Όλοι έχουμε στην καθημερινή μας ζωή ακούσει ή και χρησιμοποιήσει τη λέξη «κάρμα» και επίθετα που προέρχονται απ’ αυτή τη λέξη (π.χ. καρμική σχέση, καρμικό συμβάν, καρμική συνάντηση κ.ά.), λίγοι όμως ξέρουν τι ακριβώς σημαίνει αυτή η λέξη και ακόμα λιγότεροι πάλι είναι αυτοί που - δε λέμε «ξέρουν» απλώς υποπτεύονται - πώς μπορεί να λειτουργήσει το κάρμα, πώς αυτό δημιουργείται.
Αρκετοί πάλι νομίζουν πώς, εφόσον υπάρχει το «κάρμα», το οποίο «σφραγίζει» την πορεία μας στη ζωή, φτάνουν στο συμπέρασμα πως δεν υπάρχει καθόλου η λεγόμενη «ελεύθερη βούληση», φτάνουν ακόμα και σε μορφές φαταλισμού (μοιρολατρίας).
Το σύμπαν διέπεται από Νόμους οι οποίοι αποτελούν την έκφραση της Θείας Βούλησης. Αυτοί οι Νόμοι καθορίζουν τις πτυχές της διαμόρφωσης και εξέλιξης του Όλου. Από το μικροκοσμικό επίπεδο των σωματιδίων ως το μακροκοσμικό επίπεδο των γαλαξιών και από τα αόρατα Πνευματικά πεδία μέχρι τα ορατά και υλικά οι παγκόσμιοι Νόμοι καθοδηγούν το αιώνιο γίγνεσθαι.
Το Κάρμα είναι ο Νόμος της ανταπόδοσης ή της αιτίας και του αποτελέσματος. Πολλοί είναι οι σοφοί που από την αρχαιότητα μέχρι πρόσφατα, σε ανατολή και δύση έχουν μιλήσει για αυτήν την δύναμη της Δικαιοσύνης και ανταπόδοσης.
Στον Δυτικό εσωτερισμό γενικότερα το Κάρμα ή Νέμεσις είναι μία Αρχή απόλυτη και αμετάβλητη. Τα έθνη και τα άτομα είναι που παρακινούν τον Νόμο σε δράση και δίνουν ώθηση στην κατεύθυνση του. Το Κάρμα είναι ο Δημιουργός ανθρώπων και εθνών, αλλά από εκεί και πέρα αυτά τα ίδια είναι που ενεργοποιούν την μετέπειτα διαδοχή των αιτιών και αποτελεσμάτων.
Ο Πλωτίνος αναφέρει ότι τα πάντα ακολουθούν «την αθόρυβη οδό σύμφωνα με την Δικαιοσύνη» την οποία δεν μπορεί να αποφύγει κανείς. Έτσι ο κακός οδηγείται στο μέρος του σύμπαντος που πρέπει να πάει χωρίς να το ξέρει, ενώ αντίθετα ο καλός που γνωρίζει, πηγαίνει από μόνος του εκεί που πρέπει.
Αναφέρει επίσης ότι στις ζωές των ανθρώπων δεν γίνεται τίποτα συμπτωματικά, αλλά ότι βιώνει ο καθένας είναι αποτέλεσμα αιτιών που ο ίδιος δημιούργησε στο παρελθόν .
Αυτή την Θεία κοσμική τάξη την ονομάζει Αδράστεια. Για την δύναμη της Αδράστειας μας μιλάει και ο Πρόκλος στην Πλατωνική Θεολογία λέγοντας ότι ακόμα και οι Κρόνιοι Θεοί, που βρίσκονται πάνω από τους νόμους του Δία, και οι τελειοποιητικοί Θεοί που υπερβαίνουν τους Κρόνιους είναι υποταγμένοι σε Αυτήν.
Ο άνθρωπος είναι το αποτέλεσμα των σκέψεων και των αισθημάτων του και οι περιστάσεις που βιώνει εμφανίζονται γιατί τις έχει καλέσει ο ίδιος σύμφωνα με την κοσμοθεώρηση του.
Αναφέρετε ότι το Κάρμα αποτελεί το πέρασμα του Σπαμπαχάτ, που είναι «η μεταβλητή ακτινοβολία του Αμετάβλητου σκότους του ασυνείδητου στην Αιωνιότητα», από μία αδρανή κατάσταση σε μία έντονη δραστηριότητα, που συμβαίνει σε κάθε νέα επαναγέννηση του Κόσμου.
Είναι ο υπέρτατος Νόμος, η αρχή όλων των άλλων. Είναι η δύναμη που προσαρμόζει με Σοφία και Δικαιοσύνη το αποτέλεσμα στην αιτία που το δημιούργησε. Κάθε ενέργεια, μικρή η μεγάλη, προκαλεί μία διαταραχή της ισορροπίας στο σύμπαν η οποία θα αποκατασταθεί όταν η ενέργεια αυτή επανέρθει αναπόφευκτα, λόγω του ότι δρα σε περιορισμένη έκταση, στο ίδιο σημείο από το οποίο ξεκίνησε.
Το Κάρμα δεν είναι ταυτόσημο με την έννοια της Πρόνοιας, όπως την εννοούν οι Χριστιανοί, διότι δεν υπάρχουν σε αυτόν τον Νόμο τα πεπερασμένα χαρακτηριστικά της καλοσύνης και του ελέους.
Αλλά είναι η Πρόνοια η οποία επαγρυπνεί για την απόλυτη Αρμονία στον κόσμο της ύλης, όπως Αυτή υπάρχει και στον κόσμο του Πνεύματος. Η έννοια του Κάρμα ως ο Νόμος της αιτίας και του αποτελέσματος, καταλαμβάνει μία θέση ανάμεσα στους επτά συμπαντικούς Νόμους που διοικούν την δημιουργία, σύμφωνα με το Κυμβάλειο και τον Αιγυπτιακό εσωτερισμό, πέρα από αυτά που έχουμε αναφέρει προηγουμένως σχετικά με τα Ερμητικά κείμενα.
"Κάθε αιτία έχει το αποτέλεσμα της, κάθε αποτέλεσμα την αιτία του. Όλα συμβαίνουν σύμφωνα με τον Νόμο. Η τύχη δεν είναι παρά το όνομα που δίνεται στον παραγνωρισμένο Νόμο. Υπάρχουν πολλά επίπεδα αιτιότητας, αλλά τίποτα δεν ξεφεύγει από το Νόμο."
Ο Νόμος διοικεί όλο το σύμπαν και τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη. Το «τυχαίο» σαν όρος χρησιμοποιείται για να εκφράσει κάποιες αιτίες που παραμένουν σκοτεινές. Κάθε τι που συμβαίνει υπακούει σε μία διαδοχή από αιτίες που έχουν προηγηθεί. Αν μπορέσουμε κάποτε να ξετυλίξουμε προς τα πίσω αυτό το κουβάρι αιτιών και αποτελεσμάτων θα φτάσουμε στην πρωταρχική Αιτία όλων των πραγμάτων. Την πρωταρχική δόνηση που έδωσε το έναυσμα της δημιουργίας.
Η επίγνωση αυτής της αρχής που θα συνδυαστεί με αυτοκυριαρχία θα οδηγήσει στην εξάσκηση της ελεύθερης βούλησης. Έτσι ο άνθρωπος θα αποφύγει να γίνει έρμαιο των εξωτερικών περιστάσεων, να γίνει ένα αποτέλεσμα αιτιών έξω από αυτόν, και θα μπορέσει να κατακτήσει τον ρόλο του δημιουργού των αιτιών που αυτός θέλει λαμβάνοντας τα αντίστοιχα αποτελέσματα.
Η πλειονότητα των ανθρώπων αφήνεται να οδηγηθεί από εξωτερικές και κατώτερες εσωτερικές περιστάσεις. Παίρνει αποφάσεις και δρα σύμφωνα με ένστικτα και πάθη έχοντας με αυτόν τον τρόπο μία ψευδαίσθηση ελευθερίας, χωρίς να καταλαβαίνει ότι αυτά ακριβώς είναι τα δεσμά που πρέπει να σπάσει για να βιώσει την πραγματική ελευθερία και να γίνει Κύριος της μοίρας του, δημιουργός του δικού του πεπρωμένου.
Η πραγματική ελευθερία πηγάζει από την ταύτιση με τον Νόμο. " Όσο η δημιουργία είναι απομακρυσμένη από το κέντρο, τόσο είναι προκαθορισμένη. Όσο πλησιάζει το κέντρο τόσο πιο κοντά στην Ελευθερία είναι."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου