Παρατηρώ το νου μου. Είναι φορές που αυτός είναι ο αφέντης μου. Παρατηρώ ότι είμαι δέσμιος του. Αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να ξεφύγω από αυτόν. Αν μου πει να κάνω κάτι, μπαίνω στην διαδικασία να το κάνω μηχανικά, αν μου έρθει μια σκέψη στο μυαλό μου δημιουργεί ανάλογα συναισθήματα, χαλιέμαι, αλλάζω διάθεση. Αισθάνομαι πολύ ανήμπορη να κουμαντάρω αυτό το εργαλείο και να αλλάξω την διάθεση μου, να πάρω τα ηνία του ελέγχου και να κάνω εγώ κουμάντο.
Παρατηρώ την εξουσία που του έχω εκχωρήσει όλα αυτά τα χρόνια.
Παρατηρώ…
Δεν μπορώ να του πω να σταματήσει, δεν υπακούει, αντιδράει. Δεν μπορώ να μπω και σε διαμάχη μαζί του, με νικάει. Δεν μπορώ να τον αποφύγω κιόλας, να τον αγνοήσω, είναι αναπόφευκτο, είναι πάντα εκεί, με ακολουθεί, μου μιλάει συνεχώς.
Είναι σαν μια σκιά που με ακολουθεί παντού και πάντα και με καταδυναστεύει συνεχώς.
Τι κάνω; Τι μπορώ να κάνω;
Αν δεν εναντιωθώ στις σκέψεις που μου αραδιάζει, αν του κάνω το χατήρι να τις σκεφτώ, αλλά να μην ταυτιστώ, αν παρατηρώ απλά πως λειτουργεί, τότε αρχίζω να χαλαρώνω λίγο.
Όχι δεν πρέπει να τον βλέπω και σαν εχθρό. Είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο, αλλά το θέμα είναι ότι του έχω αφήσει να έχει περισσότερη εξουσία από ότι χρειάζεται. Γιατί είναι ένα εξαιρετικό εργαλείο, αλλά εργαλείο, όχι αφέντης, ότι δικτάτορας, όχι ηγέτης.
Είναι ένα «όργανο» και αυτό με συγκεκριμένη λειτουργία αλλά δεν το έχω πειθαρχήσει όπως θα έπρεπε. Για παράδειγμα το πόδι το κουνάω εγώ οπότε θελήσω, δεν αρχίζει να κουνιέται από μόνο του, το χέρι το ίδιο. Με το νου γιατί δεν μπορώ να κάνω το ίδιο; Να τον σταματήσω όταν δεν τον χρειάζομαι. Γιατί δεν τον χρειάζομαι πάντα. Όταν θέλω να χαλαρώσω, δεν τον χρειάζομαι, όταν θέλω να κοιμηθώ δεν τον χρειάζομαι, όταν παρατηρώ, δεν τον χρειάζομαι.
Παρατηρώ σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις, μου αλλάζουν τη διαθέση συνεχώς, με εξαντλούν. Μέσα σε όλη αυτή τη φλυαρία δεν αισθάνομαι χαρά. Μέσα σε όλο αυτό το θόρυβο ψάχνω υποκατάστατα χαράς.
Μέσα σε αυτή τη θύελλα των σκέψεων, αισθάνομαι να χάνω την ζωή, το τώρα, την ομορφιά της στιγμής. Τι με εμποδίζει να το βιώσω ξανά; Γιατί είναι τόσο δύσκολο, γιατί όμως να παίζεται έτσι το παιχνίδι; Τι μπορώ να κάνω; Τι δεν κάνω σωστά;
Παρατηρώ ότι αλλάζει και διαμορφώνεται η στιγμή μου όταν απλά παρατηρώ τις σκέψεις μου. Δεν εναντιώνομαι σε αυτές και δεν προσπαθώ να ξεφύγω. Όταν παραιτούμαι και παρατηρώ, τότε αισθάνομαι ξαφνικά να αλλάζει η διάθεση μου. Τότε ξαφνικά αισθάνομαι ξανά ότι προσεγγίζω την στιγμή με καθαρότητα.
Όταν δίνω σημασία στο τι ευχάριστο μπορώ να κάνω τώρα, στο πώς να κάνω πιο όμορφη την εργασία που κάνω στην συγκεκριμένη στιγμή, όταν βρίσκω τρόπους να ευχαριστηθώ αυτό που κάνω, τότε έρχομαι στο τώρα.
Και τότε ο νους ηρεμεί. Είμαι στο λεωφορείο αφήνομαι και παρατηρώ ή βγάζω το βιβλίο μου και το απολαμβάνω, ή συνειδητά σκέφτομαι τι φαγητό θα μαγειρέψω, ή μυρίζω το άρωμα μου και βυθίζομαι στην ζέστη του μπουφάν μου. Όλες αυτές οι μικρές στιγμές, προσφέρουν γαλήνη στο νου και ευχαρίστηση σε όλο το είναι μου.
Αυτές οι μικρές «όμορφες» στιγμές με γαληνεύουν και με φέρνουν σε σύνδεση με την ουσία μου. Και οι μικρές στιγμές γίνονται μεγάλες και όλο και πιο συχνές και όλο με μεγαλύτερη διάρκεια.
Αυτό το «κολπάκι» μπορεί να εφαρμοστεί και όταν ο νους μου λέει να κάνω κάτι. Συνειδητά μπαίνω στην διαδικασία να το κάνω αλλά βρίσκω την ομορφιά σε αυτό, ακόμα και αν ο νους με κατευθύνει, πάλι βρίσκω τον τρόπο να το ευχαριστιέμαι. Και τότε και αυτός ηρεμεί και με αφήνει ήσυχη ,με την έννοια ότι σταματάει την φλυαρία.
Μερικές φορές αισθάνομαι ότι είναι σαν ένα κακομαθημένο παιδί που συνεχώς θέλει να μιλάει και να μου τραβάει την προσοχή. Όταν λοιπόν συνειδητά του την δίνω, τότε ηρεμεί. Μήπως τελικά θέλει και αυτός αγάπη; Μήπως τελικά χρειάζεται να του δώσω σημασία, αλλά με αγάπη και συνείδηση; Μήπως πρέπει να συνομιλήσω μαζί σου και να συνεργαστώ; Μήπως χρειάζεται να βάλω και σε αυτόν τα όρια μου;
Παλαιότερα έκανα το εξής κόλπο. Μου έλεγε κάτι ο νους και αμέσως ρωτούσα τον εαυτό μου: «Το θέλω αυτό; Με ευχαριστεί;» Και καθόμουν να δω πως αισθάνομαι. Αν αισθανόμουν καλά με όλο αυτό, το έκανα, αν όχι έλεγα ότι όχι δεν το θέλω τώρα αυτό. Με αυτό τον τρόπο δήλωνα ότι Εγώ είμαι ο αφέντης που αποφασίζω. Ο νους λέει αυτό που θέλει, το συναίσθημα βιώνει αν το ευχαριστεί ή όχι και Εγώ αποφασίζω τελικά τι θα κάνω.
Αλλά για να γίνει όλο αυτό χρειάζεται να πάρω τα ηνία στα χέρια μου. Να είμαι απλά εγώ ο αφέντης.
Σε πρώτη φάση λοιπόν ας παρατηρώ το νου και ας αποταυτίζομαι σιγά σιγά από αυτά που μου λέει. Ας μην λειτουργώ μηχανικά και ας μην εναντιώνομαι στις σκέψεις μου. Με τον καιρό θα υποχωρούν όλο και πιο πολύ. Ας είμαι υπομονετική με αυτό το μικρό παιδάκι που μεγαλώνω. Και ας το κάνω αυτό με αγάπη.
Kαι έτσι βιώνω συνειδητά την πραγματικότητα μου.
Χρύσα Ευαγγέλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου