Γκρέμισε τα τείχη που σε περιορίζουν. Βγες από τη φυλακή σου και ζήσε.
Έκτισες τόσο γερά τη φυλακή σου!!!…
Την έβαψες με χρώματα… ζωγράφισες ψεύτικες πόρτες και παράθυρα…
Ζωγράφισες λουλούδια… ζωγράφισες όνειρα για να έχεις την ψευδαίσθηση, ότι όποτε θες μπορείς να ζήσεις…
Όμως, όλα ψεύτικα…
Και πέρασε ο καιρός…
Ξέχασες ποιος/α ήσουν… τι ζητούσες… τι ήθελες πραγματικά να γευτείς από τη Ζωή…
Δυσκολεύεσαι και να αναπνεύσεις… κόντυνες τις αναπνοές σου, για να μην αισθάνεσαι τον μουχλιασμένο αέρα του κελιού σου…
Μουχλιασμένος αέρας… μουχλιασμένη ζωή…
Έχεις ζαλιστεί τόσο πολύ, που ξέχασες ακόμα και που είχες κρύψει την έξοδο κινδύνου…
Κι όλα αυτά… Γιατί;
Γιατί κάποτε πληγώθηκες… πόνεσες… έχασες την εμπιστοσύνη σου…
Πίστεψες ότι δεν αντέχεις άλλο…
Και τώρα, που μαζί με σένα φυλάκισες και τον πόνο εκεί μέσα, στο κελί σου, σε ρωτώ αντέχεις;
Γιατί όταν σε πονά, κάποιος «εκεί έξω» πάντα έχεις την επιλογή να φύγεις…
Τώρα που πονάς Εσύ Εσένα, πως να ξεφύγεις;
Πως να αποφύγεις, τον ίδιο σου τον Εαυτό…
Όχι! μην σκύβεις το κεφάλι!… μη δέχεσαι στωικά τη μοίρα σου…
Το πεπρωμένο μας, μόνοι μας το φτιάχνουμε…
Αποφάσισέ το Εσύ, και θα αρχίσουν να γκρεμίζονται τα τείχη… θα αρχίσεις να αναπνέεις φρέσκο αέρα, να έχεις μια φρέσκια Ζωή…
Και άρχισε Τώρα!… αυτή τη Στιγμή!…. Ανάσανε βαθιά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου