Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα ερχόταν η μέρα που θα ήμουν χαρούμενη που εμείς οι δύο χωρίσαμε. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα έρθει η στιγμή που θα μπορούσα όντως να προχωρήσω. Αλλά έχει περάσει καιρός πια, μπορώ να επιστρέψω στις αναμνήσεις μας και να μην νιώθω πικρία ή λύπη ή πόνο. Ειλικρινά, με κάνουν απλά να χαμογελώ τώρα.
Υπήρξε ένα σημείο στο παρελθόν, όπου νόμιζα ότι εμείς οι δύο θα μέναμε για πάντα μαζί. Αλλά τότε ήμουν μικρότερη. Αθώα. Αφήνοντας τον έρωτα και εσένα να κυριαρχήσουν πάνω σε κάθε μου συναίσθημα. Νομίζω ότι ήμουν σχεδόν εθισμένη σε εσένα. Νόμιζα ότι σε χρειαζόμουν ακόμα και για να μπορέσω να αναπνεύσω.
Ίσως αυτό σου ακουστεί υπερβολικά δραματικό και λίγο τρελό, αλλά έτσι ακριβώς ένιωθα τότε. Ένιωθα βαθιά στην καρδιά μου ότι σε χρειαζόμουν, για να μπορώ να είμαι ευτυχισμένη. Ότι μας χρειαζόμουν για να έχει νόημα ο κόσμος γύρω μου. Και όπως συνήθως συμβαίνει στον πρώτο έρωτα, πίστευα ότι ήμασταν εγώ και εσύ ενάντια σε όλους για πάντα.
Αλλά όπως πολλές σχέσεις, έτσι και η δική μας άρχισε να ξεθωριάζει. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να τη σώσω. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να μας αλλάξω. Κι εσύ ήσουν που την έληξες και ένιωσα να χάνω τον κόσμο όλο γύρω μου.
Ένιωθα σκιά του εαυτού μου, όταν τελειώσαμε. Δεν είχα ταυτότητα μετά από αυτό. Δεν ήξερα ποια ήμουν τελικά, όταν δεν ήμουν πια μαζί σου. Γιατί ήσουν ό,τι είχα. Ό,τι ήξερα. Τι ήμουν χωρίς εσένα, αν δεν ήμουν ένα τίποτα;
Αλλά με τον καιρό, συνειδητοποίησα ότι όχι, δεν ήμουν ένα τίποτα. Ποτέ δεν ήμουν. Σίγουρα, ένιωθα δυνατότερη όταν σε είχα. Πιο δυναμική. Σαν να είχα μια δυνατότερη φωνή, όταν εσύ κρατούσες το χέρι μου. Εσύ το άφησες και έφυγες. Δεν θα σου επέτρεπα όμως και να με σκοτώσεις.
Η αποχώρησή σου αυτή με δίδαξε ότι ήμουν δυνατότερη απ’ όσο ποτέ θα περίμενα. Η απουσία σου μου έμαθε ότι μπορούσα να είμαι μια ανεξάρτητη γυναίκα, χωρίς να χρειάζομαι κανέναν άλλο δίπλα μου.
Η φυγή σου μου έδειξε ότι ο έρωτας δεν είναι το παν. Η αποχώρησή σου μου δίδαξε ότι η αγάπη προς τον εαυτό μου είναι το πολυτιμότερο είδος αγάπης που θα έχω ποτέ.
Δεν συνέβησαν βέβαια όλα αυτά σε μια στιγμή. Χρειάστηκαν χρόνια για να ξεπεράσω το γεγονός ότι δεν ήσουν ερωτευμένος πια μαζί μου. Χρειάστηκαν χρόνια για να καταλάβω τελικά. Για να αντιληφθώ ότι εγώ και εσύ δεν θα υπήρχαμε ποτέ ξανά ως ζευγάρι.
Αλλά τώρα, μπορώ να χαμογελώ, αναπολώντας το πόσο αθώοι και ανέμελοι ήμασταν ο ένας με τον άλλο. Τώρα, μπορώ να κοιτάξω πίσω και να χαμογελάσω με κάθε ανάμνηση που κρατώ ακόμα στην καρδιά μου.
Δεν είμαι θυμωμένη πια. Ούτε και στεναχωρημένη. Επειδή όταν μας σκέφτομαι στο παρελθόν, μου υπενθυμίζω ότι μπορώ να αγαπηθώ και ότι το αξίζω ξανά και ξανά. Κι όταν αναπολώ, υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι τότε δεν με αγαπούσα πραγματικά.
Είμαι χαρούμενη που δεν αντέξαμε για πάντα μαζί. Επειδή όταν έφυγες, έμαθα πώς να αγαπώ αληθινά τον εαυτό μου. Και αυτό το είδος αγάπης ποτέ δεν θα με προδώσει.
Photo: Author/Depositphotos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου