιγμή που εμφανίστηκε η φαντασία στην εξελικτική πορεία του ανθρώπου, ο ψυχολογικός πόνος έπρεπε να θεωρείται αναμενόμενος.
Αφού η φαντασία είναι ένας μηχανισμός παραγωγής πιθανοτήτων, σεναρίων και ενδεχόμενων, αν δεν γνωρίζει κανείς τη θέση του σε σχέση με τη φαντασία (που είναι η θέση του παρατηρητή), θα σχηματιστεί αυτόματα η εντύπωση ότι ο πρωταγωνιστής βρίσκεται μέσα στα δημιουργήματα της φαντασίας.
Ο μόνος τρόπος για να γίνει η αποταύτιση από τη φαντασία, ήταν και είναι η εμφάνιση των συμπτωμάτων μέσω του ψυχολογικού πόνου. Ο πόνος δεν πρέπει να θεωρείται κάτι κακό ή ανεπιθύμητο. Είναι ένα φυσιολογικό στάδιο της ζωής που επιτρέπει στην Ύπαρξη να γνωρίσει συνειδητά τις μορφές που παίρνει χωρίς να ταυτίζεται μ' αυτές. Είναι η καύσιμη ύλη για την επιστροφή.
Νίκος Μπάτρας - aytepignosi.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου