Δεν τον θυμάσαι, αλλά αυτός σε ξέρει καλά. Ήταν ο πρώτος που σε υποδέχτηκε στον κόσμο. Έστησε όλο το σκηνικό «γιορτής» του ερχομού σου. «Οι πόνοι της γέννας είναι ευλογία», διατείνεται η κάθε μητέρα. Άραγε το νεογέννητο βρέφος έχει την ίδια άποψη;
Για τους περισσότερους από εμάς, ο πόνος του ερχομού μας στον κόσμο δεν υπάρχει σαν ανάμνηση, αλλά ήταν εκεί. Πιστοποιήθηκε με το πρώτο κλάμα, με το μελανό από την πίεση κορμί, με το τρέμουλο από το κρύο… Όχι… εδώ το κλίμα δεν είναι εύκρατο!
Κι αφού σε υποδέχτηκε έτσι, «γιορτινά», άρχισε να σε εκπαιδεύει. Πάντα εκεί… δίπλα σου… σε κάθε ανήσυχη νύχτα που κοιλοπονούσες, σε κάθε «μη» που άκουγες, κάθε φορά που κάποιος εφιάλτης σε κατέκλυζε με φόβο, σε κάθε τιμωρία που στόχο είχε να σε κάνει «καλό παιδί», όταν έπεσες από το ποδήλατο, όταν μια παρέα πιτσιρικάδων σε άφησε έξω από το παιχνίδι, όταν πήρες το πρώτο «Β» στους βαθμούς σου, όταν δεν βρήκες ανταπόκριση στον παιδικό σου έρωτα, όταν οι εξετάσεις δεν πήγαν τόσο καλά όσο σου είπαν ότι θα έπρεπε, όταν δε βρήκες την ιδανική εργασία, όταν δε βρήκες την κατάλληλη σύντροφο, όταν τα παιδιά σου δεν ακολουθούν αυτά που εσύ πιστεύεις, όταν δοκίμασες να εκδηλώσεις την αλήθεια σου και σε απέρριψαν αυτοί των οποίων την αποδοχή έμαθες να επιζητείς.
Πάντα εκεί… άγρυπνος φρουρός, στις αμφιβολίες σου, στην απογοήτευσή σου, στις τύψεις σου, στη θλίψη σου, στο φόβο σου, στο θυμό σου, όταν νιώθεις μόνος. Αφοσιωμένος εκπαιδευτής – δεσμώτης… ο Πόνος!
Γαλούχησε τον χαρακτήρα σου. Έθεσε τα όριά σου μέσα στον κόσμο. Σε έμαθε μέχρι που μπορείς να κινείσαι και πως, τί μπορείς και τί δεν μπορείς να κάνεις, και κάθε φορά που «ξεχνιόσουν» ήταν και είναι πάντα εκεί να στο θυμίζει… πονώντας σε!
Μαστίγιο και καρότο! Το καρότο όμως, είναι σχεδιασμένο ώστε να σε οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην τροχιά του μαστίγιου. Και αυτό έχει ένα μόνο σκοπό… να σε σμιλέψει!
Κάθε του χτύπημα και μια πληγή, που σιγά σιγά αλλάζει σχήμα, γίνεται όλο και πιο βαθιά, όλο και πιο πλατιά. Μέχρι να πάρεις τη μορφή που χρειάζεται ώστε να είσαι άλλο ένα κατάλληλο δοχείο, που θα φιλοξενεί όλη αυτή την διαστρέβλωση που ο πόνος προκαλεί. Και τότε σκληραίνεις… και είσαι έτοιμος πια και εσύ να τον μοιράσεις στις γενιές που ακολουθούν.
Ο πόνος έχει χτίσει τα περιοριστικά σου όρια. Έγινε το σημείο αναφοράς σε μια περιφέρεια έξω από το κέντρο σου, έξω από την ουσία σου.
Έμαθες να λες «ευχαριστώ» και «πάλι καλά», όταν δεν πονάς. Γνώρισες την ηδονή του ουδέτερου, που έρχεται όταν ο πόνος παύει. Το αυτονόητο έγινε ζητούμενο!
Τα κριτήριά σου αλλοιώθηκαν από τον πόνο. Και έτσι, το μόνο που πιστεύεις και επιδιώκεις είναι η αυτοσυντήρηση του ΕΓΩ.
Παρόλο, όμως, που υπήρξες «καλός μαθητής» συνεχίζεις να πονάς!
Γιατί;… Αναρωτήθηκες ποτέ;
Γιατί είσαι εξαρτημένος από τον πόνο!
Όλη σου τη ζωή έχεις μάθει να προσπαθείς να απαλλαγείς από αυτόν ή να επιδιώκεις οτιδήποτε σε οδηγεί μακριά του. Έκανες τον πόνο σημείο αναφοράς σου!
Ακόμα και την αξία αυτού που είσαι έμαθες να την μετράς με βάση τις δυσκολίες που σε πόνεσαν και τις ξεπέρασες. Τα δεσμά στα οποία ο πόνος σε φυλάκισε, εκπαιδεύτηκες να τα συντηρείς και να τα προασπίζεσαι.
Κι ενώ συνειδητά κανείς δεν θέλει να πονά, ασυνείδητα τον προκαλούμε στη ζωή μας γιατί μας καθορίζει. Σαν άλλοι φυλακισμένοι στο σπήλαιο του Πλάτωνα δεν μπορούμε, γιατί δεν γνωρίζουμε, πώς να είμαστε ελεύθεροι από αυτόν.
Σκέψου για λίγο, μια ζωή χωρίς δυσκολίες και πόνο!… Πώς θα τη ζούσες; Τί θα έκανες; Ποιος θα ήσουν;
Ξέρω ξέρω, κάτι παθαίνει το μυαλό σου στη σκέψη αυτή… το έπαθα κι εγώ.
Κάνε μια επιλογή! Μια επιλογή ουσίας! Μια επιλογή ελευθερίας! Απελευθερώσου από τον Πόνο!
Μην τον αφήνεις πια να σε καθορίζει, να αλλοιώνει τα κριτήριά σου και να υποβάλλει τις επιλογές σου!
Μην σκληραίνεις την καρδιά σου και κλείνεις την πόρτα στην αγάπη, επειδή κάποιος με τον τρόπο του σε πλήγωσε. Δεν φταίει η αγάπη για αυτό.
Μην είσαι άδικος και καχύποπτος επειδή κάποιος σε αδίκησε. Δεν φταίει η δικαιοσύνη που δεν μπορεί κάποιος να την καταλάβει.
Μην είσαι εγωιστής επειδή φοβάσαι μην χάσεις. Ότι χρειάζεσαι αληθινά είναι μέσα στην καρδιά σου!
Άλλωστε ξέρεις κάτι;… όλοι είναι σε πλάνη αφού έχουν μάθει να αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους και τον κόσμο με βάση τον πόνο. Πονούν κι αυτοί, παθητικά και ενεργητικά.
Εσύ όμως, μπορείς να πάψεις να πονάς για σένα!
Άλλωστε αυτό που μας πονάει δεν έχει να κάνει με την αντικειμενική πραγματικότητα μιας κατάστασης, αλλά με την υποκειμενική μας αντίληψη σχετικά με αυτή!
Επέλεξε να ζεις με κριτήριο την Αλήθεια και την Ουσία που κομίζει η καρδιά σου και όχι με τη στρέβλωση του Εγώ σου! Απελευθερώσου από τον πόνο και ζήσε με Χαρά και Δημιουργία!
Άγγελος Τσιώνας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου