Η ώρα της κατάρρευσης των νεανικών μύθων, είναι η καταλυτικότερη στιγμή στη ζωή ενός ανθρώπου. Όσο νωρίτερα έρθει, τόσο μεγαλύτερο εύρος ποιοτικής ζωής θα έχει ο ενδιαφερόμενος και το «ενδιαφερόμενος» έχει κυριολεκτική έννοια, αν σκεφτεί κανείς πως υπάρχουν άνθρωποι που ζουν με νοοτροπία ανήλικου στα πενήντα τους. Δεν θα ασχοληθώ όμως μ’ αυτή τη κατηγορία, θα αναφερθώ μόνο σ’ εκείνους που έζησαν το χτίσιμο του παραμυθένιου οικοδομήματος το οποίο πλέον έχει γίνει μπάζα.
«Αξιοζήλευτες» καριέρες που κατέληξαν σε εκμηδένιση προσωπικού χρόνου και στιγμών, στο βωμό της επιτυχίας και της αναγνώρισης απ’ τους γύρω, στη χρήση ηρεμιστικών για τη διαχείριση του στρες και του άγχους της δουλειάς αυτής...,
γάμοι για να γεννηθεί ένα παιδί, γιατί έτσι θα καταξιωθεί κάποιος κοινωνικά ή μάλλον γιατί έτσι μας έμαθαν πως κάποιος καταξιώνεται κοινωνικά, κάνοντας οικογένεια, έρωτες για οικονομικούς λόγους, αγάπες με συμβόλαιο εξαγοράς συναισθήματος, αποφάσεις ζωής με γνώμονα την οικογένεια.
Για όλα τα παραπάνω μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να τα πετάξουμε από πάνω μας οριστικά, να τα ζήσουμε. Ο τρόπος να απομυθοποιήσεις κάτι, είναι να το περάσεις από μέσα.
Ακόμα και το παιδί, το οποίο πραγματικά αλλάζει τη φιλοσοφία ενός ατόμου για τον κόσμο, αν δεν γίνει για τους σωστούς λόγους και με πλήρη επίγνωση της σοβαρότητας της επιλογής αυτής, είναι τρομακτικά τα τραύματα που θα μπορούσε να αποκτήσει και να έχει ανοιχτά αιωνίως.
Οπότε για αυτό το τελευταίο, βάζω έναν αστερίσκο και λέω, πως καλό θα ήταν, να μην το ζήσουμε και να αποφασίσουμε κάποια στιγμή πως δεν το θέλαμε, ας μην ισοπεδώσουμε μια ψυχή για να θρέψουμε τον εγωισμό μας, ας τον αφήσουμε και λίγο πεινασμένο.
Εν κατακλείδι, οι ερωτήσεις: Πόσα λεφτά βγάζεις; Τι δουλειά κάνεις; Παντρεύτηκες; Έχεις παιδιά; Είναι πολλές και περιττές. Η ερώτηση είναι μια: Είσαι ευτυχισμένος όπως ζεις; Αν η απάντηση είναι ναι, όλα τα υπόλοιπα είναι άχρηστα, ακόμα και το κείμενο αυτό.
Αλέξανδρος Παύλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου