Μια καθηγήτρια μόλις τελείωσε την ομιλία της , ρώτησε:
"Υπάρχουν ερωτήσεις;"
Ένας μαθητής την ρώτησε : "Κυρία, πιo είναι το νόημα της ζωής;"
Κάποιος , μαθητής , μέσα στην τάξη, φεύγοντας, γέλασε.
Η καθηγήτρια κοίταξε έντονα τον μαθητή και με το βλέμμα της αναρωτήθηκε εάν ήταν μια σοβαρή ερώτηση αυτή.
Κατάλαβε πως ήταν σοβαρή.
"Θα σου απαντήσω" του είπε.
Έβαλε το χέρι της μέσα στην τσάντα της και έβγαλε ένα κομμάτι καθρέπτη στο μέγεθος ενός νομίσματος.
Μετά είπε : "Ήμουν μικρή κατά την διάρκεια του πολέμου.
Μια μέρα , στον δρόμο, είδα ένα καθρέπτη σπασμένο σε πολλά κομμάτια.
Πήρα το πιο μεγάλο. Να το.
Άρχισα να παίζω και έμεινα έκθαμβη από την δυνατότητα να κατευθύνω το φως που αντανακλούσε στον καθρέπτη σε διάφορα σκοτεινά μέρη του δωματίου εκεί που ο ήλιος δεν φώτιζε ποτέ: στις βαθιές τρύπες, στις ρωγμές, μέσα στα ντουλάπια.
Φύλαξα το μικρό καθρεπτάκι.
Όταν μεγάλωσα κατάλαβα
πως δεν ήταν μονάχα ένα παιχνίδι ενός παιδιού,
αλλά η μεταφορά του τι θα μπορούσα να κάνω στην ζωή.
Και εγώ είμαι ένα κομμάτι καθρέπτη
που δεν γνωρίζω στο σύνολο του.
Με αυτό που έχω-είμαι, όμως μπορώ να "στείλω" το φως, την αλήθεια, την κατανόηση, την γνώση, την καλοσύνη, την τρυφερότητα στις σκοτεινές "εσοχές" της καρδιάς των ανθρώπων και να αλλάξω κάτι σε κάποιον.
Ίσως άλλοι άνθρωποι θα δουν και θα κάνουν το ίδιο.
Για μένα αυτό είναι το νόημα της ζωής".
Ιαθειην
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου