Μου έλεγε ο Δάσκαλος μου… «κανείς δεν θα σου πει την Αλήθεια, μόνη σου θα την ανακαλύψεις»…
Στον συναισθηματικό μας κόσμο δεν υπάρχουν σοφοί και ειδήμονες, είναι η δική μας συναισθηματική ανάγκη που τους δημιουργεί, επειδή νιώθουμε απροστάτευτοι και μας είναι πολλές φορές δύσκολη η απόφαση μεταξύ καλού και κακού. Εκείνο που χρειάζεται να ερευνήσουμε είναι τι σημαίνει καλό και κακό μαζί με την δυνατότητα που μας δίνεται να κάνουμε επιλογές.
Σαν άνθρωποι έχουμε αφήσει την διαίσθηση έξω από τις ικανότητές μας, οπότε περιφερόμαστε σαν χαμένοι, μπερδεμένοι, χωρίς κατεύθυνση, χωρίς πνευματικούς στόχους και σ' αυτήν την κατάσταση σίγουρα χρειαζόμαστε μια σταθερή, για να μας βοηθήσει στις επιλογές μας, οπότε ο προγραμματισμός μας, μάς κάνει να στρεφόμαστε στα πατροπαράδοτα.
Πως το έκανε ο πατέρας? πως το έκανε η μητέρα? η γιαγιά, ο παππούς, η θεία και λοιποί συγγενείς που έπαιξαν ρόλο στον προγραμματισμό μας (διαπαιδαγώγηση το λένε)
Δεν είναι σοφία να μας λένε ότι χρειάζεται να κάνουμε επιλογές στην ζωή μας. Είναι κάτι αυτονόητο...
Αν όμως είμαστε συναισθηματικά μπερδεμένοι ή και μπλοκαρισμένοι, αυτή η συμβουλή θα μας φανεί σοφή.
Σοφία όμως είναι να ξέρουμε κάθε φορά ότι κάθε επιλογή μας έχει και το ανάλογο τίμημα. Να θέτουμε έτσι τις προτεραιότητές μας, ώστε η κάθε επιλογή μας να έχει ένα θετικό αντίκρισμα. Να κάνουμε νέα λάθη, όχι παλιά και συνηθισμένα…
Συνήθως νομίζουμε ότι κάποιες επιλογές μας είναι μονόδρομος και νιώθουμε πολλές φορές ότι δεν έχουμε επιλογές. Είναι λάθος αυτό. Πάντα έχουμε επιλογές, απλά δεν θέλουμε κανένα τίμημα να πληρώσουμε γι' αυτές. Και τότε μπαίνουμε σε μια μέγγενη που μας σφίγγει και μας στενοχωρεί, επειδή ακριβώς νιώθουμε ότι δεν έχουμε επιλογές.
Ο νους μας, βυθισμένος στα συναισθήματα χάνει την κυριαρχία του, και τότε αρχίζει και δημιουργεί αρνητικές σκέψεις (είναι τα σενάρια που κάνουμε) που όχι μόνο μας παρασύρουν σε καταστροφικούς τρόπους ζωής, αλλά μας δίνουν και την εντύπωση ότι δεν έχουμε επιλογή.
Όμως η ελεύθερη βούληση πάντα μας δίνει επιλογές, το θέμα είναι ότι μας δίνει και ένα τίμημα και αυτό προσπαθούμε οι περισσότεροι να αποφύγουμε παραμένοντας συναισθηματικά και πνευματικά ανώριμοι. Το τίμημα...
Ένα παιχνίδι είναι η συναισθηματική ανωριμότητα. Σε κάνει να νομίζεις ότι δεν έχεις επιλογές και ακολουθείς μια προδιαγεγραμμένη πορεία, οπότε σου φαίνεται και βολικό να μην επιλέγεις εσύ, αλλά να αφήνεις την μοίρα να επιλέξει για εσένα. Η ψευδαίσθηση είναι να νομίζεις ότι αυτή η κατάσταση δεν έχει τίμημα. Μέγα λάθος.
Έχει και μάλιστα βαρύ, τις περισσότερες φορές που δεν αλλάζουμε συνήθειες και μετά από αλλεπάλληλες κρούσεις του Σύμπαντος, εμείς εξακολουθούμε να κάνουμε τα ίδια λάθη (και εδώ σαν λάθη εννοώ πάντα αυτά που μας βλάπτουν στην πνευματική μας εξέλιξη και βλάπτουν και τους άλλους)
Όμως φαίνεται να είναι πιο εύκολο να αντέξουμε τα δήθεν χτυπήματα της μοίρας, από το να κάνουμε εμείς επιλογές, γιατί στην δεύτερη περίπτωση χρειάζεται να είμαστε συνειδητοί σε ότι κάνουμε και σε όσα νιώθουμε, λαμβάνοντας σοβαρά υπόψη τους Νόμους, ενώ στην πρώτη αφηνόμαστε στο ασυνείδητο να επιλέξει και να πράξει.
Αφηνόμαστε με ευκολία στους φόβους μας και στους «δαίμονες» μας. Έτσι οι ευθύνες μετατίθενται σε χρόνο dt και εμείς διαμαρτυρόμαστε για την κακή μας τύχη...
Αυτό που μας φαίνεται να μην έχουμε επιλογές το προκαλεί η συναισθηματική ανωριμότητα, και όταν βιώνουμε αυτήν την κατάσταση, που μπορεί να είναι και ένα εξελικτικό στάδιο, δεν λέω, ο Εαυτός μας είναι ο μεγάλος Απών…
Για να συνέλθουμε χρειάζεται να αντιληφθούμε πόσο μας λείπει… Τότε μόνο όλα τα πράγματα μικραίνουν και παίρνουν τις κανονικές τους διαστάσεις, που μέσα στο συναίσθημα μας φαίνονταν τεράστια και ανυπέρβλητα.
Ο Εαυτός μας…το πιο ουσιώδες μας μέρος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου