Η ύπαρξη αυτής της next age κοινότητας μέσα στην κοιτίδα του καθολικισμού ήταν από μόνη της ένα αγκάθι για το Βατικανό. Το αποκορύφωμα ήρθε όταν αποκαλύφθηκε πως οι κάτοικοι της Νταμανχούρ έσκαβαν μυστικά τους πρόποδες των ιταλικών Άλπεων δημιουργώντας ένα πελώριο ναό που δίχασε την κοινή γνώμη, έγινε αιτία για την επέμβαση στρατού και αστυνομίας, απειλήθηκε με σφράγιση και κατέληξε τελικά να χαρακτηρισθεί «αριστούργημα τέχνης» και «8ο θαύμα»! «Αυτό το ναό αξίζει κανείς να τον δει ιδιαίτερα γι αυτό που κρύβει στα βάθη του: τον «Θάλαμο του Χρόνου» σκέφτομαι πετώντας για το Τορίνο.
Επί τέσσερις ολόκληρους μήνες «κατέβαζα» υλικό από το Ίντερνετ για τη Νταμανχούρ και τελειωμό δεν είχε. Απίστευτες λεπτομέρειες μιας εναλλακτικής κοινωνίας για την οποία εμείς στην Ελλάδα δεν είχαμε ιδέα.
Κάτοικοι ενός ιδιωτικού σύμπαντος
Ο ιδρυτής της Νταμανχούρ ο Ομπέρτο Αϊράουντι είχε, όπως λέγεται, παράξενες εμπειρίες και ιδιαίτερες ψυχικές ικανότητες που είχαν εκδηλωθεί από την αρχή της εφηβείας του. Θα μπορούσε να είναι ίσως ένας άλλος Ούρι Γκέλερ. Ή μια πηγή έμπνευσης για τον Αλχημιστή του Πάολο Κοέλο. Η κοινότητα που δημιούργησε αποτελεί ως κοινωνικό μοντέλο σαφή μεταβολή του τρέχοντος παραδείγματος στην πράξη.
Οι άνθρωποι εκεί ζουν στην κυριολεξία σε μια άλλη πραγματικότητα. Θα μπορούσαν και να κατοικούν σε ένα άλλο σύμπαν αν η θεωρία για τα παράλληλα σύμπαντα δεν απέκλειε την επικοινωνία μεταξύ τους. (Βέβαια, η φυσική πάντα ανατρέπει τον εαυτό της).
Ταξιδεύοντας για την Νταμανχούρ είχα περιέργεια για πολλά και κυρίως για το πώς καταφέρνει να αυτοργανωθεί και να λειτουργεί για αρκετά χρόνια μια τόσο ιδιότυπη κοινότητα. Φτάνοντας στο αεροδρόμιο του Τορίνο με υποδέχεται ένας χαμογελαστός αεικίνητος 50άρης. Είναι η «κουκουβάγια». Αυτό είναι το νταμανχουριανό του όνομα.
Στο κοινωνικό σύστημα της ιδιότυπης μικροκοινωνίας του είναι ένας «ιππότης» που σημαίνει ότι είναι φύλακας και οικοδόμος του ναού. Εκτός αυτού εκτελεί και τα καθήκοντα του οδηγού αλλά και του σερβιτόρου, ανάλογα με τις ανάγκες κάθε ημέρας. Κάθε Νταμανχουριανός, άλλωστε, έχει περισσότερους από έναν ρόλους.
H Νταμανχουρ δεν είναι ακριβώς μια πόλη αλλά μια ομοσπονδία από 4 κοινότητες. Η κάθε μια αποτελείται από 200 περίπου άτομα, τόσα ώστε να έχουν προσωπικές και «ανθρώπινες» σχέσεις μεταξύ τους. Φυσικά όλοι λίγο πολύ γνωρίζονται . Άλλωστε η έννοια της οικογένειας εδώ είναι κάπως διαφοροποιημένη.
Ονομάζονται «πυρήνες» και αποτελούνται από 8 έως 18 άτομα που κατοικούν στο ίδιο σπίτι. Ανάμεσά τους γονείς με παιδιά, ζευγάρια ή ανύπαντροι. Όλοι οι ενήλικες συνεισφέρουν από κοινού στα έξοδα και κάθε μέρα κάποιος αναλαμβάνει εκ περιτροπής να καθαρίσει, να μαγειρέψει και να διαβάσει τα παιδιά που κατοικούν στο σπίτι.
Έτσι, τους μένει αρκετός χρόνος για να συνεχίσουν να ασχολούνται με τη διεύρυνση των γνώσεών τους και με τα παράξενα πειράματά τους που έχουν να κάνουν όχι μόνο με τους νόμους της συνείδησης αλλά και με την υφή του χωρόχρονου.
Μύηση στο ναό
Στην Νταμανχουρ υπάρχει ένας υπαίθριος ναός με αρχαιοπρεπή στοιχεία, αγάλματα του Πανός, του αιγυπτιακού Ώρου, αλχημιστικά σύμβολα κι έναν βωμό.Αυτόν τον ναό μπορεί ο καθένας να τον προσεγγίσει.
Μα τον άλλο, τον μυστικό ναό μέσα στο βουνό, κανείς δεν τον επισκέπτεται αν προηγουμένως δεν περάσει από μια μυητική διαδικασία. Ένα είδος ψυχικής προετοιμασίας για την είσοδο σε ένα τόπο εξαιρετικά υψηλών ενεργειών.
Δυο Γερμανίδες, τρεις Ολλανδοί, δυο Ελβετοί, ένας Αυστραλός, τέσσερις Γιαπωνέζοι και μια Αγγλίδα περνάμε την ειδική διαδικασία προετοιμασίας για την είσοδό μας στο ναό. Μας μαθαίνουν τα λόγια και τις κινήσεις μια φράσης στη δική τους «ιερή γλώσσα». «Νet notaar rajl, ba jae ela tat et» που σημαίνει «χορεύουμε για να προετοιμάσουμε το σώμα και την ψυχή μας για τη γνώση ενός τόπου ιερού».
Ύστερα μας οδηγούν σε μια αίθουσα με πίνακες μιας ιδιότυπης κάπως αφηρημένης ζωγραφικής. Μας ζητούν να σταθούμε μπροστά στον πίνακα που μας «μιλάει». Κοιτώ έναν πίνακα που απεικονίζει ένα δισκοπότηρο. Και τότε τα φώτα σβήνουν. Στη θέση τους ανάβουν λάμπες υπεριώδους φωτισμού. Οι πίνακες αποκαλύπτουν την εικόνα πίσω από την εικόνα. Εκείνη που είναι ορατή μόνο στο υπεριώδες φάσμα. Το δισκοπότηρο έχει «εξαφανιστεί» από τον πίνακα.
Στη θέση του έχει εμφανιστεί ένα χέρι που από τα δάχτυλά του εκπέμπονται φλόγες. Σβήνουν κι αυτά τα φώτα. Οι πίνακες αλλάζουν και πάλι μορφή. Τώρα ιριδίζουν πάνω τους κάποιες σπειροειδείς γραμμές φτιαγμένες από μέταλλο.
Στη συνέχεια η μυητική προετοιμασία μας περιλαμβάνει το περπάτημα μέσα σε σπείρες φτιαγμένες στο έδαφος με πέτρες. Πρόκειται για σπειροειδείς σχηματισμούς που καλύπτουν πολλά τετραγωνικά στο έδαφος και γίνονται αφορμή για περιπατητικό διαλογισμό.
Και μετά η μεγάλη στιγμή : η είσοδος στο ναό που θυμίζει Ιντιάνα Τζόουνς, με μυστικά περάσματα, πόρτες που ανοίγουν με τηλεχειρισμό, σκάλες που ξεδιπλώνονται ξαφνικά επίσης με τηλεχειρισμό.
Μέσα στο βράχο με τα κοιτάσματα μυλονίτη όπου συναντώνται 4 από τις συγχρονικές γραμμές του πλανήτη υπάρχει αυτος ο ναός που είναι όπως λένε οι ίδιοι «μια συσκευή και ταυτόχρονα ένα μυστικό βιβλίο γνώσης για κείνους που μπορούν να το διαβάσουν».
Διαδοχικές αίθουσες : η αίθουσα της γης, η αίθουσα των μετάλλων, η αίθουσα των υδάτων, η αίθουσα των καθρεπτών, η αίθουσα των σφαιρών και η αίθουσα των ταξιδιών στο χρόνο! Ένα αναπάντεχο θέαμα που είναι να απορεί κανείς πως κατάφεραν να το κατασκευάσουν αυτοί οι άνθρωποι.
Εξισου παράξενη και η τεχνολογία τους. Σέλφικα την ονομάζουν και κάθε συσκευή της είναι ένας ενεργειακός μετασχηματιστής που αποτελείται από μεταλλικά σπειράλ που συχνά συνδυάζονται με μικρές και μεγάλες σφαίρες γεμάτες αλχημιστικό υγρό. Τι κάνουν οι συσκευές αυτές;
Από θεραπείες καρκινικών κυττάρων έως ενίσχυση της αύρας, σταθεροποίηση του ψυχισμού και ένα σωρό άλλα, ανάλογα με την κάθε συσκευή που συχνά έχει την όψη ενός βραχιολιού ή μιας καρφίτσας. Μέσα στο ναό που θεωρείται μια γιγάντια συσκευή σέλφικα καθώς πίσω από τους τοίχους υπάρχουν 300 τόνοι σπειρωμάτων σέλφικα, υπάρχει μια ειδική συσκευή αναζωογόνησης».
Πληροφορούμαι ότι μπορώ να ζητήσω μια «κούρα» και σπεύδω να αξιοποιήσω την ευκαιρία. Υπάρχει ένας χώρος μέσα στο ναό όπου γίνονται πειράματα σχετικά με την αναζωογόνηση των ιστών και των κυττάρων. Εκεί με οδήγησαν όταν ζήτησα να δω τι είδους επιδράσεις νιώθει κάποιος όταν έρχεται σε επαφή με αυτά τα περίφημα «σελφικα». Στην αρχή με συνόδεψαν σε ένα πολύ μικρό δωμάτιο. Ο ένας τοίχος ήταν γεμάτος γυμνά καλώδια.
Στην πραγματικότητα ήταν σύρματα από χαλκό χοντρά σαν σπιρτόξυλο ή λεπτά σαν τρίχα που σχημάτιζαν διάφορα κυκλώματα. Ήταν σαν να βλέπω μια ηλεκτρονική πλακέτα ή ένα μικροτσίπ σε υπερμεγέθυνση. Τα σύρματα άφηναν ένα χώρο ακάλυπτο στον τοίχο που είχε το σχήμα ενός ανθρώπινου σώματος με τα χέρια και τα πόδια ανοιχτά.
Μου είπαν να ακουμπήσω πάνω στον τοίχο παίρνοντας ακριβώς αυτή τη στάση. Έβαλαν στα αυτιά μου κάποια καλύμματα σαν ακουστικά για να μην ακούω τον έντονο ήχο που άρχισε αμέσως μόλις πάτησαν ένα διακόπτη. Με άφησαν μόνη σ’ αυτό το δωμάτιο για ένα πεντάλεπτο. Δεν ένιωθα τίποτα. Ίσα που άκουγα ένα μακρινό βόμβο.
Ύστερα, ήρθαν και με οδήγησαν στο διπλανό δωμάτιο. Εκεί υπήρχε κάτι που θύμιζε κάπως αξονικό τομογράφο. Μου ζητήθηκε να ξαπλώσω ενώ πάνω από το κεφάλι μου υπήρχε μια πελώρια κατασκευή από διάφορα «σελφ», σφαίρες με υγρό και καλώδια. Ήταν σαν μια μηχανή χωρίς το κάλυμμά της. Στο κέντρο υπήρχε ένας μεγάλος κρύσταλλος κουάρτζ. Έσβησαν τα φώτα και πάτησαν ένα διακόπτη. Η κατασκευή άρχισε να κινείται αργά κάπου μισό μέτρο πάνω από το σώμα μου.
Δεν συνέβη τίποτα το συγκλονιστικό ή θεαματικό. Ένιωσα όμως μια αδιόρατη αίσθηση απαλότατου αγγίγματος που ξεκινώντας από το κεφάλι κυλούσε αργά προς τα πόδια ακολουθώντας την πορεία της συσκευής που εξακολουθούσε να βρίσκεται μισό μέτρο μακριά μου. Πριν από 5 χρόνια ο Στέφεν Χώκινγ είχε πει, ενθουσιάζοντας τους φοιτητές του « αν συνδυάσεις τη γενική θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν με την κβαντομηχανική τότε το ταξίδι στο χρόνο γίνεται πιθανό». Αυτή την πιθανότητα οι Νταμανχουριανοί ισχυρίζονται ότι την έχουν μετατρέψει σε βεβαιότητα.
Ταξιδεύουν στο χρόνο;
Το παράξενο μυστικό των λαβυρίνθων και της περιπλάνησης μέσα σε σπείρες ήταν μέρος των αρχαιοελληνικών μυστηρίων. Απόδειξη ο σπειροειδής λαβύρινθος κάτω από την Θόλο της Επιδαύρου ή στο Νεκρομαντείο της Ευφύρας.
Αυτή η αρχαία γνώση εντάχθηκε και στον χριστιανικό μυστικισμό κι ένα λαμπρό σχετικό παράδειγμα υπάρχει στον καθεδρικό της Σαρτρ στη Γαλλία. Ένα σύνθετο σπειροειδές μονοπάτι πρέπει επίσης να ακολουθήσει όποιος θέλει να μπει στο ναό που έχουν κατασκευάσει οι κάτοικοι της Νταμανχούρ.
Μέσω της «καμπίνας», της τεχνολογίας «σέλφικα», των συγχρονικών γραμμών και του μυλιονίτη ταξιδεύουν σε άλλες χωροχρονικές στιγμές. Όπως εξηγούν ο χρονοναύτης κυριολεκτικά αποϋλοποιείται και εξαφανίζεται από την παρούσα χρονική στιγμή ενώ ταυτόχρονα εμφανίζεται σε κάποια άλλη κάπως όπως συμβαίνει με μια κασέτα που ενώ τυλίγεται προς τη μια πλευρά την ίδια στιγμή ξετυλίγεται από την αντίθετη.
Η μάζα που αντιστοιχεί στο υλικό σώμα του χρονοναύτη καταλαμβάνεται από μια αντίστοιχη μάζα νερού που «αντλείται» από τη χρονική στιγμή προς την οποία ταξιδεύει. Τη στιγμή που ο χρονοναύτης επιστρέφει η μάζα του νερού επιστρέφεται στη χωροχρονική στιγμή προέλευσή της. Αυτή η διαδικασία είναι αναγκαία και σύμφωνη με το νόμο της φυσικής για τη διατήρηση της ενέργειας.
Πριν από 5 χρόνια ο Στέφεν Χώκινγ είχε πει, ενθουσιάζοντας τους φοιτητές του «αν συνδυάσεις τη γενική θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν με την κβαντομηχανική τότε το ταξίδι στο χρόνο γίνεται πιθανό». Αυτή την πιθανότητα οι Νταμανχουριανοί ισχυρίζονται ότι την έχουν μετατρέψει σε βεβαιότητα.
Ιουλία Πιτσούλη
Πηγή: noosfera
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου