Αυτός είναι ο γλυκός Έκτορας. Τα τρία πρώτα χρόνια της ζωής του περιπετειώδη και δύσκολα. Ψάχνει το γεμάτο ζεστασιά, παντοτινό του σπιτικό. Είναι ο ιδανικός γατούλης-σύντροφος για τον άνθρωπο που ζει μόνος του. Είναι στειρωμένος και έχει τσιπάκι.
Αυτή είναι η ιστορία του: Έκτορας
Το σπαρακτικό νιαούρισμα έρχεται κάπου μέσα από την βλάστηση. Το μικρό γατάκι είναι κουρνιασμένο δίπλα στον κορμό ενός δέντρου, εδώ στην περιοχή της πλαζ στον Πειραιά. Τόσο μικρούλι και φοβισμένο. Ξέρω ότι αν δεν τον πάρω από εδώ, δεν πρόκειται να επιβιώσει.
Χωρίς δεύτερη σκέψη τον παίρνω σπίτι, έχοντας κατά νου ότι κάποιος άνθρωπος εμπιστοσύνης θα βρεθεί να τον υιοθετήσει και να απολαύσει όλη την αγάπη που το μικρό πλασματάκι έχει να του δώσει. Ο Άρης, ο μαύρος περσικός, αλλά και ο τρόπος ζωής μου δεν επιτρέπουν την ύπαρξη άλλης μία γάτας μέσα στο διαμέρισμα.
Το μικρό γατάκι ξεκουράζεται απομονωμένο σε ένα δωμάτιο τις πρώτες ημέρες, πίνει γάλα αχόρταγα, και δεν μπορεί να περπατήσει σταθερά ακόμα. Πρέπει να είναι λιγότερο από 30 ημερών. Οι μέρες περνούν, δυναμώνει, είναι υπερβολικά χαριτωμένο, και έξυπνο. Εξελίσσεται σε ένα χαδιάρικο, παιχνιδιάρικο, γεμάτο αγάπη αγόρι. Παίζει και με τον Άρη. Έχει πλάκα να τους βλέπεις να παίζουν μαζί. Τον ονομάζω Έκτορα.
Οι μέρες περνούν. Αρχίζω να ψάχνω να βρω εκείνο το ζεστό σπιτικό που του ταιριάζει. Τον τρυφερό, εμπιστοσύνης άνθρωπο που θα του προσφέρει την αγάπη που του αξίζει. Μάταια. Ο Έκτορας μεγαλώνει, και γίνεται όλο και πιο έξυπνος. Τον παίρνω σε περιπάτους στην παραλία και στην πλατεία για καφέ. Φοράει και το λουράκι του και είναι πολύ υπομονετικός μέσα στο κουτί του.
Είναι μια καταπληκτική συντροφιά. Τα παιδιά θαυμάζουν πόσο χαριτωμένος είναι. Πόσο έξυπνος και ήσυχος. Αλλά στο σπίτι, τα πράγματα αρχίζουν να δυσκολεύουν με τον Άρη. Ο Έκτορας, σε κάποιο είδος σκληρού παιχνιδιού, αρχίζει να φέρεται σκληρά στον Άρη, ο οποίος από την φύση της ράτσας του είναι πολύ πιο μαλακός και ήρεμος.
Τον αρπάζει από το σβέρκο και κάθεται από πάνω του. Είναι σαν δύο αγόρια που το ένα προσπαθεί να επιβληθεί στο άλλο. Ο Άρης ουρλιάζει κάθε φορά που ο Έκτορας του επιβάλλεται με αυτόν τον τρόπο.
Από ένα σημείο και μετά πρέπει να τους κρατώ χωριστά τον ένα από τον άλλο. Μερικές φορές μου είναι δύσκολο ακόμα και να μπω στο μπάνιο ή να εργαστώ στο γραφείο για κάποια ώρα ήσυχη. Είναι αδύνατον να τους αφήσω μαζί για πολύ. Και μάλιστα χωρίς επιτήρηση. Και δεν μπορώ να βρω κάποιον να τον υιοθετήσει.
Όταν ο Έκτορας είναι τεσσάρων μηνών, ο Δημήτρης, ένας συνάδελφος μου, λέει ότι θέλει να τον πάρει. Έχει δύο μικρά παιδιά, και μένει σε μια μονοκατοικία με μεγάλο κήπο σε ένα προάστιο της Αθήνας. Αυτό με ανακουφίζει.
Ο Δημήτρης παίρνει τον Έκτορα, αλλά η γυναίκα του δεν επιτρέπει καν να τον βάλει μέσα στο σπίτι. Τον αφήνουν έξω στον κήπο, όπου του βάζουν φαγητό μέσα σε ένα μπολ και οι γάτες από την γειτονιά έρχονται και το τρώνε. Τις επόμενες μέρες ο Έκτορας φεύγει. Κανείς δεν ξέρει που είναι για μέρες.
Μετά από μία εβδομάδα παίρνω την απόφαση ότι αν το μικρό μου αγόρι είναι ακόμα ζωντανό οφείλω να ψάξω να τον βρω και να τον σώσω. Πηγαίνω στην περιοχή όπου ζει ο Δημήτρης – για πρώτη φορά στη ζωή μου – την πιο ζεστή μέρα του Αυγούστου.
Με μια φωτογραφία του στα χέρια και με δάκρυα στα μάτια, από νωρίς το απόγευμα μέχρι τη νύχτα γυρίζω στους δρόμους φωνάζοντας τον όνομα του και ρωτώντας τους ανθρώπους αν έχουν δει ένα γατούλη σαν αυτόν.
Είναι αργά το βράδυ και ετοιμάζομαι να γυρίσω πίσω με άδεια χέρια. Είμαστε στην βεράντα. Σε μια τελευταία απελπισμένη προσπάθεια φωνάζω δυνατά το όνομα του Έκτορα. Και… από κάπου μακριά και από κλειστό χώρο ακούω το δυνατό νιαούρισμα του Έκτορα.
Άκουσε την φωνή μου και απάντησε. Βρίσκουμε τον Έκτορα πίσω από ένα παλιό ψυγείο όπου κρύβεται, πεινασμένο και ταλαιπωρημένο. Χωρίς δεύτερη σκέψη, και αγνοώντας τα παιδιά που κλαίνε επειδή χάνουν το παιχνίδι τους, παίρνω τον Έκτορα σπίτι μαζί μου. Αποφασισμένη να τον κρατήσω.
Εύκολο να το λες, αλλά δύσκολο στην πράξη. Τις επόμενες μέρες τα προβλήματα ξαναρχίζουν με μεγαλύτερη ένταση αυτή τη φορά, καθώς ο Έκτορας μεγαλώνει.
Είναι οκτώ μηνών, και αργά ένα βράδυ, καθώς ήμουν απελπισμένη και δεν ήξερα τι να κάνω για όλη αυτήν την κατάσταση, κάποια από την Ρόδο που ασχολείται με αδέσποτες γάτες, προσφέρεται να τον πάρει στον χώρο της. Είναι θεόσταλτο δώρο για μένα και αρπάζω την ευκαιρία.
Τις επόμενες μέρες ο Έκτορας εμβολιάζεται, τσιπάρεται, και πετάει για την Ρόδο. Είμαι συνεχώς σε επαφή με την γυναίκα που τον φροντίζει, περιορισμένο μέσα σε έναν χώρο στον κήπο της, μαζί με άλλες γάτες. Επίσης, στέλνω και χρήματα για την συντήρηση του. Είναι μέσα του Δεκέμβρη.
Στα τέλη του Μαίου πηγαίνω στην Ρόδο. Πηγαίνω να δω και τον Έκτορα όπως είναι φυσικό. Του πηγαίνω τις λιχουδιές που του αρέσουν. Είναι πάντα περιορισμένος μαζί με άλλες γάτες. Νιώθω βαθιά θλίψη για την κατάσταση του… και ενοχές. Αυτό δεν είναι αυτό που ήθελα για το γλυκό μου αγοράκι.
Τους επόμενους μήνες θίγω το θέμα της υιοθεσίας του Έκτορα από κάποιον που να ενδιαφέρεται να τον έχει να ζει μαζί του. Γνωρίζω ότι η γυναίκα που τον έχει δίνει για υιοθεσία ζώα, και στη Ρόδο αλλά και στο εξωτερικό.
Γιατί όχι και τον Έκτορα μου; Αλλά η πρόταση αυτή πάντα απορρίπτεται από μέρους της. Αρχίζω να αναρωτιέμαι. Είναι τα χρήματα; Ή υπάρχουν βαθύτερα θέματα;
Έχουν περάσει δυόμισι χρόνια που ο Έκτορας ζει στην Ρόδο σε αυτές τις συνθήκες. Παίρνω ένα τηλεφώνημα, ότι δεν είναι καλά. Έχει χάσει πολύ βάρος. Τρώει καλά, λέει, αλλά ανησυχεί για την υγεία του. Θέλει να του κάνει εξετάσεις. Ζητάει χρήματα. Ζητάω φωτογραφίες του. Δεν περιμένω ότι θα στείλει, αλλά το ίδιο βράδυ λαβαίνω αρκετές.
Η γάτα που βλέπω δεν είναι ο Έκτορας μου!! Αυτό που βλέπω είναι ένα φοβερά παραμελημένο, κακοζωισμένο, σε κακή κατάσταση και υποσιτισμένο γατί!!! Κάνει τις εξετάσεις και έχουμε άμεσα αποτελέσματα. Όχι σοβαρά προβλήματα υγείας, αλλά πολλά που πρέπει να αντιμετωπιστούν.
Είμαι αποφασισμένη να βγάλω τον Έκτορα από εκείνη την κόλαση. Πηγαίνω στην Ρόδο και μέσα στην ίδια μέρα τον παίρνω και τον φέρνω πίσω στον Πειραιά. Τα θέματα της υγείας του έχουν αντιμετωπιστεί, και είναι καλά. Τρώει σαν τον λύκο! Αλλά τα προβλήματα της συμπεριφοράς του προς τον Άρη, και την Willow, ένα θηλυκό που έχω επίσης τώρα, είναι πολύ σοβαρά.
Ψάχνω για το πιο ζεστό σπιτικό γι’ αυτόν. Να έχει την αγάπη που του αξίζει και που θα επιστρέψει στο 100πλάσιο. Δεν έχει ζήσει ποτέ με σκύλους. Οι αντιδράσεις του επομένως είναι απρόβλεπτες. Δεν έχει βγει ποτέ έξω στους δρόμους.
Αν αυτό συμβεί τώρα, αυτό θα αποβεί μοιραίο για τη ζωή του. Άμεσα λοιπόν, χρειάζεται τον πιο τρυφερό άνθρωπο (ανθρώπους) να τον υιοθετήσει και να τον έχει μέσα στο χώρο του. Του αρέσουν τα χάδια και τα παιχνίδια. Μπορεί να περάσει ώρες πάνω στα πόδια του γουργουρίζοντας και δείχνοντας την αγάπη του. Είναι ο ιδανικός γατούλης -σύντροφος για εκείνον που ζει μόνος του.
Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου