Η πραγματική θεραπεία είμαστε εμείς
Ο μέσος Έλληνας σαφώς χαρακτηρίζεται ως εξωστρεφής.
Πού τον χάνεις πού τον βρίσκεις ... στα café στα bar και στα ξενύχτια – ακόμα και εν μέσω κρίσης – το παλεύει ακόμη και τουλάχιστον επιφανειακά δείχνει κεφάτος και ανοιχτός τύπος, κάτι σαν social animal.
Οι πιο εσωστρεφείς άνθρωποι σε μια τέτοια Κοινωνία δε φαίνονται προς τα έξω και κατά κάποιο τρόπο είναι αυτό-αποκλεισμένοι απ' αυτόν τον οργασμό κοινωνικότητας που μας χαρακτηρίζει σαν λαό.
Συνήθως δε, χαρακτηρίζονται από τους υπόλοιπους και ως μοναχόλυκοι, λίγο μουντρούχοι και σίγουρα “περίεργοι”. Το θέμα είναι η εξωστρέφεια να θεωρείται αυτονόητα αρετή και φυσιολογικότητα...
Με περισσή παρατηρητικότητα, όμως, αν κάποιος μελετήσει το τί ακριβώς βλέπει σε αυτήν την κοινωνικοποιημένη εξωστρέφεια, σίγουρα θα εντόπιζε την αύρα της επιφανειακής και τετριμμένης θεματολογίας μέσα στις παρέες.
Ανακυκλούμενα θέματα, προσωπικές εμμονές, ανταγωνιστικότητα και μια ''αφροντισιά'' στο γιατί συζητάμε, τί ακριβώς μας ενδιαφέρει και πού καταλήγει μια εξωστρεφέστατη επαφή αυτού του επιπέδου. Συνήθως σ’ ένα αίσθημα κενού και ΔΙΑ-σκέδασης ... δηλαδή ένα σκόρπισμα!
Ως ένα σημείο ... καλό είναι να ξεσκάς - δεν το συζητάμε αυτό - αλλά επίσης ωφέλιμο είναι να επικοινωνείς με όρους αγάπης, κατανόησης και διάθεσης για απόκτηση γνώσεων και βαθύτερων συνειδητοποιήσεων.
Οι παρέες στην Ελλάδα είναι σαν ομαδικά group θεραπείας που δεν ξεκολλάνε από ένα σημείο και πέρα. Στο τέλος γίνονται απλά επαναλαμβανόμενες άσκοπες ρουτίνες, ΕΝΩ θα μπορούσαν να είναι η Βασιλική οδός για τη θεραπεία πολλών προσωπικών ζητημάτων.
Βέβαια και το ότι ακόμα ασκούμαστε σ’ αυτήν τη συνήθεια είναι ένα μεγάλο ΣΥΝ της λαϊκής μας κουλτούρας. Δεν το βρίσκεις συχνά σ’ άλλες χώρες και πρέπει να το διαφυλάξουμε. ΑΛΛΑ από μόνο του δε φτάνει.
Μια πιο ποιοτική και βραδεία αλλαγή στον τρόπο που συναγελαζόμαστε υπάρχει ανάγκη να λάβει χώρα. Μια επικοινωνία πιο πολύ βασισμένη στην κατανόηση, στη συνοδοιπορία για την εύρεση στοιχείων αυτογνωσίας, αλλά και καθαρή ανταλλαγή γνώσεων. Ένας τρόπος, δηλαδή, που θα μας αφήνει γεμάτους και πλήρεις με ξεκάθαρο όφελος από την επικοινωνιακή επαφή.
Τα café, τα μπαράκια και πόσο μάλλον τα κέντρα νυχτερινής διασκέδασης δεν προσφέρουν ΚΑΝ τον κατάλληλο χώρο. Οι θόρυβοι και η γενική βαβούρα πνίγει τη διάθεση των ανθρώπων να μιλήσουν ανοικτά και με θετική διάθεση. Από την άλλη, βέβαια, δεν μπορείς να πας για βόλτα με μια φιλική παρέα και να καταλήξεις σ’ ένα ψυχοθεραπευτήριο. Αυτό θα ήταν μάλλον και κάπως φαιδρό!
Έχοντας, όμως, κατά νου πόσο ψυχικά ωφέλιμη - ακόμη και σωματικά θεραπευτική - μπορεί να είναι μια γνήσια, καθαρή και ειλικρινής επικοινωνία - απαλλαγμένη από τις τετριμμένες κενότητες - μπορούμε να επιδιώκουμε συνθήκες και ανθρώπους μ’ αυτό το κριτήριο και ασυνείδητα να δημιουργούμε έναν χώρο για την πραγματική παρέα που ωφελεί και στηρίζει.
Μια παρέα που έχει να σου δώσει και να σου μάθει και να σε διευκολύνει στην προσωπική σου αναζήτηση. Μια παρέα που σου δίνει την ευκαιρία να προσφέρεις και ο ίδιος θετικά, στηρίζοντας τον Άλλον.
Στην πράξη κάθε φορά που ενδίδουμε στην επιφανειακή εξωστρέφεια, υπηρετούμε τον εαυτούλη μας χωρίς ενσυναίσθηση του άλλου προσώπου.Ο Πολιτισμός - ο γόνιμος πάντοτε - δημιουργείται απ’ αυτά τα μικρο-σύνολα σε κάθε κοινωνία και εκεί είναι που γίνονται οι πραγματικές διεργασίες.
Γιατί την Ιστορία τελικά όντως τη γράφουν οι παρέες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου