Υπάρχουν δύο ειδών εντάσεις στο σώμα: οι ψυχολογικής προέλευσης, που μπορεί να έχουν συσσωρευτεί στο σώμα ακόμα και από την πρώιμη παιδική ηλικία, και οι εντάσεις που δημιουργούνται σε άλλες περιπτώσεις, όπως όταν ακούμε έναν ξαφνικό και δυνατό θόρυβο.
Στην περίπτωση του ξαφνικού και δυνατού θορύβου, το σώμα μας θα κάνει μια απότομη σύσπαση. Η ένταση από τη σύσπαση θα διαρκέσει μερικά δευτερόλεπτα ή λεπτά, αφότου ο ήχος θα έχει εξαφανιστεί. Ο ξαφνικός ήχος δεν εμπεριέχει συναισθηματικό περιεχόμενο.
Αν ένα παιδί υποβάλλεται συνεχώς σε εντάσεις που συνοδεύονται από συμπεριφορές απόρριψης και συνθήκες στις οποίες νιώθει ότι πρέπει να προστατέψει ή να συρρικνώσει τον εαυτό του, είναι σαν να υποβάλλεται σε επαναλαμβανόμενα σοκ.
Αυτές οι εντάσεις στο σώμα δεν φεύγουν από μόνες τους όπως στην περίπτωση του ξαφνικού θορύβου, αλλά αρχίζουν να συσσωρεύονται και δημιουργούνται κάτι σαν στρώσεις.
Η διάρκεια αυτών των εντάσεων είναι πολύ μεγάλη. Μπορεί να παραμείνουν στο σώμα καθ'όλη την ενήλικη ζωή του ατόμου, ακόμα και αν οι πρωταρχικές συνθήκες δεν υφίστανται πια. Επιβιώνουν ακόμα και στη συνειδητοποίηση της αληθινής μας φύσης.
Για να τις θεραπεύσουμε ξεκινάμε εγκαταλείποντας την πεποίθηση ότι είμαστε το σώμα και στρεφόμαστε στις εμπειρίες του, έτσι όπως τις βιώνουμε. Κλείνουμε τα μάτια και νιώθουμε τις διάφορες αισθήσεις του σώματος.
Στη συνέχεια, εγκαταλείπουμε την ταμπέλα «αισθήσεις» και μένουμε με την εμπειρία «αισθάνομαι». Επιτρέπουμε δηλαδή στην εμπειρία «αισθάνομαι» να εξαπλωθεί μέσα στο χώρο της επίγνωσής μας - στον οποίο και εμφανίζεται - και παρατηρούμε ότι το «αισθάνομαι» δεν περιορίζεται από κάτι.
Μ’ αυτή την πρακτική φαίνεται σαν να μην κάνουμε τίποτα στο σώμα και στην πραγματικότητα δεν κάνουμε τίποτα. Ωστόσο, συνειδητοποιούμε με ένα βιωματικό και μη διανοητικό τρόπο, τη διάφανη, ανοιχτή και απεριόριστη φύση του σώματος.
Αυτή η βιωματική κατανόηση επηρεάζει βαθύτατα τις εντάσεις. Το να αισθανόμαστε το σώμα ως ένα απεριόριστο πεδίο αισθήσεων, αντί να το βλέπουμε σαν αντικείμενο με όρια, το απελευθερώνει σιγά σιγά από τις εντάσεις που συνοδεύουν την πεποίθηση που λέει «είμαι μια ξεχωριστή συμπαγής οντότητα».
Ο χώρος της επίγνωσης επιτρέπει σ’ αυτές τις αισθήσεις να έρθουν στην επιφάνεια και να γίνουν βιωματικά αποδεκτές.
Αλλά δεν είναι κάτι που κάνουμε μια φορά και τελειώνουμε. Πρέπει να επαναλαμβάνουμε αυτή τη στάση απέναντι στις εμπειρίες του σώματος ξανά και ξανά, μέχρι να αρχίσει να διαλύεται το «εγώ» που συνοδεύει αυτές τις αισθήσεις. Χρειάζεται χρόνος και επανάληψη.
*Απόσπασμα από μαγνητοσκοπημένη ομιλία του Ρούπερτ Σπάιρα
Μετάφραση: Ν. Μπάτρας
aytepignosi.com , apotis4stis5.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου