Μια καλημέρα για αρχή.....!!!!!!!

Είναι πολλές οι φορές που σκέφτομαι, πόσο μόνοι μπορεί να νιώθουμε όλοι μας μέσα σε αυτήν τη μεγάλη πόλη. Πολλές οι φορές που σκέφτομαι πόσο θα θέλαμε να πούμε καλημέρα σε κάποιον, να του χαμογελάσουμε, έτσι απλά, γιατί ξυπνήσαμε κεφάτοι και αισιόδοξοι ή επειδή κάτι όμορφο μπορεί να συνέβη στη μέχρι τώρα απλή και προβλέψιμη ζωή μας.

Παρόλο όμως που πολλοί από εμάς μπορεί να σκεφτήκαμε έτσι ακριβώς, ταυτόχρονα, την ίδια μέρα, και να βρεθήκαμε στον ίδιο δρόμο την ίδια στιγμή,κανείς μας τελικά να μην τόλμησε να πει εκείνη την καλημέρα και να προσφέρει εκείνο το τόσο απλό και ανθρώπινο χαμόγελο.

Φοβισμένοι όλοι μας μήπως θεωρηθούμε «περίεργοι» ή «προβληματικοί», κλεινόμαστε όλο και περισσότερο στο μικρό κλουβί μας, και συντροφιά με το μεγάλο μας Εγώ συνεχίζουμε τη μοναχική μας πορεία στους εξίσου μοναχικούς αν και πολυπληθείς δρόμους.

Και είναι τόσες οι φορές που νιώθω εκείνη την ίδια μοναξιά στους χώρους της πολυκατοικίας μου ή σε οποιαδήποτε άλλη πηγαίνω ως επισκέπτης, καθώς όλοι μας βιαστικά προσπερνάμε τους υπόλοιπους ενοίκους χωρίς μια λέξη, χωρίς ένα σημάδι οικειότητας, χωρίς έστω ένα βλέμμα φιλικής διάθεσης.

Σκέφτομαι λοιπόν, πόσο πιο ανθρώπινες θα ήταν οι συνθήκες αν τολμούσαμε να κάνουμε την αρχή και να πούμε μια καλησπέρα στο γείτονα, στην κυρία στο ασανσέρ, στο φοιτητή που συναντήσαμε στην εξώπορτα, στον κάθε ένοικο που θα βλέπαμε στους χώρους της πολυκατοικίας.

Και τελικά, πόσο πιο όμορφο θα ήταν όλο αυτό, αν με ένα μαγικό τρόπο μπορούσε να εξαπλωθεί έξω από το χώρο του σπιτιού μας, αν μπορούσε να μεταφερθεί στη γειτονιά, στο δρόμο, στη δουλειά, στα στέκια μας, στην πόλη ολόκληρη…

Ίσως βέβαια να μην χρειάζεται μαγεία για όλο αυτό. Ίσως απλά να χρειάζεται μια θετική στάση απέναντι στα πράγματα, μια αισιόδοξη ματιά απέναντι στις καταστάσεις, μια απλή ευκαιρία στον εαυτό μας να αποδείξει ότι όντως είναι ένα κοινωνικό ον που πάνω από όλα μπορεί να συμπεριφέρεται με ανθρωπιά και ευγένεια.

Καθώς μεγαλώνω, καθώς θυμάμαι όσα διδάχθηκα και όσα οι γονείς μου με έμαθαν, παρατηρώ ότι αυτός ο κόσμος τείνει να με κάνει να τα ξεχάσω. Μα τελικά, παρατηρώ πως κάποιες αξίες, κάποιες αρχές, μοιάζουν σαν τα όνειρα που είχαμε για τον εαυτό μας όταν ήμασταν μικροί και ακόμα παλεύουμε να τα κρατήσουμε στη μνήμη σαν στυλοβάτες και σαν φάρους μέσα στους γρήγορους ρυθμούς ενός κόσμου που εύκολα μυθοποιεί και εύκολα ξεχνάει. 

Και αν τελικά μοιάζει δύσκολο να αλλάξουμε τον κόσμο, αν η φωνή μας είναι πολύ μικρή για να μπει στα σπίτια όλης της γης, ας κάνουμε την αρχή με το δικό μας σπίτι και ας είναι η πρώτη λέξη, έστω και σιγανή, ένα απλό, ανθρώπινο μα τόσο αναγκαίο «καλημέρα».

Χρήστος Δασκαλάκης, 

Συγγραφέας,
flowmagazine.gr