Αυτές οι καταστροφικές ξαφνικές συναντήσεις, που βρίσκεις μπροστά σου έναν άνθρωπο απ’ το παρελθόν, που δεν έδωσε σε άλλον τη θέση του στο παρόν, αφού οι συγκυρίες δεν το ευνόησα. Κάπως έτσι, σε βρήκα μπροστά μου σε άλλη χώρα, σε ένα μέρος που μόνο όσοι πιστεύουν στο κάρμα θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν.
Ξαφνιάστηκα όταν, μετά από καιρό, σε είδα μέσα στη θολούρα του καπνού απ’ τα τσιγάρα των γύρω μας. Μυρίζαμε αλκοόλ κι απογοήτευση. Κι οι δυο σαστισμένοι ανταλλάξαμε βιαστικά τα νέα μας, φανερά χαρούμενοι, μα κυρίως αλλαγμένοι.
Ούτε σένα σε άφησε τον ίδιο η ζωή, μα ούτε και μένα. Φεύγοντας σκεφτόμουν πόση πονηριά κρύβει αυτό το σύμπαν όταν πάντα βρίσκει τον τρόπο να μας φέρνει τα ανεκπλήρωτα μπροστά μας ίσως πια την κατάλληλη στιγμή και για τους δυο.
Πέρασε μια βδομάδα μέχρι να βρεις τον τρόπο να προσπαθήσεις να με βρεις. Δεν ξέχασα πως αυτό που θες πάντα είχες τον τρόπο να το πετυχαίνεις. Σχεδόν σαν να ήταν το μόνο που θέλαμε κι οι δυο, κλείσαμε συνάντηση.
Κι όλη μέρα είχα στο μυαλό μου το μετά της συνάντησής μας. Τι θα ξεκινούσε, πώς θα πήγαιναν τα πράγματα, γιατί μεταξύ των ματιών που ανταλλάξαμε τίποτα φιλικό δε φάνηκε να υπήρχε. Μετά από πολλή σκέψη, ακύρωσα το ραντεβού μας κι ας το ήθελα τόσο, όσο κι εσύ.
Καμιά φορά πρέπει να προτρέχουμε ώστε να προλαβαίνουμε καταστάσεις. Κι όταν μια τυχαία συνάντηση ήταν αρκετή να βάλει φωτιά, το μετά ίσως να ήταν καταστροφικό∙ μα δεν το μάθαμε ποτέ. Γιατί μεγαλώνοντας, μάθαμε μέσα απ’ τα λάθη μας να προστατεύουμε αυτά που μας έμειναν στη διαδρομή.
Κι ας χάσαμε, τουλάχιστον για τώρα, την ευκαιρία μας για λίγο χρόνο μαζί. Ομολογώ πως δε σταμάτησα να σκέφτομαι γιατί εσύ βρέθηκες ξανά μπροστά μου και γιατί ήμουν εγώ αυτή που έφερε η ζωή πάλι στον δρόμο σου, μετά από όσα περάσαμε στις ξεχωριστές διαδρομές μας.
Ίσως και να λύγιζα. Μα ξέρεις, όλα τα γλυκόλογα του κόσμου στο δικό μου σκαρί δεν περνάνε. Θα αφήσω ξανά αυτό το κάρμα να μου τρίψει στα μούτρα αυτό που μου έφερε στο διάβα μου ακόμη μια φορά, αν όντως δεν ήταν τυχαίο.
Γιατί μεγαλώνοντας έμαθα πως δεν μπορούμε να ενθουσιαζόμαστε με το καθετί σαν σχολιαρούδια. Κι ας ομόρφυνες τόσο πολύ. Κι ας σκέφτομαι ακόμη την ώρα που με αγκάλιασες φεύγοντας, με την υπόσχεση να τα πούμε ξανά οι δυο μας.
Αυτά τα «να τα πούμε από κοντά» κρύβουν πολλά. Κρύβουν την ελπίδα πως θα πέσουν αλήθειες, πως θα γεμίσουν κενά. Μα μεταξύ μας, ίσως ακόμη να μην έχω τα όπλα.
Κι ίσως να μην πιστεύω πια σε όλο αυτό. Ίσως θα πρέπει να αρχίσουμε να αγαπάμε με το μυαλό όσο κι αν τα κορμιά κι οι ψυχές διψούν να ξανανιώσουν. Κι αν είναι γραφτό, θα βρει τον τρόπο να ολοκληρωθεί μέσα από συνειδητές αποφάσεις και βήματα.
Και σου ζητώ συγνώμη, μα δεν μπορώ ρισκάρω να με σπάσω πάλι ,τώρα που με έχτισα καλύτερα κι από πριν.
Γράφει η Μαριλένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου