Μέσα στο τρέξιμο και την καθημερινότητα, μην ξεχάσεις να μείνεις άνθρωπος.
Είμαστε τόσο εφήμεροι! Κι όμως δεν το έχουμε ακόμα συνειδητοποιήσει. Παλεύουμε με την καθημερινότητα συνέχεια, τρέχουμε να προλάβουμε.
Τρέχουμε, συνέχεια τρέχουμε, δεν περπατάμε αργά να ευχαριστηθούμε την βόλτα, δεν παρατηρούμε την πλάση, δεν στεκόμαστε να μυρίσουμε το γιασεμί ή να αντικρίσουμε εκείνη την μαργαρίτα που κόντρα στο τσιμέντο άνθισε καταρρίπτοντας όλα τα «δεν μπορώ».
Δεν στεκόμαστε με θαυμασμό απέναντι στο γέλιο ενός μικρού παιδιού που γεμίζει όλο το χώρο με την αθωότητά του και την ανεμελιά του - τουλάχιστον του αφήνουν να έχει - προτού “μπει” και εκείνο στα βάσανα με τις υποχρεώσεις, γκριζάροντας τον όμορφο γεμάτο χρώματα ορίζοντά του.
Δεν κάνουμε έρωτα! Δεν αγγίζουμε απαλά το κορμί! Δεν φιλάμε αργά, προκειμένου να κλείσουμε τη στιγμή, να την σφραγίζουμε, να την κάνουμε αιώνια! Δεν αγκαλιάζουμε σφιχτά! Πάψαμε να λέμε σ’ αγαπώ τραγουδιστά και όσο για το άλλο μας μισό κάπου το χάσαμε μέσα στον συνωστισμό.
Κι όλο τρέχουμε! Κι αν μας πουν «Γιατί τρέχεις ;» δεν ξέρουμε να απαντήσουμε. Κι όλο νομίζουμε πως ό,τι αποκτήσουμε, θα το πάρουμε μαζί μας, ξεχνώντας πως η μοναδική περιουσία μας είναι δύο μέτρα γη. Κι αυτή που έχουμε εν ζωή, δεν είναι η πραγματική, τίποτα υλικό δεν είναι περιουσία μας ουσιαστική. Ξέρεις τι είναι μοναδικά δικό μας ;
Είναι το συναίσθημα χαράς και ευγνωμοσύνης. Είναι η οικογένεια που έχεις ή σκέφτεσαι να κάνεις. Είναι εκείνη η χαζή στιγμή που σε έκανε να ξεκαρδιστείς από τα γέλια.
Είναι ο τρόπος που σε κοιτάει ο ερωτευμένος, όταν εσύ δεν τον κοιτάζεις. Είναι ο τρόπος που προφέρεις το όνομά εκείνου που αγαπάς, εκείνη η γλύκα που την φωνή σου καταλαμβάνει.
Είναι εκείνη η αγκαλιά που γίνεται μετά από πολλούς μήνες προσμονής. Είναι το σ’ αγαπώ που τόλμησες, τα δάκρυα συγκίνησης!
Είναι εκείνο το «Πόσο σε θέλω» που το είπες έστω και με την βοήθεια του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα μέσα από το τραγούδι του! Είναι εκείνο το στοργικό φιλί στο μέτωπο που δίνει μια μαμά στο παιδί της όταν εκείνο αποκοιμηθεί! Είναι τα χαμόγελα που πάγωσαν σε μια φωτογραφία. Είναι ο καφές που θα σου ψήσει η γιαγιά σου!
Είναι εκείνος που σου «σπάει» τα νεύρα μα εσύ συνεχίζεις να τον αγαπάς. Είναι η αναπνοή που νιώθεις δίπλα σου, από τον δικό σου άνθρωπο, όταν τα σώματά σας γίνονται ένα, μετά την καληνύχτα. Και εκείνη η καλημέρα που συνοδεύεται από την δική της τσαχπινιά που σε τρελαίνει, γιατί εκείνη αποτελεί την δική σου πινελιά αισιοδοξίας στον καμβά της ημέρας σου!
Είναι η αντίσταση στην αδικία και ο φόβος του να μην στεναχωρήσω και πονέσω τον άλλον γιατί τον νοιάζομαι. Είναι το γεγονός πως κατάφερες να φτιάξεις την ημέρα κάποιου, απλά με μια ευγενική κουβέντα.
Πως καταφέρνουμε να αντιστεκόμαστε στη σκληρή καθημερινότητα, με λίγη βοήθεια, από την νεραϊδόσκονη της Τίνκερμπελ, όσο τρελό και αν ακούγεται.
Οι άνθρωποί μας είναι η περιουσία μας! Οι στιγμές μας μαζί τους και τα συναισθήματα μας, όλα τα υπόλοιπα θα μείνουν εδώ, μόνο αυτά θα κουβαλάμε μαζί μας για πάντα!
Στις μέρες που έρχονται και θέλουν να μας υπενθυμίσουν πως οτιδήποτε υλικό είναι περιττό, στην μαγεία των Χριστουγέννων και στην ελπίδα πως οι άνθρωποι δεν έχουν πάψει να φοράνε «τα ανθρώπινά» τους και δεν έχουν ξεχάσει τι είναι στην πραγματικότητα σημαντικό!
Γράφει η Γεώρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου