Έκλεισε μία ακόμη επιχείρηση που ήταν γεμάτη θόρυβο και καφέδες και μικρές, ανθρώπινες ιστορίες. Ξήλωσαν την ταμπέλα στην είσοδο και κόλλησαν ένα χαρτί «ενοικιάζεται», ένα από τα χιλιάδες που υπάρχουν στην πόλη. Βγήκαν οι άνθρωποι με την αγωνία στα πρόσωπά τους να ψάξουν για δουλειά. Χτυπάνε όλες τις πόρτες που βρίσκουν. «Ας μη σου αρέσει, πήγαινε. Τα πράγματα άλλαξαν και πρέπει να επιβιώσεις».
Επιβίωση, τι ζωώδης λέξη! Μια λέξη δίχως όνειρο, όραμα, προοπτική. Επιβιώνουν τα ζώα στο ζωολογικό κήπο αλλά δεν ζουν ελεύθερα. Επιβιώνουν τα οικόσιτα στις φάρμες προτού αποφασίσει κάποιος άλλος ότι η ζωή τους ολοκληρώθηκε.
Όταν εγκαταλείψαμε τη ζωή και αποδεχτήκαμε την επιβίωση, δεχτήκαμε αδιαμαρτύρητα να μας σαρώσει η πιο ύπουλη ασθένεια: αυτής της παραίτησης από το δικαίωμα στο θαύμα της ζωής.
Δεν υπάρχει καμία ομορφιά στο να υπάρχεις απλώς. Δεν υπάρχει καμία δημιουργία στο να αποφασίζουν για σένα. Δεν υπάρχει καμία ελπίδα στην παθητικότητα. Όμως αγκαλιάσαμε την επιβίωση. Πάρτην ή σε περιμένει ο θάνατος.
Τι κι αν είσαι ήδη κλινικά νεκρός όταν παραιτείσαι από τα όνειρά σου; Πότε ήταν η τελευταία φορά που πήρες μια βαθιά ανάσα πριν από μια συγκλονιστική στιγμή; Πότε ήταν η τελευταία φορά που σου χτύπησε την πόρτα το θαύμα;
Γυρνάς στο σπίτι σου. Δεν έχεις χρήματα να πας πουθενά. Δεν μπορείς να ταξιδέψεις, να ξοδέψεις, να σπουδάσεις. Ασφυκτιά το ανήσυχο μυαλό σου στο στενό κλοιό της πραγματικότητας.
Τώρα που εγκατέλειψες τα όνειρά σου για την επιβίωση, ήλθε η ώρα να εγκαταλείψεις τον έρωτα για το συμβιβασμό. Τι σε νοιάζουν οι έρωτες; «Να βρεις κάποιον να περάσεις τη ζωή σου γιατί τα χρόνια περνούν και η ζωή δεν είναι μυθιστόρημα».
Να περάσεις τη ζωή σου. Ένας ακόμη τιποτένιος ευτελισμός του χρόνου, όταν παύει να μετριέται με κομμένες ανάσες και γίνεται ένας ακόμη υπολογισμός, σαν τα χρήματα από τα κοινόχρηστα που διαιρείς στα δύο ή τα υλικά που μοιράζεις μηχανικά πάνω από την κυριακάτικη κατσαρόλα.
Σε αυτόν τον κόσμο που επιβιώνει όλοι πιστεύουν ότι πρέπει να γίνεις σαν εκείνους. Να φοβάσαι το ρίσκο και την απώλεια της ασφάλειας. Να λειτουργείς σαν ανθρωπάκι που νιώθει ευγνωμοσύνη για τα ψίχουλα των άλλων.
Να έχεις μια ταυτότητα που σου φόρεσαν σαν μία σφραγίδα που καθορίζει ποιος είσαι σύμφωνα με τα πιστεύω των άλλων. Μπήκαμε στην εποχή που επιβιώνουμε. Στα κτίρια που είχαν κάποτε ζωή κανένας δεν σκέφτηκε να δημιουργήσει κάτι μεγαλύτερο. Πάνω στην καταστροφή ξεχάσαμε να βλέπουμε την αναγέννηση.
Και ο χρόνος περνά χωρίς να ζούμε. Και όλοι μιλάνε για το χρόνο μας σαν να είναι δικός τους, κάνουν υπολογισμούς για 40,50, 60 δύσκολα χρόνια.
Η ελάχιστη ζωή που απομένει χάνεται στην πρόβα για ένα καλύτερο αύριο που δεν προσπαθούμε να φέρουμε, σε ένα χθες που νοσταλγούμε αλλά δεν μας διδάσκει και ένα σήμερα που κάνουμε ό,τι κι όλοι οι υπόλοιποι : επιβιώνουμε, συμβιβαζόμαστε και απλώς υπάρχουμε.
Μα, η ζωή θα ανήκει πάντα σε εκείνους που ξέρουν να γητεύουν το χρόνο και να τον μετατρέπουν σε μαγεία.
Blonde Commando
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου