Υπάρχει πολύς χώρος μέσα μας για την θεραπεία των συναισθημάτων μας, αλλά λιγότερος χρόνος για να το καταφέρουμε, πριν η «ασθένεια» ρουφήξει τις προσπάθειές μας και μας πετάξει στον "καναπέ" μας...
Πάντα η ασθένεια δίνει κίνητρα για να παραμείνουμε στον "καναπέ" μας...
Μας δίνει τρόπους να απογοητευόμαστε, να φοβόμαστε, να νιώθουμε αδρανείς και αναποτελεσματικοί σε ότι κάνουμε...
Και εμείς οι ίδιοι, αντί να αναπτύξουμε την δύναμή μας, που απορρέει από την εμπιστοσύνη, το θάρρος, την ευγνωμοσύνη, την συγχώρεση, γεμίζουμε τον κόσμο μας με καρφιά που μας σταυρώνουν
Καρφιά όπως η απογοήτευση, η αποθάρρυνση, η αμφιβολία, το μίσος, η περηφάνια, η παντελής έλλειψη αυτοεκτίμησης είναι όπλα της σκιάς μας και πολλές φορές είναι πιο ισχυρά από τα δικά μας που είναι η πίστη, η θέληση, το θάρρος, η αγάπη, η χαρά, η ευγνωμοσύνη, η συγχώρεση…
γιατί τα δικά μας δεν τα χρησιμοποιούμε καν και εμείς οι ίδιοι τα κάνουμε ανίσχυρα, δίνοντας προβάδισμα στους εσωτερικούς μας «εχθρούς».
Κάθε πρόθεση είναι καλή, αλλά στο τέλος βλέπουμε ότι τελικά δεν πράξαμε με αποτελεσματικό τρόπο. Φοβηθήκαμε και το βάλαμε στα πόδια μπροστά στην πρώτη δυσκολία που μας έθιξε τον εγωισμό μας....
Και αντί να τον πολεμήσουμε, απογοητευθήκαμε περισσότερο, γιατί η δυσκολία δεν ήταν παρά μια απόδειξη της αδυναμίας μας, του φόβου μας και της ευθιξίας μας. Κοιτάξαμε το δέντρο και χάσαμε το δάσος... ΝαΙ, μπορεί να συμβεί...
Όμως είναι στο χέρι μας να ξαναμπούμε στο δάσος, γιατί δεν απομακρύνθηκε εκείνο από εμάς, αλλά εμείς βγήκαμε από αυτό, μένοντας με την θέλησή μας σε μια έρημο. Αν περπατήσουμε όμως στην έρημο, τότε η επιστροφή στο δάσος θα μοιάζει αδύνατη...
Και τότε θα καθίσουμε απογοητευμένοι στην άμμο για να πεθάνουμε...
Όσα περισσότερα βήματα κάνουμε στην έρημο, όσο περισσότερο παραμένουμε σ' αυτήν, το μόνο που θα γνωρίσουμε είναι μια μικρή όαση, αλλά ποτέ δεν θα επιστρέψουμε στο δάσος.
Ας το θυμόμαστε τους καιρούς που έρχονται…Ας το θυμόμαστε να είμαστε περισσότερο Συνειδητοί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου