Όταν κλείνουμε την πόρτα σε μια δυσάρεστη κατάσταση, δεν το κάνουμε από αλαζονεία, ούτε από δειλία. Το κάνουμε διότι αυτό που παίρνουμε δεν είναι ισάξιο με αυτό που προσφέρουμε, διότι έχουμε ανάγκη να πάρουμε παραπάνω πράγματα, διότι οι γρίφοι, οι ελπίδες και τα όνειρα μάς κούρασαν. Είναι εκείνη η στιγμή που περνάμε τα σύνορα του φόβου, η ώρα να αναζητήσουμε άλλες πόρτες και να τις ανοίξουμε.
Ως αποτέλεσμα, ακόμη κι όταν ακούμε συχνά τη φράση όταν μία πόρτα κλείνει, μια άλλη ανοίγει, υπάρχουν κάποιες αποχρώσεις που πρέπει να αντιληφθούμε.
Αυτό το νέο σύμπαν ευκαιριών δεν προκύπτει με μαγικό τρόπο. Πρέπει εμείς να το αναζητήσουμε, να προσελκύσουμε τις ευκαιρίες και να τις αξιοποιήσουμε μέσα από συγκεκριμένους εσωτερικούς μηχανισμούς.
“Αλίμονο, η πόρτα της ευτυχίας δεν ανοίγει προς τα μέσα, δεν έχει νόημα να πέσουμε με δύναμη πάνω της, να την παραβιάσουμε. Ανοίγει προς τα έξω. Δεν έχει να κάνει με το μέσα μας.” – Sören Kierkegaard –
Όλοι μας κάποιες στιγμές υποφέρουμε από εκείνη την ανόητη συνήθεια να ρυθμίζουμε το σύμπαν μας πάνω σε αυτή τη συχνότητα: τη συχνότητα της οδύνης, της προσκόλλησης σε ό,τι έχουμε χάσει, της ανάμνησης της αποτυχίας και της πίκρας των άπειρων απογοητεύσεων και ματαιώσεων που έχουμε βιώσει.
Με κάποιον τρόπο και κρύβοντας μέσα μας εκείνη την άβυσσο των σύνθετων συναισθημάτων, κρατάμε πολλές πόρτες ανοιχτές με την επιγραφή «εάν ποτέ…».
Ωστόσο, ίσως χρειαστεί να σταματήσουμε για να νιώσουμε κάτι : τον αέρα που περνά μέσα από αυτές τις μισάνοιχτες πόρτες. Είναι ένας άνεμος παγωμένος που μεταφέρει τη μυρωδιά ενός χρόνου νεκρωμένου, δάκρυα που έχουν στεγνώσει, όνειρα που δεν εκπληρώθηκαν, κι από εκεί πολλές φορές έρχεται η ηχώ κάποιας φωνής που κάποτε μας έκανε να πονέσουμε.
Πρέπει να τις κλείσουμε, για να βρούμε την ισορροπία μας και τη συναισθηματική μας υγεία.
Η πόρτα που δεν τολμάμε να κλείσουμε.
Πριν μιλήσουμε για το σύμπαν που ανοίγει πίσω από τις άπειρες πόρτες που έχουν το όνομά μας, ας δούμε αυτές που δεν έχουμε ακόμη κλείσει. Τι σημαίνει, πράγματι, ότι κλείνουμε έναν κύκλο, ότι καλύψαμε όλα τα επίπεδα, ότι αποχωρούμε από μια δουλειά, ότι βάζουμε ένα τέλος σε μια σχέση;
Κατά αρχάς, αυτό σημαίνει ότι ξέρουμε να απορρίπτουμε και η απόρριψη είναι κάτι για το οποίο δεν είμαστε ποτέ προετοιμασμένοι. Η ίδια η κοινωνία, όπως και η παιδεία που έχουμε λάβει, μας έχουν πείσει ότι μπορούμε να έχουμε τα πάντα χωρίς να απορρίπτουμε τίποτα.
Ωστόσο, εάν σκεφτούμε για λίγο αυτή τη γενναία πράξη, θα καταλάβουμε ότι το ίδιο το γεγονός της ωριμότητας, της ενηλικίωσης και της απόκτησης μιας συγκεκριμένης ποιότητας ζωής συνεπάγεται ότι πρέπει να μάθουμε να κλείνουμε τις πόρτες, όλες εκείνες τις πόρτες απ΄ όπου περνάει εκείνος ο παγωμένος άνεμος.
Η ίδια η ζωή μας υποχρεώνει να παίρνουμε συνεχώς αποφάσεις. Κι αυτό, διότι για να αποκτήσουμε την ευτυχία, δεν πρέπει να το ξεχνάμε, πρέπει να παίρνουμε αποφάσεις.
Οπότε, εάν τολμήσουμε να διασχίσουμε τα όρια και να κλείσουμε αυτές τις πόρτες που μας κάνουν να υποφέρουμε, όλα αυτά που μας εξαντλούν και μας εξουθενώνουν, αντιλαμβανόμαστε ότι έτσι απορρίπτουμε από πριν την ίδια μας την ευτυχία.
Διότι η ευτυχία είναι ανεκτίμητη, αλλά έχει κανόνες και ένας από αυτούς είναι η τόλμη του θάρρους. Στο τέλος, η ύπαρξη είναι η υποχρέωση να προχωρήσουμε μπροστά, να κάνουμε βήματα, καθώς η καρδιά μας ανοίγει σε νέες ευκαιρίες, ενώ θα πρέπει να είμαστε συνεπείς, γεμάτοι θάρρος.
Κάναμε ένα βήμα παραπάνω. Ωραία, και τώρα τι κάνουμε;
Είμαστε προσκολλημένοι στο παρελθόν μας μέσα από άρρητες λέξεις τη στιγμή που μας παρουσιάστηκε μια ευκαιρία κι εμείς την απορρίψαμε τυφλωμένοι από δειλία. Οι χαμένες ευκαιρίες και τα αναπάντητα «γιατί» μας βαραίνουν. Πόσες φορές στρέψαμε το βλέμμα μας προς το παρελθόν που επηρεάζει το παρόν μας, χωρίς να αντιληφθούμε ότι αυτό δεν είναι ούτε φυσιολογικό, ούτε υγιές.
«Όταν μια πόρτα κλείνει, μια άλλη πόρτα ανοίγει∙ εμείς όμως συνεχίζουμε να έχουμε στραμμένο το βλέμμα στην κλειστή πόρτα, χωρίς να μπορούμε να δούμε εκείνη την πόρτα που μόλις άνοιξε και μας περιμένει να τη διαβούμε». – Helen Keller –
Κανείς δεν μπορεί να «ζήσει» ταυτόχρονα σε δύο μέρη. Είτε πιο μπροστά, είτε πιο πίσω, αυτός ο όμορφος «σελιδοδείκτης» παραμένει κολλημένος στο πιο οδυνηρό κεφάλαιο ενός βιβλίου και δεν μας αφήνει να αδράξουμε την ευκαιρία και να ανακαλύψουμε πώς να ολοκληρώσουμε αυτή την ιστορία: τη δική μας ιστορία.
Δεν είναι αυτό που πρέπει να κάνουμε. Είναι απαραίτητο να κλείσουμε την πόρτα σε αυτό, να γυρίσουμε σελίδα, να γίνουμε εκείνος που πραγματικά είμαστε και όχι αυτό που οι άλλοι αποφάσισαν σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες.
Δεν είναι καθόλου απλό να τραβήξουμε μια γραμμή και να σβήσουμε τα πάντα. Διότι, όχι μόνο αφήνουμε πίσω μας αυτό που μας έκανε δυστυχισμένους, αλλά μερικές φορές είμαστε υποχρεωμένοι να αρνηθούμε ορισμένα πράγματα που μας διαμόρφωσαν σε αυτό που είμαστε, που ήταν δικά μας και μας έδιναν μια αίσθηση ασφάλειας.
Ας δούμε αναλυτικά ποιες στρατηγικές πρέπει να ακολουθήσουμε:
· Ας αναπτύξουμε την προσωπική μας ευθύνη μέσα από έναν εσωτερικό διάλογο με τον εαυτό μας: ας αναρωτηθούμε αυτό που μας κρατά πίσω, αυτό που μας συγκρατεί και μας εμποδίζει να κάνουμε το άλμα και να κλείσουμε την πόρτα. Ας ορίσουμε τους φόβους μας, ας τους δώσουμε ένα όνομα προσπαθώντας να τους εξορθολογίσουμε. Ας αναρωτηθούμε κατά πόσον αυτό που είμαστε τώρα θα μας κάνει ευτυχισμένους και στο μέλλον.
· Ας δούμε ποια είναι τα δυνατά μας σημεία: έχουμε προσόντα, ας τα ενεργοποιήσουμε, όπως και κάθε επιτυχία μας. Έτσι, ας θυμηθούμε ότι δυνατά σημεία είναι και οι άνθρωποι που μας στηρίζουν και μας αγαπούν πραγματικά.
· Ας οργανώσουμε ένα σχέδιο για το προσεχές μας μέλλον: ας οραματιστούμε πού θα θέλαμε να είμαστε σε έξη μήνες, κι ας πλημμυρίσουμε τον εαυτό μας με αυτή τη θετική αίσθηση αυτής της εικόνας, ας αφήσουμε τον δροσερό αέρα της ανανέωσης να περάσει στην καρδιά μας.
· Ας προχωρήσουμε γκρεμίζοντας κάθε περιορισμό: ας αφήσουμε πίσω μας τα εμπόδια για να αλαφρύνουμε την καρδιά μας, με ένα πνεύμα ειρηνικό και τα μάτια μας ανοιχτά. Ας περπατήσουμε χωρίς μίσος, χωρίς δυσαρέσκεια, χωρίς τα βάρη που φορτώνουν την καρδιά μας και την πλάτη μας και μας αρρωσταίνουν συναισθηματικά, εγκλωβίζοντας μας στη φυλακή του εαυτού μας.
Ας κλείσουμε την πόρτα κι ας κοιτάξουμε γύρω μας, γεμάτοι νέες εικόνες. Είμαστε άλλο ένα αστέρι μέσα στα άλλα αστέρια του σύμπαντος, αναζητώντας θαυμαστές ευκαιρίες. Τώρα, τις νιώθετε να σας χαϊδεύουν το πρόσωπο, όπως ένα δροσερό, αναζωογονητικό καλοκαιρινό αεράκι;
Κείμενο – Απόδοση, Λ.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου