Νοητικά είναι όλοι αυτάρκεις…Συναισθηματικά είναι λειψοί και δυστυχισμένοι….!!!

Μέσα στον Άνθρωπο δεν υπάρχει ούτε μισός λόγος να υποστηρίξει με φανατισμό το τρίπτυχο της δυστυχίας του "πατρίς-θρησκεία-οικογένεια"...

Και αν υπάρχει, υπεύθυνο είναι το παρελθόν, όχι το παρόν του. 

Ο κάθε λαός έχει ήθη και έθιμα, και αυτά χρειάζεται να καθαρίσουν από τις μνήμες του, γιατί ο Άνθρωπος γεννήθηκε ελεύθερος στον Κόσμο τούτον.

Υπάρχουν πολλές αιτίες να εκφράσει ο άνθρωπος την Συμπόνια και την γενναιοδωρία του προς τον Εαυτό του και τους άλλους. Και όταν αυτό δεν γίνεται, όλη η ζωή είναι παρά Φύση...

Τα παιδικά βιώματα είναι παρά Φύση, γιατί παραβιάζεται διαρκώς η Πνευματική Φύση του παιδιού, προγραμματίζεται να γίνει δυστυχισμένος άνθρωπος...Ίσως ο κάθε άλλος, που δεν είμαστε εμείς, λες και εμείς εξαιρούμαστε από την συνολική δυστυχία...

Υπάρχουν τόσο όμορφες καταστάσεις για να βιώσουμε στην Ζωή μας, που ούτε μπορούν να απαριθμηθούν…

Όμως ο κόσμος μας έγινε απειλητικός γιατί ακριβώς τα παιδιά είναι δυστυχισμένα, αλλά δεν μπορούν, δεν έχουν δικαίωμα να το εκφράσουν. Και όλοι έχουν άγνοια γι' αυτήν την δυστυχία τους. Κανείς δεν την ξέρει, γιατί είναι μέσα στα φυσιολογικά πλαίσια του ανθρώπου και της ζωής του. 

Για να γίνει χρήσιμο ένα παιδί, πρέπει να ξεκινήσει τον πόλεμο με τον Εαυτό του και με τους άλλους, πολύ νωρίς.

Αντε μετά να το σταματήσει...

Πως να επιστρέψει στην απλότητα της Πνευματικής του Φύσης, αν έμαθε ότι η ζωή είναι μόνο μια πολυπλοκότητα?

Αυτό το δυστυχισμένο παιδί μέσα μας χρειάζεται να περιθάλψουμε, γιατί έγινε ένας δυστυχισμένος ενήλικας, χωρίς να το έχει πάρει είδηση, αφού όλα τα κάνει με φυσιολογικό τρόπο.

Ξέχασε ο άνθρωπος να κοιτά τα αστέρια, να οραματίζεται, να αγαπάει...

Το βλέμμα του άδειασε από τον ενθουσιασμό και τον Έρωτα και γέμισε πτώματα, που έχουν θρησκεία, πατρίδα και οικογένεια, αλλά συγχρόνως έχουν και πάθη και μίση για όλα και για όλους...

Φόβοι, δεισιδαιμονίες, αρνητικότητα, όλα τούτα γέμισαν τις καρδιές μας.

Και όλα τούτα τα πολύπλοκα, είναι φυσιολογικά...

Απλά και μόνο, γιατί τα παιδιά είναι δυστυχισμένα...

Η ζωή μας πήρε τούτη την κατηφορική τάση, γιατί δεν σκέφτηκε κανείς ότι τα παιδιά είναι δυστυχισμένα.

Και λέει ότι όλα τα κάνει για τα παιδιά του...

Από εκεί ξεκινά ένα ατέλειωτο ψέμα...

Από εκεί ξεκινάει και ο διαχωρισμός στο Είναι μας...

Σε νοητικά αυτάρκεις ενήλικες και συναισθηματικά δυστυχισμένα παιδιά, που νομίζουν ότι είναι καθυστέρηση στον χρόνο τους, να κοιτάνε τα αστέρια, να οραματίζονται και να αγαπάνε...

Η ευτυχία για τους περισσότερους είναι να γίνουν σπουδαίοι, να έχουν αποκτήματα, να αποκτήσουν γνώσεις...

Για ποιόν είναι ευτυχία να περπατάει στον Δρόμο της Συνειδητότητας?

Αν ο νοητικά ευτυχισμένος ενήλικας δεν ενωθεί με το συναισθηματικά δυστυχισμένο παιδί, ο Άνθρωπος μέσα του δεν μπορεί να αποκτήσει γέφυρες στην Συνείδηση για να καθοδηγήσει την Ζωή...

Θα μείνει πάντα μια θρησκευτική καρικατούρα...ένας μύθος, ένα έθιμο...που θα οδηγεί πάντα τον άνθρωπο μακριά από την Αλήθεια του να μπορεί να κοιτά τα αστέρια, να οραματίζεται και να αγαπάει...

Μα αυτή είναι η Φύση του…

Καλοπροαίρετη, γενναιόδωρη, συμπονετική, ειρηνική…

Το θέμα όλο είναι να αντιληφθούμε ότι Φύση που εκδηλώνεται τούτη την στιγμή στην ανθρωπότητα, η κακοπροαίρετη, μικρόψυχη, αδιάλλακτη, αλαζονική και εχθρική, είναι αποτέλεσμα της αιτίας του διαχωρισμού στο Είναι μας.

Νοητικά είναι όλοι αυτάρκεις…Συναισθηματικά είναι λειψοί και δυστυχισμένοι…

Πνευματικά είναι εκτός Στόχου…Φυσικά είναι ασθενείς

Όλα τα επίπεδα πάσχουν…

Μπορεί πολύ εύκολα κανείς να αντιληφθεί την πλάνη και την θυμαπάτη, μέσα στην οποία έχει εμπλακεί, ώστε η Αληθινή του Φύση να χαρακτηρίζεται σαν τρέλα και να το αποδέχεται τούτο σαν ουτοπία, το να μπορεί να νιώθει πλήρης και ολοκληρωμένος, με το να κοιτάει τα αστέρια, να οραματίζεται και να αγαπάει…

Ο Δρόμος της Συνειδητότήτας είναι ουτοπία, γιατί κανείς δεν μετράει την ευτυχία, παρά με τον αφύσικο τρόπο που έμαθε, χωρίς να σκεφτεί ότι αυτό που έμαθε, είναι αυτό που πρέπει να ξεχάσει…

Δεν είναι η Φύση μας να πολεμάμε τον ασθενή, αλλά να περιορίζουμε την ασθένεια μέσα από την δική μας Θεραπεία(Ενότητα)… Αυτό είναι Αγάπη!

Και ο Σοφός λέει :

''Το σημαντικό είναι να είσαι έτοιμος οποιαδήποτε στιγμή

να θυσιάσεις αυτό που έγινες γι’ αυτό που θα μπορούσες να Είσαι ''

Βάσω Νικολοπούλου