Ήταν, ίσως, μία από τις δυσκολότερες και συνάμα πιο διδακτικές στιγμές στα 23 χρόνια της ζωής μου, η απόφασή μου να απέχω για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα από το αγαπημένο μου Facebook.
Οι λόγοι που με οδήγησαν εκεί, πολλοί και διάφοροι. Από την προσπάθεια των περισσότερων φίλων να παρουσιάζουν συνεχώς το πόσο ατσαλάκωτη και τέλεια ζωή έχουν, μέχρι το διαρκές ξεμπρόστιασμα της προσωπικής ζωής του καθενός.
Από εκείνους τους φίλους που ενώ δεν μπορούσαν να συναντηθούν ποτέ με εμένα, γέμιζαν ασφυκτικά τα προφίλ τους με βόλτες σε καφετέριες και κέντρα διασκέδασης. Και τότε, σκεπτόμενη αυτά που με στεναχωρούσαν, διαπίστωσα ότι δεν έπρεπε να μιλάω για τους άλλους. Γιατί ήμουν και εγώ μέρος αυτού του μικρόκοσμου.
Ενός κόσμου παραποιημένου, ενός κόσμου που η ζωή , η εμφάνιση, η καριέρα, οι σχέσεις εμφανίζονται πάντα τέλειες, χωρίς ψεγάδια και προβλήματα. Ήμουν και εγώ μέρος ενός παιχνιδιού, εξαρτούσα και εγώ το πόσο αγαπητή είμαι από τις πολύχρωμες καρδούλες στις φωτογραφίες και τις κόκκινες ειδοποιήσεις.
Και ξύπνησα μία μέρα, αποφασίζοντας να μην μπω σε αυτό τον κόσμο, να μη δω τις κόκκινες ειδοποιήσεις , να μην αφιερώσω ώρες από τη ζωή μου για ένα προφίλ.
Βγήκα έξω , περπάτησα μέχρι την παράλια. Και ένοιωθα ελεύθερη. Γιατί δεν έκανα πουθενά καμία ενημέρωση για το πού είμαι, με ποιους είμαι, τι κάνω. Γιατί αφέθηκα να ζήσω τη μαγεία της ανεπανάληπτης στιγμής, δε με ενδιέφερε να προβάλλω την προσωπική μου στιγμή για να κερδίσω λίγα like παραπάνω. Δε με απασχολούσε να πείσω κανέναν ότι είμαι σημαντική, αγαπητή, δημοφιλής.
Ο ένας χρόνος της ζωής μου χωρίς Facebook μου θύμισε την αξία της πραγματικής ζωής. Τη μοναδικότητα του αγγίγματος, το γεγονός ότι είμαι ένας άνθρωπος αληθινός που κλαίει, γελάει, αγαπάει. Γιατί έκλαψα αυτό το χρόνο , πολλές φορές.
Και δυνατά. Αλλά δε με ενδιέφερε να πείσω κανέναν για το αντίθετο, να ανεβάσω σε ένα προφίλ μου φωτογραφίες όπου υποτίθεται λάμπω από ευτυχία , φορώντας ένα ψεύτικο χαμόγελο. Ήμουν ο εαυτός μου.
Η αποχή από το Facebook μου θύμισε ότι η κοινωνικότητα δεν εξαρτάται από τις φωτογραφίες και τα σχόλια ενθουσιασμού. Ένα τηλεφώνημα και βγήκα με μία φίλη, πήγαμε στη θάλασσα. Και ήταν μαγικά, μοναδικά. Ζούσαμε τη στιγμή , για εμάς και μόνο. Και διαπίστωσα ότι ήμουν ευτυχισμένη, ακόμα και χωρίς εκείνο το προφίλ που η κοινωνία προσπαθούσε διακαώς να με πείσει ότι χρειάζομαι.
Ομολογώ όμως ότι μου έλειψε. Αυτά που στερήθηκα είναι κάποιες ειδοποιήσεις για κάποιες συναντήσεις και εκδηλώσεις, αλλά τη μεγαλύτερη προβολή των κειμένων και της δουλειάς μου.
Ακόμα και τις συνομιλίες μου – πολλές φορές με μακρινά άτομα μπορείς να επικοινωνήσεις πιο εύκολα. Αλλά δε βαριέσαι. Ποια μάχη δεν είχε ποτέ και μερικές απώλειες; Θυμήθηκα την παλιά μου ζωή , την ανεπανάληπτη μαγεία της στιγμής που τόσοι άνθρωποι χάνουν προσπαθώντας να πείσουν τους άλλους – ακόμα και άτομα που δεν τους ενδιαφέρουν- ξεχνάνε να ζήσουν.
Και ένοιωσα χαρούμενη γιατί κατάφερα να αποσυνδεθώ από έναν ψεύτικο κόσμο- έστω και για έναν χρόνο.
Περνάμε σήμερα μία ζωή πίσω από μία οθόνη. Κινητού, υπολογιστή, τηλεόρασης. Νομίζουμε ότι όλα τα όμορφα, τα μοναδικά, τα ανυπέρβλητα, τα παράξενα υπάρχουν εκεί μέσα. Όχι. Η αλήθεια , η ευτυχία βρίσκονται έξω από αυτά. Κλείστε τα, για λίγο. Βγείτε έξω και ζήστε.
Μαρίας Σκαμπαρδώνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου