Αισθάνομαι πολύ τυχερή. Μπορώ με καμάρι να λέω πως ανήκω στους ενήλικες που ως παιδί, έχουν πλούσιες εικόνες και αναμνήσεις από αυτή τη τρυφερή τους ηλικία.
Σήμερα, βλέπω τα παιδιά, απορροφημένα στο τάμπλετ ή το κινητό, και θλίβομαι. Είναι το μέλλον μας, και ήδη χωρίς να έχουν τα προβλήματα των ενηλίκων, το βλέμμα τους είναι κενό, το ίδιο γκρίζο με το μπετό της πόλης, όπου είναι φυλακισμένα. Είναι θα μου πεις έτσι οι σημερινοί ρυθμοί, που τι να κάνουν κι αυτοί οι γονείς…
Λυπάμαι για αυτά τα παιδιά όπως έλεγα, γιατί με αυτό το μοτίβο, έχουν χάσει τη παιδικότητά τους, την αγνότητά που υπάρχει σε μια παιδική ψυχή, τη τρυφερότητά τους…
Θυμάμαι τον εαυτό μου πολύ μικρό, να αδημονώ να πάω στο χωριό… είμαι γεμάτη παιδικές όμορφες αναμνήσεις, η γιαγιά μου είχε κότες, με έστελνε κάθε πρωί να μαζέψω τα αυγά… θυμάμαι πως έβλεπα το παππού να αρμέγει τις δυο τρεις κατσίκες και όλη τη διαδικασία που έκανε μετά η γιαγιά μου για να φτιάξει τυρί και γιαούρτι… ξεχώριζε και λίγο γάλα σε ένα μπουκάλι με μια τεράστια κίτρινη (ρώγα) όπως την έλεγε, για να ταΐσω το μικρό κατσικάκι!
Ήμουν ένα ευτυχισμένο παιδί! Θυμάμαι μυρουδιές, και πολλές φορές εδώ στη μαυροπόλη που ζούμε, ζωντανεύουν μπροστά μου εικόνες του τότε! Αυτό θυμάμαι το έπαθα πρώτη φορά με τη μυρωδιά του καμένου ξύλου από κάποιο τζάκι, θυμήθηκα αστραπιαία τη ξυλόσομπα που είχαμε τότε, που η γιαγιά έψηνε εκεί πίτες και μοσχοβολούσε ολόκληρο το σπίτι.
Θυμάμαι που την έβλεπα να μαζεύει τη στάχτη απ τα ξύλα, θυμάμαι που με έστελνε να ανεβάσω ένα ξύλο για να το κάψουμε προκειμένου να ζεσταθούμε.
Έχω τόσες αναμνήσεις μέσα στο μυαλό μου, που δε μπορώ να διανοηθώ πόσο φτωχό μπορεί να είναι ένα παιδί που χτίζει το μυαλό του με μοναδικές εικόνες, εκείνες από ηλεκτρονικά παιχνίδια και βία.
Χτίστε εικόνες στο μυαλό των παιδιών σας, είναι το εφόδιο για το μέλλον τους. Είναι οι πολύχρωμες αναμνήσεις που θα ομορφαίνουν τις γκρίζες μέρες της καθημερινότητάς τους.
Μαρίας Χαρίτου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου