Πήρα το λουλούδι. Το κοιτούσα…
Μια μαργαρίτα ήταν, καθόλου ιδιαίτερη, τουλάχιστον για όλους τους άλλους. Στα μάτια μου ήταν πανέμορφη. Μπορούσα να την θαυμάζω για ώρα και να παρατηρώ σιγά σιγά τα πέταλα της. Τα χρώματα ήταν τόσο έντονα που έκαναν την καρδιά μου να χτυπά.
Μη φανταστείτε ιδιαίτερα χρώματα. Μια άσπρη μαργαρίτα ήταν. Μα αυτό το άσπρο, ήταν τόσο ζωντανό και όμορφο, που μιλούσε στη ψυχή μου.
Μου θύμιζε χίλια δυο όμορφα πράγματα. Μου θύμιζε πράγματα που γαληνεύουν το “είναι” μου. Ήταν η ειρήνη, τα σύννεφα, ο αφρός της θάλασσας, κι άλλα, πολλά, αμέτρητα…
Αλήθεια ούτε ‘γω δεν κατάλαβα πώς βρέθηκε αυτή η μαργαρίτα στα χέρια μου. Με έκανε να σκέφτομαι πολλά, πάρα πολλά. Κοίταξα για μια στιγμή πίσω μου, ήταν ένα χωράφι γεμάτο τέτοιες, παρόμοιες μαργαρίτες. Μα αυτή ήταν λιγάκι διαφορετική!
Αυτή μου δημιουργούσε συναισθήματα και σκέψεις.
Ξαφνικά θυμήθηκα ότι πρέπει να ζούμε. Να απολαμβάνουμε κάθε λεπτό της μέρας.
Όχι γιατί πρέπει, μα γιατί το θέλουμε. Ξαφνικά κατάλαβα ότι η ζωή είναι εύθραυστη, γι’αυτό την εκτιμούμε.
Σιγά σιγά άρχισα να προσέχω ότι τα πέταλα της ήταν φθαρμένα. Παρέμενε όμως το ίδιο όμορφη για μενα, ίσως κι ακόμα περισσότερο.
Κι η ζωή μας έτσι δεν είναι; Με πληγές! Κι ο χαρακτήρας μας έχει ελαττώματα. Αλλά ξαφνικά κάποια άτομα γύρω μας βλέπουν την ομορφιά στην “φθορά”.
Και μας αγαπάνε, και μας θεωρούν μοναδικούς. Και μας αγκαλιάζουν, και μας αγαπάνε ακόμα περισσότερο.
Κάποια στιγμή φύσηξε, και γώ φοβήθηκα μήπως κοπούν τα πέταλα της, μήπως η μαργαρίτα μου φύγει μακριά, μήπως πετάξει κι αυτή με τον αέρα. Τίποτα δεν συνέβηκε απ’αυτά. Την κρατούσα ακόμα στα χέρια μου. Κατάλαβα ότι κρατούσα την ίδια τη ζωή, μέσα στα χέρια μου.
Ένιωσα μια ανακούφιση, και μια μεγάλη ελπίδα. Χαμογέλασα για μια στιγμή. Η ζωή βρίσκεται εδώ. Σ’αυτό που ζούμε τώρα.
Όχι σ’αυτό που περιμένουμε να έρθει, όχι στην Παρασκευή, ούτε στο καλοκαίρι, πουθενά. Εδώ! Μπροστά μας. Δίπλα μας. Μέσα μας!
Να αγκαλιάζουμε τη κάθε στιγμή και να την κάνουμε δική μας.
Να την ξεζουμίζουμε δίχως αιτία. Να μπορούμε να ζούμε τη κάθε μας μέρα με γεμάτη καρδιά και καθαρό μυαλό.
Αυτό μου έδειξε το λουλούδι… Μου έδειξε τη ζωή.
Ελένη Σάββα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου