Η πραγματική συμφιλίωση με το τέλος της ύπαρξης δεν έχει να κάνει με την ιδέα του θανάτου αλλά με την αποδοχή και την κατανόηση της ζωής.
Κάθε λεπτό αμέτρητοι άνθρωποι φεύγουν από την ζωή. Γνωρίζουμε ότι είναι ένα οριστικό και αμετάκλητο γεγονός. Αναμφισβήτητα, η απώλεια συγκλονίζει και αγγίζει περισσότερο όταν φεύγει ένας δικός μας άνθρωπος. Όμως ακόμα και η είδηση ενός επώνυμου η άγνωστου νέου ανθρώπου που έφυγε από την ζωή πρόωρα και τραγικά μας ταρακουνά και μας θλίβει. Αναζητούμε λεπτομέρειες. Μιλάμε και διαβάζουμε μέρες γι 'αυτό. Ταυτιζόμαστε.
Ο θάνατος μας εξομοιώνει όλους. Δεν κάνει διακρίσεις, δεν εξαγοράζεται. Δεν συγκινείται από νιάτα, ταλέντο, χαρακτήρα, ομορφιά , πλούτη και κοινωνική τάξη. Όταν αποφασίσει να σε επισκεφτεί, ξέρει ανά πάσα στιγμή που θα σε βρει.
Η ζωή όσο γενναιόδωρη και γλυκειά μπορεί να γίνει, άλλο τόσο ανατρεπτική, ανασφαλής και εύθραυστη είναι. Όσο οργανωμένος και αν είσαι, όσο δυνατός και αν νιώθεις, δεν ξέρεις ποτέ τι σχέδια έχει το αύριο για σένα. Άσχετα αν έχουμε την ψευδαίσθηση ότι θα ζήσουμε για πάντα και ότι ο θάνατος αφορά μόνο τους άλλους – κανείς δεν γνωρίζει πόσο χρόνο έχει.
Πως διαχειριζόμαστε την θνησιμότητα μας όταν την συνειδητοποιήσουμε ;
Η λύση δεν βρίσκεται στο να σαμποτάρουμε την ζωή νιώθοντας τρόμο και ματαιότητα ούτε να εστιάζουμε στο τέλος.. Ο θάνατος “νικιέται” με την αγάπη . Εστιάζοντας στην ζωή. Τιμώντας την . Αντιμετωπίζοντας την σαν θαύμα, δώρο, ευκαιρία.
Να κάνουμε τις στιγμές να μετράνε.
Να μην αναβάλλουμε.
Να μην μετανιώνουμε για όσα δεν είπαμε και δεν κάναμε.
Να βρούμε χρόνο για τα σημαντικά.
Να αξιοποιήσουμε τα χαρίσματα μας και να παλέψουμε για τα όνειρα μας.
Να εξερευνήσουμε , να εξελιχθούμε, να ρισκάρουμε.
Να προσφέρουμε.
Όσο ζούμε έχουμε παράταση χρόνου για να αλλάξουμε, να δράσουμε και να απολαύσουμε.
Να μη ξεχνάμε ότι κανείς δεν παίρνει τίποτα μαζί του . Ίσως το μόνο που παίρνει είναι η αγάπη που έδωσε και πήρε. Μια τέτοια ψυχή, σίγουρα, αναχωρεί τυλιγμένη σε ένα διαφορετικό πέπλο, πιο ανάλαφρη και γεμάτη.
Ας αφήσουμε στην άκρη ασήμαντες μικροπρέπειες, εγωισμούς και ανούσιες βεντέτες.
Ας αναλογιστούμε όλα τα ευχαριστώ και τις συγνώμες που δεν είπαμε. Τα λάθη και τις αδικίες που εν γνώση μας επαναλαμβάνουμε. Την αδιαφορία που δείχνουμε. Αυτά είναι ο πραγματικός θάνατος. Η έλλειψη συνείδησης, επίγνωσης και συμπόνοιας.
Αυτό εξηγεί γιατί υπάρχουν νεκροί που ζούνε για πάντα και ζωντανοί που έχουν ήδη πεθάνει.
Ψυχοθεραπεύτρια Χριστίνα Βλαχοπούλου BSc, Msc
Byawakengr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου