Είναι όχι μόνο πασίγνωστο, αλλά και πασιφανές πια πως οι λέξεις που χρησιμοποιούμε τροποποιούν σε μεγάλο βαθμό την πραγματικότητα που ζούμε. Είναι μερικές δύσκολες στιγμές στη ζωή μας που δεν έχουμε τίποτε άλλο στην κατοχή μας, παρά μόνο τη σκέψη και τις λέξεις μέσω των οποίων μπορούμε να την εκφράσουμε, ώστε να καταφέρουμε να ξαναμπούμε στο παιχνίδι, ή να το γυρίσουμε υπέρ μας.
Πολλά έχουν γραφτεί για το Νόμο της Έλξης ο οποίος, καθώς ξέφυγε από τα ντουλάπια της επιστήμης που ήταν κλεισμένος μαζί με άλλους νόμους, όπως πχ αυτόν της Βαρύτητας, έχει αρχίσει να αποκαλύπτει τον τρόπο που επηρεάζει τις ζωές μας και, σε μεγάλο βαθμό, τις επιτυχίες μας.
Ένας από τους πολλούς τρόπους που μπορούμε να ευνοηθούμε από το Νόμο της Έλξης, είναι να τροποποιήσουμε το λεξιλόγιό μας με τρόπο τέτοιο που να εκδηλώνει τις επιτυχίες μας και όσα θέλουμε να καταφέρουμε.
Οι δέκα λέξεις – φράσεις που ακολουθούν, είναι μερικές από τις πολλές που αλλάζουμε καθημερινά, όλο και περισσότεροι, προσπαθώντας να συντονιστούμε σε έναν Νόμο που διαφέρει πολύ από τους γνωστούς νόμους των νομοθετών και των δικηγόρων : δεν έχει παραθυράκια, δε σηκώνει δωροδοκίες, δεν πέφτει έξω ποτέ και λειτουργεί στη ζωή μας είτε έχουμε επίγνωση ή όχι.
1. Επιλέγω να, Διαλέγω να…
Πάρε το “πρέπει” από τι “ι” και σκίσε το ίσα με το “π” Έγραψε ο Οδυσσέας Ελύτης βλέποντας και εκείνος τον καταναγκασμό, ο οποίος δεν άφηνε κανένα χώρο για ευθύνη ή απόλαυση στην πράξη η οποία επακολουθούσε του “πρέπει” Πχ. το σχολείο άρχισε να φαίνεται αναγκαστική πράξη που δε θα την κάναμε αν δεν έπρεπε.
Αν όμως είχαμε την επίγνωση πως εμείς διαλέξαμε να πάμε σχολείο για να μάθουμε γράμματα, για να μάθουμε για τον κόσμο, την γεωγραφία και τη φιλοσοφία… θα είχαμε μάθει πολύ περισσότερα και θα ξέραμε και το λόγο.
2. Μπορώ
Ξέρουμε όλα όσα δε μπορούμε να κάνουμε και τα απαριθμούμε μερικές φορές τη μέρα στον εαυτό μας ή σε όποιον τύχει να μας ζητήσει κάτι που δε μπορούμε να κάνουμε. Δύσκολα όμως μας υπενθυμίζουμε όσα μπορούμε να κάνουμε.
Αυτό δε μας διευκολύνει αρκετά όταν μας δίνεται η ευκαιρία να ανακαλύψουμε τι καινούριο μπορούμε να κάνουμε. Εκ παρορμήσεως ξεκινούμε με το “δεν” και μια καινούρια δεξιότητα, μαζί με τους ορίζοντές της, απομακρύνεται γοργά.
3. Εντάξει
“Εντάξει, θα το κάνω αυτό που διαλέγω να κάνω” Ένα “εντάξει” είναι αρκετό για να μας βάλει σε δράση. Ένα “εντάξει” μπορεί να αντικαταστήσει το “αν” πχ” θα κάνω αυτό που διάλεξα αν…” αν ο καιρός, αν ο άλλος, αν… Αν υπάρχει “αν” τότε δεν το έχουμε διαλέξει εμείς αλλά κάποιες συνθήκες που τις οριοθετούν κάποιοι άλλοι.
4. Προσδοκώ το καλύτερο
Το διαλέγω, μπορώ να το κάνω, εντάξει ξεκινώ… και ελπίζω, προσδοκώ ότι θα πετύχει. Συλλογίζομαι και κάνω τα πάντα για να πετύχει. Δεν προσδοκώ έτσι από τη φαντασία μου. Υλοποιώ τις προσδοκίες μου.
5. Αναλαμβάνω την ευθύνη
Ο Νόμος της Έλξης λειτουργεί πολύ καλά. Τόσο καλά που μερικές φορές αυτά για τα οποία λέμε δε γίνονται… με τίποτα! Και τότε κατηγορούμε το Νόμο της Έλξης. Άλλη μία κρίσιμη στιγμή που ξετυλίγει τη συνείδησή μας είναι όταν προφέρουμε τη φράση “Αναλαμβάνω την ευθύνη” και μένουμε έκθαμβοι (στην αρχή έντρομοι) καθώς αντιλαμβανόμαστε για τι ευθύνη μιλάμε. Κι όμως, αν δεν αναλάβουμε εμείς την ευθύνη τότε τ’ αποτελέσματα θα πάνε σε εκείνους που την αναλαμβάνουν.
6. Δεσμεύομαι
Άλλη μεγαλειώδης φράση. Συνήθως χρησιμοποιούμε με το “θα προσπαθήσω” γιατί μας πέφτει κάπως βαριά η δέσμευση. Ο Νόμος της Έλξης, όπως κάθε συμπαντικός Νόμος, “τυχαίνει” να είναι πολύ σίγουρος για τον εαυτό του και για όσα πρεσβεύει.
Εάν εμείς …προσπαθήσουμε να φέρουμε το αποτέλεσμα που θέλουμε, τότε και το Σύμπαν θα …προσπαθήσει να καταλάβει τι ακριβώς ήταν το αποτέλεσμα που θα θέλαμε… κάπου εκεί αρχίζουν οι παρανοήσεις και δε φταίει το Σύμπαν γι’ αυτό.
7. Προλαβαίνω
Δε προλαβαίνω γιατί δε προλαβαίνω! Τραγούδησαν πολύ σοφά οι Locomondo και πράγματι είναι ο μόνος λόγος που δεν προλαβαίνουμε. Το ότι το διαλαλούμε συχνά πυκνά κάθε φορά που μας προτείνουν κάτι ή που σκεφτόμαστε να κάνουμε αυτό που θέλουμε ή κοιτάμε την ώρα στο κινητό, η οποία έχει περάσει, και η αυτή η ώρα που περνά τώρα δε μας κάνει, είναι λίγη και δεν προλαβαίνουμε. Εμείς έχουμε τα ρολόγια, εμείς και το πρόγραμμα. Βάζουμε όλα όσα θέλουμε να κάνουμε και… τα ζούμε.
8. Έχω αυτοπεποίθηση
Η φράση “χαμηλή αυτοπεποίθηση” είναι τόσο γνώριμη στο συλλογικό υποσυνείδητο που δε χρειάζεται συστάσεις, ούτε πρόσκληση. Κάθε φορά που θέλουμε να κάνουμε αυτό που είναι να κάνουμε τέλος πάντων, έρχεται απρόσκλητη, χτυπά την πόρτα, ανοίγουμε, δε τη βλέπουμε - είναι χαμηλή - μπαίνει μέσα και αρχίζει τα “δεν” τα “μήπως” και τα “μπα”.
Μόνο αν επιλέξουμε να μας υπενθυμίσουμε την υψηλή μας αυτοπεποίθηση ξανά και ξανά, με δέσμευση, θα καταφέρουμε να την αφήσουμε έξω απ’ το χορό.
9. Πιστεύω
Έχω ένα όραμα και πιστεύω ότι μπορώ να το κάνω. Δε γίνεται να μην πιστεύω. Αν δε το πιστεύω τότε πώς θα δεσμευτώ, πώς θα προετοιμαστώ, πώς θα αναλάβω την ευθύνη; Το “πιστεύω” είναι πολύ ισχυρό γιατί δε σηκώνει αποδείξεις, στατιστικές και γκάλοπ.
Το “πιστεύω” συνεχίζει να υπάρχει πέρα από κάθε αποτυχία του πλάνου, πέρα από κάθε απόδειξη ότι “αυτά δε γίνονται” και φτάνει μέχρι την πραγματοποίηση. Αψηφά τα φαινόμενα και προσδίδει αυτή τη δόση “τρέλας” που διακατέχει κάθε πρωτοπόρο, κάθε ονειροπόλο, και που κάνει τις επόμενες γενιές να κοιτούν με έκπληξη το υλοποιημένο του όραμα και να πιστεύουν κι αυτές ότι μπορούν!
10. Έχω έμπνευση
Αν η ιδέα γεννηθεί στο νου τότε η ιδέα θα γεννηθεί και στο σώμα, στην ύλη. Η έμπνευση είναι κάτι που καλλιεργείται, κάτι που προσδοκάται και κάτι που αξίζει όσο ο κόσμος όλος. Ο νέος κόσμος, αυτός για τον οποίο εσείς οραματίζεστε, εμπνέεστε και συμμετέχετε ενεργά στη νέα του σύσταση και εξέλιξη.
Συγχαρητήρια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου