.jpg)
Mόνο μέσα από το ταξίδι της αυτογνωσίας μπορούμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να απελευθερώσουμε τη δυσαρέσκεια που μας «κόβει» τα φτερά.
Υπάρχουν φορές που μπορεί να νιώθουμε εγκλωβισμένοι σε συνθήκες και συναναστροφές που μας κρατούν προσγειωμένους σε μια πραγματικότητα που μας έχει επιβληθεί και δεν έχουμε επιλέξει. Με κομμένα φτερά!
Η ενέργεια μας είναι χαμηλή και αισθανόμαστε βάρος, δυσφορία και όλα γύρω μοιάζουν σκοτεινά χωρίς νόημα. Αντιδρούμε εκφράζοντας τον πόνο με θυμό και το φόβο με επιθετικότητα, κακιώνοντας με τον εαυτό μας και τους άλλους!
Πώς θα απελευθερωθούμε από τον πόνο, το θυμό, τη μνησικακία, τις κακίες και την εχθρότητα απέναντι στον εαυτό μας και στους άλλους;
Το πρώτο βήμα για να πάρουμε τις σωστές απαντήσεις με στόχο να ξεδιπλώσουμε το δυναμικό μας και να αισθανόμαστε πλήρεις, είναι να αναλάβουμε την ευθύνη των συναισθημάτων μας και να στρέψουμε την προσοχή μας εστιάζοντας προς τα μέσα.
Όταν σταματήσουμε να κατηγορούμε τους άλλους ότι ευθύνονται, σταματάμε στην ουσία να επενδύουμε την ενέργεια μας στη μνησικακία αποστραγγίζοντας την εσωτερική μας δύναμη.
Χρειάζεται να απαλλάξουμε τους γύρω μας από την υποχρέωση να πυροδοτούν την αντίδρασή μας και να παίζουν το ρόλο του «κακού» προκειμένου να επικεντρωθούμε στις εσωτερικές μας διεργασίες και στην εκ βαθέων γνωριμία με τον εαυτό μας.
Γιατί μόνο μέσα από το ταξίδι της αυτογνωσίας, μπορούμε να δεσμευτούμε στο να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν, να έρθουμε σε επαφή με τα συναισθήματά μας και να απελευθερώσουμε τη δυσαρέσκεια που μας «κόβει» τα φτερά.
Αυτό είναι κυρίως μια εσωτερική διεργασία ώστε να αναζητήσουμε τις ρίζες αρνητικών πεποιθήσεων. Η πηγή των συναισθηματικών τραυμάτων σχετίζεται κυρίως με προγράμματα αναξιότητας, τα οποία έρχονται στην επιφάνεια από το υποσυνείδητο ξανά και ξανά για να επιλυθούν.
Οι περιοριστικές πεποιθήσεις που μας βαραίνουν όπως η αδυναμία, η αναξιότητα και η θυματοποίηση έχουν σχέση κυρίως με την παιδική ηλικία.
Όταν γνωρίζουμε ότι ο συναισθηματικός μας πόνος πηγάζει από μια εσφαλμένη πεποίθηση, μπορούμε εύκολα να αλλάξουμε το πρόγραμμα που τον κρατάει ζωντανό και να κλείσουμε τον κύκλο πόνου.
Αυτό που χρειάζεται όμως είναι να είμαστε ξεκάθαροι και συγκεκριμένοι, με τον εαυτό μας και τους άλλους. Το κλειδί για αυτό είναι τα όρια.
Τα τραύματα της παιδικής μας ηλικίας μπορεί να πονάνε αλλά ταυτόχρονα είναι απαραίτητα για την εκπαίδευσή μας με στόχο την ανεξαρτησία και την αυτονομία.
Εμβαθύνοντας στην εργασία με τις πεποιθήσεις ανακαλύπτουμε τον τρόπο να συμπονούμε τον εαυτό μας και τους άλλους και κοινωνούμε τη δημιουργική ικανότητα της αγάπης.
Μετασχηματίζοντας μέσα από την αγάπη τα τραύματα σε μαθήματα, ανακαλύπτουμε με ποιόν τρόπο μας εξυπηρετούσε ο παλιός τρόπος σκέψης.
Αναγνωρίζοντας τελικά, ότι ενώ δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν, μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο που εμείς αισθανόμαστε για αυτό, παίρνουμε επαφή με τις αρνητικές πεποιθήσεις που μας «κόβουν» τα φτερά και προχωράμε στη ζωή με επίγνωση.
Βιώνοντας με επίγνωση την καθημερινότητα μας, αναγνωρίζουμε καθαρά τις ανεξάντλητες πιθανότητες που μας περιμένουν ώστε να «φορτίσουμε» ενεργειακά το σώμα και την ψυχή μας.
Μέσα από την ενεργειακή φόρτιση της ψυχής απελευθερώνουμε ότι μας εγκλωβίζει σε χαμηλές πτήσεις και χρησιμοποιούμε τα φτερά μας για να πετάξουμε ψηλά!
Συντάκτης | Βασιλική Χρονοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου