Και τότε…θα Είμαστε Άνθρωποι........!!!

Η Ζωή τα έφερε (και δυστυχώς τα φέρνει ακόμα) έτσι, ώστε οι άνθρωποι να μεγαλώνουν με έλεγχο και καταπίεση.

Εκπαιδεύονται έτσι, ώστε το δεξί μέρος του εγκεφάλου τους να γίνει συντρίμμια (με την εσωτερική άποψη) και έτσι χάνουν εκείνο το στοργικό θηλυκό στοιχείο, που μπορεί να δημιουργεί οράματα για την Ζωή, μπορεί να φροντίζει και να δέχεται πληροφορίες εσωτερικές και να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να ανθίσουν οι Αρετές μέσα στον άνθρωπο.

Το δεξί μέρος του εγκεφάλου, εκείνο που ορίζει την θηλυκή πλευρά των φυσικών ανθρώπινων Όντων, εντελώς αγνοημένο, πήρε την "εκδίκησή" του...Χωρίς αυτό, δεν υπάρχει πνευματική ανάπτυξη...

Χρειάζεται μια ισονομία και στα δύο μας μέρη...θηλυκό-αρσενικό να γίνουν ένα μέσα μας. Και τότε δεν θα χρειάζεται και δεν θα μπορούμε να φερόμαστε άστοργα στον Εαυτό μας και στους άλλους, δεν θα ήμαστε δέσμιοι της αρνητικότητας, της εξουσίας και της αμφισβήτησης.

Η συμπεριφορά προς τον Εαυτό μας, έχει την φιλόδοξη πλευρά του αρσενικού, το οποίο, μόνο του, δεν μπορεί να τα καταφέρει με την ομαλή του δράση. Το αρσενικό στοιχείο, χωρίς το θηλυκό, μεταβάλλεται σε έλεγχο, διαχωρισμό και επίκριση, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για διαστρέβλωση όλων των Αρετών και μένει έγκλειστο στον χρόνο και στις αναμνήσεις του, χωρίς καμία επαφή με την στοργική Αγάπη.

Η αντίληψή του είναι περιορισμένη, δεν μπορεί να πάρει καμία εσωτερική πληροφορία, οι συνεχείς σκέψεις είναι ο τρόπος που αφήνει να κυριαρχεί το ασυνείδητο, δεν μπορεί να εμπνευστεί από κάτι υψηλότερο και βαθύτερο...

Να φροντίζουμε και να αγαπάμε τον Εαυτό μας έγινε πλέον κατόρθωμα και προσπάθεια, στον Φυσικό Κόσμο, ενόσω η εγωιστική αγάπη πήρε την θέση της στοργικής Αγάπης.

Υπάρχουν δύο πράγματα που μπορούμε να κάνουμε στον Φυσικό Κόσμο...

Ή να πολεμάμε το πολικό μας αντίθετο συνεχώς, μέσα από τις παιδικές μας αναμνήσεις, ή να γίνουμε αυτός ο Ένας που φροντίζει στοργικά την Ζωή του, και την Ζωή των άλλων, μέσα στην Ειρήνη.

Αυτό που ξεχνάμε παντελώς οι άνθρωποι γενικά, είναι ότι εμείς έχουμε το μαχαίρι, εμείς και το καρπούζι...

Αντίθετα κρατάμε το καρπούζι και αφήνουμε τον κάθε άλλον να κόβει φέτες με το μαχαίρι του...

Και αυτό βέβαια μια ψευδαίσθηση είναι, γιατί όπως ο κάθε άλλος κόβει με το μαχαίρι του την δική μας Ζωή, το ίδιο κάνουμε και εμείς στον κάθε άλλον...

Έτσι στο τέλος, έχουμε την εντύπωση ότι η Ζωή μας κομματιάστηκε από τους άλλους, ενώ έχουμε κι εμείς συμβάλλει στον τεμαχισμό της Ζωής μας και της Ζωής του κάθε άλλου ανθρώπου, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο...

Αυτό είναι ο πόλεμος, στον Φυσικό Κόσμο...Τα υπόλοιπα περί χρημάτων, εξουσίας κλπ. είναι απλά δικαιολογίες...

Αν η Ζωή μας είναι κομματιασμένη, το μόνο που δεν σκεφτόμαστε είναι να την Αγαπήσουμε στοργικά...

Δεν είναι ειρωνεία όμως που κάνουμε τα πάντα για να επιβιώσουμε, σε έναν κόσμο που καθόλου δεν αγαπήσαμε?

Ας ξεκινήσουμε από την Αγάπη, αφού όλα πια μας οδηγούν εκεί…

Και λέει ο Άνθρωπος

''Όταν θα γίνετε από δύο, Ένα, όταν θα κάνετε το αρσενικό και το θηλυκό μια ενότητα, ώστε το αρσενικό να μην είναι άντρας και το θηλυκό να μην είναι γυναίκα, τότε θα εισέλθετε στο Βασίλειο. (Ευγγγέλιο του Θωμά) ''.

Και τότε…θα Είμαστε Άνθρωποι

Βάσω Νικολοπούλου