Ένα τεράστιο πρόβλημα, φαινομενικά άλυτο είναι το ότι πεθαίνουν οι άνθρωποι. Aς ξεκινήσουμε πρώτα με την διερεύνηση του αρχικού ερωτήματος: Γιατί πεθαίνουμε…
Πεθαίνουμε είτε λόγω δυσλειτουργίας των ζωτικών μας μηχανισμών (εξαιτίας βλάβης κάποιου ή κάποιων οργάνων), είτε λόγω κανιβαλισμού των κυττάρων μας (καρκίνος, νεοπλασίες διάφορες), είτε λόγω μαρασμού όλων των οργάνων μας συνολικά. Στην τελευταία μάλιστα περίπτωση, ζούμε τα πιο πολλά χρόνια.
Προς το τέλος, όλα κρέμονται σε μια κλωστή έτοιμη ανά πάσα στιγμή να σπάσει. Και όλα λειτουργούν ελάχιστα, αλλά πάντως λειτουργούν. Μια μηχανή που αργοσβήνει· να τι είμαστε τότε…
Ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματική οντότητα.
Πολλές χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι αρρωσταίνουν, γερνούν και πεθαίνουν. Αυτό είναι ένα γεγονός. Αλλά επίσης είναι αλήθεια που επιβεβαιώνεται από την ιστορία, ότι κανένας μεγάλος φιλόσοφος ή επιστήμονας δεν καταπιάστηκε με το θέμα του θανάτου, δεν προσπάθησε καν να προσεγγίσει τη λύση.
Ο θάνατος κατάντησε να θεωρείται ένα συνηθισμένο φαινόμενο, κάτι σαν μια φυσική αναγκαιότητα.
Αντί να βρούνε και να προτείνουν λύσεις, λένε :
1. Πού θα χωρέσουν οι άνθρωποι όταν πάψουν να πεθαίνουν; Θα δημιουργηθεί αδιαχώρητο, άρα ο θάνατος είναι αναγκαίος για να αποφευχθεί το αδιαχώρητον.
2. Οι πεθαμένοι δεν τρώνε. Τι θα έτρωγαν τα δισεκατομμύρια και τρισεκατομμύρια αθάνατοι; Επομένως, λένε, ο θάνατος είναι οικονομία και στα τρόφιμα, άρα αναγκαίος, ωφέλιμος και απαραίτητος.
- Γιατί όλοι οι άνθρωποι λυπούνται όταν πεθαίνει κάποιος συγγενής ή φίλος, αφού ο θάνατος είναι απαραίτητος και χρήσιμος;
- Γιατί όλοι οι άνθρωποι θέλουν να παρατείνουν όσο μπορούν τη ζωή τους;
- Γιατί η ιατρική επιστήμη αγωνίζεται εναντίον των ασθενειών και του θανάτου, αφού ο θάνατος είναι αναγκαίος;
- Γιατί όλοι αντιδρούν στο θάνατο και παλεύουν όσο αντέχουν, να τον αποφύγουν;
Υπάρχει χώρος και τροφή, αν οι άνθρωποι πάψουν να πεθαίνουν;
Δηλαδή αν εξευρισκόταν χώρος και τροφή ο θάνατος θα ήταν άχρηστος; Άρα δεν είναι και απόλυτα αναγκαίος για την επιβίωση του είδους, δεν είναι κανόνας της φύσεως, δεν είναι φυσικό φαινόμενο ή συμπαντικός νόμος.
Τι χρειάζονται οι γιατροί, τα φάρμακα, τα νοσοκομεία, οι ιατρικές επιστήμες;;;
Και όχι μόνο οι άνθρωποι αλλά και τα φυτά και ιδιαίτερα τα ζώα αντιδρούν με όλες τους τις δυνάμεις στο θάνατο. Μα γιατί, αφού ο θάνατος ανοίγει νέους δρόμους σε νέα ζωή. Γιατί;
Μήπως θα μπορούσε να συμβαίνει και κάτι άλλο πολύ διαφορετικό;
Μήπως δεν είναι ο θάνατος η υποχρεωτική διέξοδος;
Μήπως υπάρχουν πύλες διαφυγής; Άγνωστες ακόμη λύσεις.
Πεθαίνουν, λένε, τα όντα για να ελευθερώσουν χώρο για τις καινούργιες, τις επερχόμενες γενιές. Έτσι ο θάνατος γίνεται, όπως λένε, παράγοντας νέας ζωής. Αυτό ισχυρίζονται, είναι ένας απαράβατος κανόνας. Είναι μια νομοτέλεια, λένε.
Κι αν δεν είναι έτσι; Αν υπάρχει μια πύλη διαφυγής; Αν υπάρχει κάποιος τρόπος να βρεθεί κάπου ένας απέραντος χώρος διαβίωσης του ανθρώπου; Τότε πάλι ο θάνατος θα ήταν αναγκαίος; Όχι φυσικά.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ξέρουν γιατί πεθαίνουν!
Δέχονται το θάνατο μοιρολατρικά, από συνήθεια, σαν να ήταν αναγκαίο κακό, επειδή το είπε ο γιατρός, ο παπάς, ο γκουρού, η κοινωνία. Δεν αμφισβητούν τίποτε. Δεν κάθονται να σκεφτούν γιατί πεθαίνουν και πώς θα μπορούσαν να σταματήσουν αυτή την ολέθρια συνήθεια.
"Τί να κάνουμε. Όλοι θα πεθάνουμε. Είναι το γραφτό μας", μουρμουρίζουν. Η ανθρωπότητα, λένε, είναι ένα κλειστό κύκλωμα πάνω στη Γη. Ισχύει το "ο θάνατός σου η ζωή μου".
Μα αν ο θάνατος είναι αναγκαίος και ευεργετικός για τους επιζώντες, γιατί, επαναλαμβάνω, κλαίνε και οδύρονται γύρω από τα πτώματα των νεκρών; Γιατί κλαίνε απαρηγόρητα αφού ο θάνατος είναι ευεργεσία, αναγκαιότητα και ανοίγει το δρόμο στους νέους ανθρώπους; Γιατί τόσα δάκρυα και σπαραγμοί για κάτι που ομολογούν ότι είναι απαραίτητο, αναγκαίο και πολύ καλό; Γιατί;
Κι αν φύγουμε από τη Γη;
Αν ανοίξουμε τα μονοπάτια των άστρων και τις λεωφόρους των γαλαξιών που σήμερα είναι κλειστά και σφραγισμένα;
Πάλι θα ισχύει η αναγκαιότητα του θανάτου για την απελευθέρωση ζωτικού χώρου και την εξοικονόμηση τροφής για τι επερχόμενες ζωές; Όχι, φυσικά. Χίλιες φορές όχι!
Αν οι άνθρωποι σταματούσαν τους πολέμους, τους ανταγωνισμούς και τις φαγωμάρες, για να συγκεντρώσουν ενέργεια, για να κινηθούν έξω από το κλειστό κύκλωμα της Γης, αν στρέφονταν προς το σύμπαν, αν αναζητούσαν το άνοιγμα αυτών των δρόμων, αν μετακόμιζαν σε άλλους ακατοίκτους κόσμους των πλησιέστερων στην αρχή και των απώτατων στο τέλος πλανητών άλλων ηλιακών συστημάτων;
Τότε;
Τότε το πρόσχημα του χώρου εξαλείφεται και γεννιέται ένα άλλο πρόβλημα. Πού να βρεθούν τόσοι πολλοί άνθρωποι για να κατοικήσουν όλους αυτούς τους καινούργιους κόσμους που είναι ατελείωτοι; Η αύξηση των γεννήσεων δεν θα επαρκούσε και θα αναφυόταν η ανάγκη επαναβίωσης δισεκατομμυρίων νεκρών! Πώς; Ας αφήσομε το πρόβλημα στους ανθρώπους που θα χρειαστούν αυτή ή κάποια άλλη λύση.
Γιατί πεθαίνουν οι άνθρωποι;
Μα για να αφήσουν ζωτικό χώρο για τους επερχόμενους νέους ανθρώπους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου